Στο διχασμό με χάρη…

Διαβάζω τα διάφορα ευφυολογήματα στα social media για την πορεία των εργατών στα μεταλλεία στις Σκουριές. Τα περισσότερα έχουν να κάνουν με ειρωνεία, σκωπτική διάθεση, αλλά αρκετά είναι και πιο επιθετικά, μερικά και απειλητικά.

Οι πιο συγκρατημένοι σχεδόν προσπαθούν να δικαιολογηθούν για τη μετριοπάθεια τους. Στην απέναντι πλευρά όσων υποστηρίζουν την επένδυση ή «επένδυση» στις Σκουριές, οι περισσότεροι δεν φοράνε άσπρο κράνος σαν τον Άδωνι Γεωργιάδη, αλλά μοιράζονται μαζί του την ίδια απέχθεια για τους «μπάχαλους» και τους οικολόγους που πάνε να διώξουν μια μεγάλη επένδυση στον τόπο και ν’ αφήσουν τόσους χωρίς δουλειά.

Το έχω ξαναδεί αυτό το σκηνικό: τότε που έκλεισε η ΕΡΤ περίσσευαν οι χαρακτηρισμοί περί λαμογίων, αργόμισθων, βυσμάτων και πάει λέγοντας, ενώ από την άλλη η δημοκρατία θα κρεμάσει τους εγκληματίες που έριξαν το μαύρο, αλλά και όσους συνετέλεσαν στο έγκλημα, δεχόμενοι να δουλέψουν στο «μόρφωμα« της Δημόσιας Τηλεόρασης και της ΝΕΡΙΤ.

Και είμαι σίγουρος πως αν σας ρωτήσω τώρα, σίγουρα θα έχετε να μου πείτε κι εσείς μια ανάλογη ιστορία. Τι ιστορία; Διχασμού, ας μη φοβόμαστε τις λέξεις! Σε κάθε περίπτωση και σε κάθε θέμα, από το μνημόνιο μέχρι το πόσο θα καίει το πετρέλαιο στην πολυκατοικία, οι Έλληνες, σήμερα περισσότερο από ποτέ, χωρίζονται στα δύο κι ερίζουν, σχεδόν πολεμάνε για τις απόψεις τους.

Οχυρώνονται πίσω από τα δικά τους επιχειρήματα (τις περισσότερες φορές ξεπατικωμένα από τα μίντια) και όχι μόνο δεν ακούνε τι λένε οι απέναντι, αλλά προσπαθούν να τους κάνουν να σωπάσουν! Κι αυτό συμβαίνει από τη Βουλή μέχρι την παρέα στο καφέ της γειτονιάς. Κανένας δε συζητάει, όλοι αντιπαρατίθενται…

Ξέρω, θα ακουστεί πολύ φτηνό και λαϊκίστικο, αλλά δεν θα αργήσει η μέρα που ο απέναντι, ο άλλος, ο διαφορετικός θα είναι πλέον θήραμα ή απειλή, όχι συνάνθρωπος. Και τότε ο σώζων εαυτόν σωθήτω…

Τάσος Ρέτζιος – Τμήμα Ειδήσεων Radio1d.gr