Την ασφάλεια των ελληνικών ακινήτων αναζητούν οι δανειστές

ΦΩΤΟ: SOOC

Να έχουν «ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους» είχαν οι παλιότερες γενιές ως υπέρτατη αξία και ασφάλεια για μια καλύτερη ζωή. Είχαν περάσει άλλωστε πάρα πολλά οι παλιότερες γενιές, και η στέγη, το σπίτι, ήταν ο πρωταρχικός και  ισχυρότερος στόχος όλων των νέων ζευγαριών, ενώ αποτελούσε και το υπέρτατο δώρο των γονιών σε ένα νιόπαντρο ζευγάρι για να μπορέσει να ξεκινήσει με άνεση και ασφάλεια τη ζωή του. Και βέβαια, υπήρχε πάντα η παροιμία «ποτέ κανείς δεν βγαίνει χαμένος όταν αγοράζει γη».

Αυτή την ασφάλεια που παρέχουν τα ακίνητα αναζητούν πλέον οι δανειστές στην ελληνική γη και στην ελληνική κατοικία. Κι αυτό δεν είναι τυχαίο, αλλά αποτελεί μια παγκόσμια πρακτική, εδώ και αρκετό καιρό. Οι πόλεις, ως γη, ακίνητα και υποδομές, ήταν πάντα υποδοχείς επενδύσεων πλεονάζοντος κεφαλαίου και μέσω της αστικοποίησης βασικός πυλώνας στις διαδικασίες συσσώρευσης κεφαλαίου. Η πτώση του μέσου ποσοστού κέρδους στις βιομηχανικές επενδύσεις στον παγκόσμιο Βορρά και η δημιουργία νέων χρηματιστηριακών προϊόντων οδήγησε, μετά τη δεκαετία του 1990 και κυρίως μετά το 2000, σε μια κούρσα επενδύσεων σε γη στον παγκόσμιο Νότο μέσω υφαρπαγής και σε εκτεταμένο real estate παντού. Η αλληλεξάρτηση των περιφερειακών με τις κεντρικές τράπεζες, αλλά και πιστωτικών ιδρυμάτων και επενδυτικών χαρτοφυλακίων εντός και εκτός των ΗΠΑ, δεν άργησε να μεταφέρει την κρίση και στην Ευρώπη, με τα γνωστά αποτελέσματα.

Έτσι λοιπόν και στην Ελλάδα, τα δεινά από την επιβολή των μνημονίων έρχεται να «δέσει» απόλυτα με τη νέα παγκόσμια τάση επενδύσεων κερδοσκοπικών κεφαλαίων στη γη και σε ακίνητα. Από στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας προκύπτει ότι μετά το 2007 κεφάλαια κάθε είδους (ιδιωτικά, κρατικά, hedge funds, venture capital) εισέρχονται μαζικά στην αγορά γης και στο real estate, αναζητώντας εκτάσεις, εμπορικά ακίνητα και προνομιακές θέσεις για υψηλών προδιαγραφών κατοικίες που μελλοντικά θα είναι σπάνιες.

Αυτή η τάση συνδυάζεται επίσης με τη παγκόσμια διατροφική ανασφάλεια και η άνοδος των τιμών των τροφίμων, τη παγκόσμια ενεργειακή ανασφάλεια και η αναζήτηση σπάνιων μεταλλευμάτων, την αναζήτηση μεγάλων εκτάσεων για ειδικού τύπου μεγάλα έργα, όπως αναπτυξιακοί διάδρομοι κάθε είδους, από τρένα μεγάλης ταχύτητας μέχρι αγωγούς πετρελαίου, νέα μεγάλα λιμάνια για κοντέινερ, και βέβαια, τη δημιουργία νέων χρηματοπιστωτικών εργαλείων από τις επενδυτικές τράπεζες, ικανών να περιορίζουν το ρίσκο των επενδύσεων.

Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν οι τεράστιες εκτάσεις που διαθέτουν άλλες περιοχές και το ενδιαφέρον για την υφαρπαγή της γης και των ακινήτων οφείλεται σε δύο κυρίως λόγους. Στα ποιοτικά χαρακτηριστικά της γης και των ακινήτων, με τα γεωπολιτικά δεδομένα και τη φυσική εγγύτητα στις ευρωπαϊκές αγορές, στο ότι οι μεγάλοι ιδιοκτήτες γης και ακινήτων στην Ελλάδα είναι το κράτος, οι δήμοι, η Εκκλησία και τα μοναστήρια, οι οποίοι θα αποτελέσουν τους πρώτους στόχους της υφαρπαγής. Εκεί άλλωστε αποσκοπούσε και το ΤΑΙΠΕΔ, όπως και το Υπερταμείο αποκρατικοποιήσεων.

Γι αυτό και όλα θα πουληθούν σε τιμή ευκαιρίας στους δανειστές κι από κει σε άλλους, πάντα πρόθυμους να βοηθήσουν, «επενδυτές». Γι αυτό βλέπουμε τους Κινέζους να θέλουν λιμάνια και αεροδρόμια,  Ρώσοι και Τσετσένοι τους αναπτυξιακούς διαδρόμους για να περάσουν οι αγωγοί πετρελαίου και υγραερίου· Ισπανοί, Δανοί και Γερμανοί μεγάλες εκτάσεις για την εγκατάσταση πάρκων με ΑΠΕ για παραγωγή ηλεκτρισμού και μεταφορά του στη Μεσευρώπη· Γάλλοι, Ολλανδοί και Γερμανοί παραγωγική γη για ειδικές βιολογικές καλλιέργειες· Καναδοί, Ρώσοι και άλλα διεθνή κονσόρτια διεκδικούν το υπέδαφος, κυρίως για χρυσό και φυσικό αέριο· και, τέλος, επενδυτές κάθε είδους και εθνικότητας (ανάμεσα τους και ελληνικές τράπεζες και ιδιώτες) ενδιαφέρονται για εμπορικά και «ειδικού σκοπού» ακίνητα. Και φυσικά, αυτές οι επενδύσεις σημαίνουν κέρδη για τις ανάλογες εταιρείες, αύξηση της τιμής των μετοχών τους στα διεθνή χρηματιστήρια και ζωή χαρισάμενη για τους ιδιοκτήτες και του μετόχους τους.

Όλη αυτή η γη, όλα αυτά τα δημόσια ακίνητα, μπαίνουν στο Υπερταμείο των 50 δις ευρώ, η ίδρυση του οποίου αναμένεται εντός του Μαρτίου. Κι όλα θα πουληθούν αντί πινακίου φακής στους ξένους «επενδυτές» που θα έρθουν για να μας σώσουν. Αυτοί βέβαια ενδιαφέρονται να σώσουν μόνο τον εαυτό τους.