Χωρίς αποζημίωση η απόλυση στελεχών του Δημοσίου

«Μπλόκο» στην πληρωμή από το Δημόσιο τεράστιων κονδυλίων για το μαζικό «ξήλωμα» στελεχών του βάζει ο Άρειος Πάγος με απόφαση-έκπληξη, που ανακουφίζει, πάντως, την κυβέρνηση από έναν πρόσθετο μεγάλο οικονομικό «πονοκέφαλο», τη δύσκολη αυτή περίοδο που αναζητεί κονδύλια για την εκτέλεση των δικαστικών αποφάσεων που δικαιώνουν δικαστές και ενστόλους.

 

Ο Άρειος Πάγος με απόφασή του «μπλοκάρει» την πληρωμή από το Δημόσιο τεράστιων κονδυλίων για το μαζικό «ξήλωμα» στελεχών του με τον «νόμο Παυλόπουλου 3260/04»

 

Ανατρέποντας σωρεία δικαστικών αποφάσεων και αρεοπαγιτικών, η Ολομέλεια ΑΠ έκρινε (κατά πλειοψηφία) συνταγματικό τον νόμο 3260/04 που είχε οδηγήσει σε αυτόματη απομάκρυνση χωρίς καμία αποζημίωση χιλιάδες στελέχη του ευρύτερου δημοσίου τομέα, αμέσως μετά τις εκλογές εκείνης της χρονιάς, για να μπορέσει η τότε κυβέρνηση να προωθήσει «δικούς της ανθρώπους», στο πλαίσιο της περιβόητης «επανίδρυσης του κράτους»…

 

Με αλλεπάλληλες αποφάσεις τα εφετεία της χώρας αλλά και τα εργατικά τμήματα ΑΠ έκριναν τα τελευταία χρόνια αντισυνταγματικό τον «νόμο Παυλόπουλου 3260/04», γιατί απομάκρυνε χωρίς καμία αποζημίωση χιλιάδες στελέχη οργανισμών, κρατικών φορέων, μέλη ΔΣ ακόμα και νομικών προσώπων που ελέγχει το κράτος και λειτουργούν ως ΑΕ (ΝΠΙΔ).

 

Σύμφωνα με τις δικαστικές αποφάσεις, οι οποίες εφάρμοζαν πάγια νομολογία της Ολομέλειας ΑΠ (34/02 κ.λπ.), κρίθηκε αρχικά αντισυνταγματική η πρόωρη λήξη της 5ετούς θητείας διαφόρων στελεχών (διευθυντικών, μελών ΔΣ, κ.λπ.) χωρίς αποζημίωση γιατί παραβιάζεται η συνταγματικά κατοχυρωμένη οικονομική ελευθερία και η ελευθερία των συμβάσεων.

 

Πλήρης ανατροπή

 

Η πλήρης Ολομέλεια ΑΠ, όπου παραπέμφθηκε η υπόθεση γιατί αφορούσε μεγάλο πλήθος προσώπων (και συνακόλουθα τεράστιες αποζημιώσεις, αφού αφορούσαν το υπόλοιπο της θητείας τους), ανέτρεψε τα πάντα, κρίνοντας ότι είναι συνταγματικά ανεκτή η απομάκρυνση και αντικατάσταση χιλιάδων προσώπων χωρίς αποζημίωση, γιατί στην πραγματικότητα είχαν προσληφθεί στις θέσεις αυτές με βασικό κριτήριο την πολιτική εμπιστοσύνη της τότε ηγεσίας.

 

Οι αποφάσεις της Ολομέλειας ΑΠ (5-6/14), που ανατρέπουν τη δικαίωση διευθυνόντων συμβούλων που απομακρύνθηκαν χωρίς αποζημίωση από τον Οργανισμό Λιμένος Βόλου και τον ΕΟΜΜΕΧ, αναμένεται να προσβληθούν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για παραβίαση κατοχυρωμένων περιουσιακών δικαιωμάτων.

 

Στον ΑΠ και σε άλλα δικαστήρια εκκρεμούν πολλές αγωγές στελεχών και άλλων Οργανισμών Λιμένων της χώρας, του ΚΕΘΙ και πολλών ακόμα φορέων όπου διεκδικούνται αποζημιώσεις τουλάχιστον 1-3 ετών, με ποσά που κυμαίνονται ανά περίπτωση από 75.000 – 200.000 ευρώ!

 

Λόγω της αντισυνταγματικότητας, ο «λογαριασμός» που θα πλήρωνε το Δημόσιο για την «επανίδρυση του κράτους» θα ήταν δυσθεώρητος με επιβάρυνση ίσως και εκατοντάδων εκατ. ευρώ. Οι αρεοπαγιτικές αποφάσεις γλιτώνουν προσωρινά το Δημόσιο (αφού θα ακολουθήσει «μπαράζ» προσφυγών στο ευρωδικαστήριο), ανάβοντας «πράσινο φως» πάντως στις κυβερνήσεις για να αλλάζουν πρόσωπα χωρίς αποζημιώσεις.

 

Αντικίνητρο

 

Τέτοιου είδους απομακρύνσεις μπορεί να λειτουργήσουν ως αντικίνητρο προσέλκυσης ικανών στελεχών στο κράτος, ενώ στην πράξη επιβραβεύουν την αέναη πρακτική της προώθησης «ημετέρων».

 

Η απόφαση-έκπληξη της Ολομέλειας ΑΠ δέχθηκε ότι η αυτοδίκαιη λήξη της θητείας στελεχών του Δημοσίου ΝΠΙΔ (και διευθυντών, προϊσταμένων, κ.λπ.) και η αντικατάστασή τους υπαγορεύθηκε προεχόντως από λόγους πολιτικής εμπιστοσύνης, όπως συμβαίνει ύστερα από μία κυβερνητική μεταβολή, οπότε εκτιμάται ότι πρόσωπα που είχαν επιλεγεί με βασικό κριτήριο την εμπιστοσύνη προς αυτά μιας συγκεκριμένης πολιτικής ηγεσίας, θα βρίσκονταν σε δυσχέρεια να συνεχίσουν τα καθήκοντά τους και να συνεργαστούν με τη νέα πολιτική ηγεσία.

 

 «Φρένο» στις υπέρογκες πληρωμές

 

«Φρένο» στις υπέρογκες αποζημιώσεις που οφείλει να καταβάλλει το Δημόσιο σε πολίτες λόγω της παράνομης συμπεριφοράς του επιχειρεί να βάλει το Συμβούλιο της Επικρατείας. Ανατρέποντας την έως τώρα νομολογία, το ΣτΕ δέχθηκε πως είναι σε θέση να κρίνει (με βάση τη συνταγματική αρχή της αναλογικότητας) εάν μια αποζημίωση που επιδίκασε άλλο δικαστήριο σε βάρος του Δημοσίου είναι δυσανάλογα μεγάλη ή όχι, έτσι ώστε να επιβάλει την ανατροπή της.

 

Σημειώνεται ότι τα ανώτατα δικαστήρια δεν αξιοποιούν τη συνταγματική αυτή αρχή και δεν παρεμβαίνουν στο ύψος της αποζημίωσης, κρίνοντας ότι αυτό ανήκει κυριαρχικά στην κρίση των δικαστηρίων της ουσίας (πολιτικών και διοικητικών Εφετείων), κάτι που έχει δεχθεί επανειλημμένα και η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου.

 

Αξιοποιώντας τη νέα αυτή νομολογιακή γραμμή, το ΣτΕ έκρινε (2202/14) ότι είναι υπερβολική και πρέπει να μειωθεί η αποζημίωση ύψους 250.000€ που επιδίκασε το Δ. Εφετείο υπέρ πανεπιστημιακού ιατρού για προσβολή της προσωπικότητάς του από παράνομη συμπεριφορά και αντίθετη στα χρηστά ήθη, οργάνων του Δημοσίου.

 

Η δικαστική απόφαση ανοίγει τον δρόμο για να ελέγχουν τα ανώτατα δικαστήρια τα χρηματικά ποσά που καλείται να πληρώσει το Δημόσιο για κάθε είδους αποζημιώσεις λόγω αδικοπραξίας.

 

Γιατρός από ΗΠΑ

 

Στη συγκεκριμένη υπόθεση, πανεπιστημιακός ιατρός με σπουδαία καριέρα στις ΗΠΑ (στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, στο ΜΙΤ, σε νοσοκομεία του Χιούστον κ.λπ.) εγκατέλειψε την καριέρα του για να επιστρέψει στην Ελλάδα όταν προκηρύχθηκε το 1993 θέση τακτικού καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στην οποία και εξελέγη και ορκίστηκε 2 χρόνια μετά. Πριν από τον διορισμό είχε αποφασιστεί η ίδρυση καρδιοχειρουργικής κλινικής του πανεπιστημίου στην οποία διορίστηκε διευθυντής με στόχο να συμβάλει όχι μόνο στον τομέα της υγείας αλλά και της εκπαίδευσης.

 

Ωστόσο, παρά την ίδρυση και έγκριση λειτουργίας της, η επίμαχη καρδιοχειρουργική κλινική δεν λειτούργησε και επειδή μέχρι τον Μάιο του 2001 δεν είχε υπάρξει πρόοδος σε ζητήματα κτιριακών εγκαταστάσεων, αναγκαίου εξοπλισμού, πρόσληψης προσωπικού για τη λειτουργία της, ο πανεπιστημιακός εγκατέλειψε την Ελλάδα επιστρέφοντας στις ΗΠΑ.

 

Πριν από 12 χρόνια υπέβαλε αγωγή κατά του Δημοσίου αξιώνοντας 2,3 εκατ. ευρώ για την υλική ζημιά μιας 5ετίας (1997-2001) και τα διαφυγόντα κέρδη του με βάση τα εισοδήματα που είχε στις ΗΠΑ, αλλά και 5 εκατ. ευρώ για την προσβολή της προσωπικότητάς του από τη συμπεριφορά των κρατικών οργάνων και αρχών, που αδικαιολόγητα εμπόδισαν την επιστημονική και επαγγελματική του εξέλιξη, την έρευνα, πλήττοντας το διεθνές επιστημονικό κύρος του. Τα δικαστήρια επιδίκασαν αποζημίωση λόγω ηθικής βλάβης αρχικά 150.000€ και σε β’ βαθμό 250.000€.

 

Πηγή: Έθνος