Σούλι: Το κάστρο της Λευτεριάς τσακίστηκε

Πριν λίγες μέρες, μια μέρα σαν όλες τις άλλες διάβαζα όπως πάντα άρθρα και έπεσε το μάτι μου ότι “σαν σήμερα” στις 16/12/1803 έγινε η παράδοση του Σουλίου στον Αλί πασά.

Τα αδούλωτα χώματα του Σουλίου πατήθηκαν από τους Τούρκους για πρώτη φορά μετά από 200 χρόνια. Το κάστρο της λευτεριάς έπεσε. Τσακίστηκε. Αλλά για να πέσει αυτό το αγέρωχο κάστρο χρειάστηκαν πολλοί χρόνοι, μάχες και εκστρατείες ατέλειωτες.
 

Γιατί οι Σουλιώτες ήσαν Έλληνες και σαν Έλληνες ήξεραν να αγωνίζονται για το πολυτιμότερο αγαθό της γης, τη Λευτεριά. Μια λευτεριά με αίμα αποκτημένη, μια λευτεριά η οποία δεν τους δόθηκε αλλά την απέκτησαν με πολλούς κόπους και φυσικά τη λεβεντιά τους. Γιατί σαν λεβέντες κράταγαν τις ζωές τους στα ξερόβραχα που είχαν κάμνει για σπίτι τους.
 

Μοναδικός τους στόχος στη ζωή ήταν να πολεμούν. Να πολεμούν τους εχθρούς. Να πολεμούν τις κακουχίες. Να πολεμούν τη πείνα. Να πολεμούν τον ίδιο τους τον εαυτό.
Είναι σκληρό να πολεμάς έναν εχθρό, μα είναι σκληρότερο να πολεμάς ενάντια στον εαυτό σου που σε διατάζει να αποχωρήσεις εις το όνομα της επιβίωσης και εσύ να υπομένεις καρτερικά όλα τα δεινά για να έχεις ένα αγαθό πολύτιμο, την ελευθερία σου
 

Οι Σουλιώτες δεν ήξεραν γράμματα πολλά, δεν είχαν πάει σε πανεπιστήμια και σχολειά. Οι άνδρες από μικροί στα άρματα και οι γυναίκες… τι να πεις για αυτές τις γυναίκες! Αυτές οι γυναίκες οι οποίες μεγάλωναν τα παιδιά τους για να τα χάσουν. Ισάξιες με τους άνδρες. Σε όλη την ιστορία του Σουλίου είναι αρωγοί σε κάθε δυσκολία, κυρές και αρχόντισσες όλες.

Υπόμεναν όλα τα βάσανα και στήριζαν με όλη τους τη δύναμη και τη ψυχή τους άνδρες αγωνιστές τους. Αυτό άλλωστε το βλέπουμε και στα τραγούδια της εποχής εκτός από τα ιστορικά γεγονότα που έχουν καταγραφεί.
 

Στη τελευταία εκστρατεία του Αλί πάσα εναντίον του Σουλίου χρειάστηκαν 3 χρόνοι για να κατακτηθούν τα χώματα των Ηρώων. Μοναδικά τους πλέον οχυρά ήταν η Κιάφα και το Κούγκι όπου βρήκαν καταφύγιο για να στεγάσουν τη λεβεντιά και τη τιμή τους. Οι μέρες ήταν δύσκολες, η αρρώστια και η πείνα είχαν υποτάξει πλέον το ηθικό των αγωνιστών.
 

Τότε ήρθε η μαύρη η ώρα να αφήσουν το Σούλι τους, να αφήσουν τη λευτεριά τους, να αφήσουν αυτό για το οποίο ζούσαν και αγωνίζονταν, να το αφήσουν για να μη χαθούν όλοι τους.
 

Αλλά αυτή η μαύρη ώρα, φώτισε το γένος των Ελλήνων με ελπίδα για λευτεριά, με το Ζάλογγο και το Κούγκι. Το Κούγκι και το Ζάλογγο που συγκλόνισαν την ρωμιοσύνη ολόκληρη με την αυτοθυσία για τα ιδεώδη μιας ανυπότακτης φυλής. Της θύμισε από πού κρατά, της θύμισε τι πραγματικά είναι και γιατί πρέπει να αγωνίζεται.
 

Αυτά ας αναλογιστούμε εμείς οι σύγχρονοι νεοέλληνες και ας τιμούμε με ευλάβεια αυτούς που έπεσαν για να μας δοθεί μια ελευθερία.

Ένα άρθρο του Ηλία Μπουρμπούλα

Τμήμα Ειδήσεων Radio1d.gr