Πώς προστατεύεται η τραπεζική μαφία;

Ο Ροντρίγο Ράτο ήταν ο επικεφαλής της τέταρτης μεγαλύτερης τράπεζας στην Ισπανία και σύντομα έγινε πρώην επικεφαλής του ΔΝΤ (2004-2007) αφού προηγουμένως διετέλεσε υπουργός Οικονομικών της Ισπανίας (1996-2004). Συνελήφθη την περασμένη Πέμπτη με την κατηγορία της απάτης, του ξεπλύματος χρήματος και την απόκρυψη περιουσιακών στοιχείων. Ομως οι κυβερνήσεις τον προστατεύουν.

 

Ο Rato, ως επικεφαλής της τέταρτης μεγαλύτερης τράπεζας της Ισπανίας, της Bankia, από το 2010 έως το 2012 και αφού προηγουμένως έφτασε στα ανώτατα αξιώματα της οικονομικής εξουσίας διεθνώς και στη χώρα του έφυγε κακήν κακώς από την τράπεζα για να καλυφθεί το μέγα σκάνδαλο που συνδέεται με το πακέτο διάσωσης έως € 19 δις, που επιβλήθηκε στην Ισπανία.

 

Προκειμένου να διασωθεί η συγκεκριμένη τράπεζα, αλλά και η λεηλασία των ενεργητικών της από την κυβερνώσα οικονομική και πολιτική cosa nostra, η Ισπανία κι ο λαός της μπήκε από την ΕΕ στο κολαστήριο των αποκλαούμενων πολιτικών προσαρμογής.

 

Καμιά δικαστική, ή άλλη δημόσια έρευνα δεν έγινε. Καμιά δημόσια εκκαθάριση ενεργητικών της Bankia, αλλά και των άλλων «συστημικών» τραπεζών δεν προχώρησε προκειμένου να βγει στο φως η αλήθεια. 

 

Η υπόθεσή του θυμίζει σε πολλά τους τραπεζίτες εν Ελλάδι που εξακολουθούν να θεωρούνται οι άνθρωποι που κρατάνε τα κλειδιά της χώρας στα χέρια τους. Ο Ράτο δυστυχώς δεν είχε ως προϊστάμενο κανέναν υπουργό Οικονομικών που θα του εξασφάλιζε ασυλία από τα παραλθόντα αμαρτήματά του, όπως συνέβη στην Ελλάδα με τον Γιάννη Στουρνάρα που όχι μόνο δεν τιμωρήθηκε για τις χάρες που έκανε στο σύστημα, όπου εργάστηκε με πλουσιοπάροχη αμοιβή, αλλά δεν μπορεί κανείς να τον κουνήσει σήμερα από τη διοίκηση της Τράπεζας της Ελλάδας. 

 

Οι «θεσμοί», με τους οποίους συνεχίζει να κάνει διάλογο η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου, όχι μόνο κάλυψαν το τραπεζικό σκάνδαλο στην Ισπανία αλλά φρόντισαν να το φορτώσουν στον ισπανικό λαό και να κερδίσουν τα μέγιστα από αυτό το κρύψιμο. 

 

Όπως ανέφερε η euobserver (16/12/2013) η τρόικα, εκτός των άλλων ατασθαλιών επέβαλε στα κράτη υπό καθεστώς «διάσωσης» τους δικούς της υποτίθεται «ανεξάρτητους» ιδιώτες συμβούλους προκειμένου να μην επιτραπεί στις δημόσιες αρχές κάθε χώρας και κυρίως τις δικαστικές να εμπλακούν στην αποτίμηση της κατάστασης των τραπεζών και της οικονομίας. 

 

«H Alvarez & Marsal, η BlackRock, η Oliver Wyman, η Pimco: Τα ονόματα αυτά δεν σημαίνουν τίποτα για τον μέσο Ευρωπαίο. Αλλά η οικονομική συμβουλευτική τους έχουν διαδραματίσει κεντρικό ρόλο σε όλες τις διασώσεις της ευρωζώνης και έχουν μέχρι στιγμής κοστίσει στους φορολογούμενους σε Κύπρο, Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία και Ισπανία πάνω από € 80 εκατομμύρια.

 

Η «ανεξάρτητη» εμπειρογνωμοσύνη χρησιμοποιείται από την «τρόικα» των διεθνών δανειστών – Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), Ευρωπαϊκή Επιτροπή και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) – προκειμένου να αποφασιστεί τι χρειάζονται χώρες ή τράπεζες για να αποφευχθεί μια πτώχευση. Συχνά προσλαμβάνονται χωρίς δημόσιο διαγωνισμό, θέτοντας ερωτήματα σχετικά με τη διαφάνεια και τη λογοδοσία.» Αυτά έγραφε o euobserver.

 

Υποταγμένες κυβερνήσεις

Οι κυβερνήσεις πειθάρχησαν απόλυτα στις τακτικές αυτές της τραπεζικής μαφίας και δεν δίστασαν να εφαρμόσουν τακτικές μαζικής εξόντωσης των λαών τους προκειμένου να διασωθεί η ολιγαρχία. Με τη σύλληψη όμως του Rato, όχι μόνο η οσμή των σκανδάλων λεηλασίας που πνίγει την Ισπανία γίνεται ακόμη πιο αποπνικτική, αλλά τίθεται εκ νέου η άμεση ποινική δίωξη όσων πολιτικών και μη εμπλέκονται στην επιβολή των πολιτικών «διάσωσης» της μαφίας που εκπροσωπεί ο άλλοτε ισχυρός άνδρας του ΔΝΤ. Το ίδιο επιτακτικό γίνεται και το αίτημα άμεσης δημόσιας εκκαθάρισης των τραπεζικών ενεργητικών, από τις εθνικές δικαστικές αρχές, προκειμένου να αποκαλυφθεί η έκταση και το μέγεθος της τραπεζικής αγυρτείας και απάτης.

 

Το ερώτημα βέβαια είναι ποιός θα κάνει πράξη αυτό το καίριο και απόλυτα ζωτικό αίτημα. Πάντως όχι το υφιστάμενο πολιτικό προσωπικό το οποίο εμπλέκεται μέχρι τα μπούνια στην διαπλοκή με την τραπεζική μαφία εντός και εκτός Ισπανίας. Γιατί θα πρέπει να πληρώνει ο λαός χρέη που του φορτώθηκαν με μαφιόζικες μεθόδους και πρακτικές;

 

Γιατί συνδιαλέγεται με τους τραπεζίτες η κυβέρνηση;

Το ίδιο ερώτημα τίθεται και στην Ελλάδα. Η κυβέρνηση Τσίπρα όχι μόνο αποδέχθηκε και υιοθέτησε ανεπιφύλακτα τις ίδιες μαφιόζικες πρακτικές της τρόικας – αν και την μετονόμασε σε Θεσμούς – με τους ίδιους «ανεξάρτητους» συμβούλους, αλλά συνεχίζει την ίδια τακτική ομερτά απέναντι στο τραπεζικό κύκλωμα.

 

Από την πρώτη κιόλας εβδομάδα της εκλογής της φρόντισε – διαμέσου του αντιπροέδρου της κ. Δραγασάκη – να διαβεβαιώσει Σάλα & Σία ότι δεν πρόκειται να προχωρήσει στο αυτονόητο. Δηλαδή στη δημόσια δικαστική εκκαθάριση του συνόλου των τραπεζικών ενεργητικών, προκειμένου να αποκαλυφθεί το μέγεθος της τραπεζικής απάτης και αγυρτείας.

 

Όσο δεν ανοίγουν δημόσια τα τραπεζικά ενεργητικά, όσο δεν μπαίνουν αληθινά ανεξάρτητοι δικαστικοί ερευνητές και εμπειρογνώμονες για να κάνουν φύλλο φτερό σε κοινή θέα το σύνολο των τραπεζικών πράξεων, τότε κανείς δεν δικαιούται να μιλά για χρέη της Ελλάδας και του λαού της. Κανείς δεν δικαιούται να ζητά από τον ελληνικό λαό να πληρώσει με το αίμα του τη διάσωση των τραπεζών και των τραπεζιτών. Κι όποιος το κάνει, τότε είναι εκ προοιμίου ύποπτος διαπλοκής με τα κυκλώματα που επί δεκαετίες λεηλατούν αυτόν τον τόπο.

 

 

Η περίπτωση του Ράτο κατέληξε στη δικαιοσύνη. Αραγε θα συμβεί το ίδιο με τους εν Ελλάδι «Ράτο»Αν δεν λογοδοτήσουν στη δικαιοσύνη όλοι οι ομόλογοι του Rato σε Ισπανία, Ελλάδα και σε κάθε άλλο κράτος μέλος της ΕΕ. Αν δεν γίνουν φύλλο φτερό οι τράπεζες και το δημόσιο ταμείο, για να καθίσουν στο σκαμνί δεξιοί και αριστεροί διαχειριστές της ομερτά, δεν μπορεί να υπάρξει λύτρωση, ούτε για τον Ισπανικό, ούτε για τον Ελληνικό, ούτε για κανένα λαό. Δεν μπορεί να υπάρξει λύτρωση στην τραγωδία και πρόοδος της κοινωνίας. 

 

Η διχογνωμία στην κυβέρνηση καλά κρατεί. Υπάρχουν κάποιοι που θέλουν, αλλά δεν μπορούν διότι νιώθουν απελπιστικά μόνοι. Επιπλέον, η καρέκλα της εξουσίας και η μυρωδιά του εύκολου χρήματος κάνει πολλά στόματα να κλείνουν αυτόματα μόλις κερδίσουν κάτι από αυτά τα δύο. Ομως, η προστασία των δραστών σε ένα έγκλημα είναι συνεργασία σύμφωνα με τη δικαιοσύνη. Εκτός και αν η δικαιοσύνη δεν ισχύει όταν παίζονται τόσο μεγάλα ποσά που κατα έναν περίεργο τρόπο, όλα ανήκουν μόνο σε έναν, στον λαό στην προκειμένη. 

 

Αναρωτιόμασταν μέχρι τις αρχές του μηνός γιατί η κυβέρνηση δεν βάζει το νερό στο αυλάκι μετά από τις εκλογές, αφού έλαβε τη λαϊκή εντολή να προχωρήσει σε ρήξη με την τραπεζοκρατία. Οταν διαπίστωσε ότι οι εκκλήσεις της για μια πολιτική υπέρ των λαών και κατά της λιτότητας διεθνώς έπεσαν στο κενό διότι και οι άλλες κυβερνήσεις υποταγμένες είναι στις εκεί ελίτ και στα τραπεζικά συστήματα, προτίμησε να λουφάξει, αφήνοντας τον λαό στα κρύα του λουτρού. 

 

Οταν ο λαός δεν μπορεί να αποφασίζει στην ίδια του τη χώρα ακόμη και μετά τις εκλογές, μήπως δεν έχουμε δημοκρατία αλλά τραπεζοκρατία; Κι αν ισχύει το δεύτερο γιατί οι εκλογές, οι επιδοτήσεις στα κόμματα και οι παχυλοί μισθοί των βουλευτών, υπουργών, πρωθυπουργών;

 

Αν πλέον ο πόλεμος μεταξύ ελίτ και λαού είναι πλέον πόλεμος δημοκρατίας ή συμφεροντοκρατίας τότε ας έχουμε υπόψη μας ότι οι μάχες που δόθηκαν στο όνομα του λαού από τους εκπροσώπους τους δεν δόθηκαν ποτέ και για αυτό χάθηκαν. Ο πόλεμος μαίνεται όμως διότι η κοινωνία έχει όρια αντοχής. Ακολουθεί το χάος και στο χάος δεν κερδίζουν πάντα οι κερδισμένοι των μαχών, ειδικά αυτών που δεν δόθηκαν ποτέ. 

 

Τμήμα Ειδήσεων Radio1d.gr