Πλαστικό χρήμα για τους λάθος λόγους

ΦΩΤΟ: ΑΡΧΕΙΟΥ

Σύμφωνα με τα όσα διαβάζουμε από πραγματικούς ειδικούς και όχι από τους δήθεν ειδικούς του υπουργείου Οικονομικών, η χρήση του πλαστικού χρήματος σε όλες τις συναλλαγές θεωρείται γενικά ως ένα θετικό στοιχείο. Είναι ένα μέρος της εξέλιξης της τεχνολογίας, η οποία μπορεί εύκολα να εφαρμοστεί και στις καθημερινές συναλλαγές με πολύ θετικά αποτελέσματα. Κι αυτό γιατί η ύπαρξη και μόνο του χρήματος, αυτή καθαυτή, έχει ένα τεράστιο κόστος. Αποτελεί κόστος για την κεντρική τράπεζα που το εκδίδει αλλά και κόστος για τους συναλλασσόμενους οι οποίοι το χρησιμοποιούν. Το κόστος αυτό αφορά στο μέτρημα του χρήματος, στη φύλαξή του, την ασφαλή μεταφορά του για κατάθεση και πολλές άλλες πτυχές της καθημερινότητας, που έχουν να κάνουν με αυτό. Είναι πολύ πιο εύκολο να έχεις στο πορτοφόλι σου μία κάρτα, παρά να κουβαλάς μετρητά. Ας φανταστεί κανείς ότι και μόνο με τη χρήση του πλαστικού χρήματος, μπορεί να εκλείψει το φαινόμενο των πορτοφολάδων. Γιατί, και το πορτοφόλι να σου αρπάξει κάποιος, δεν θα μπορεί να χρησιμοποιήσει τη κάρτα σου, καθώς δεν μπορεί να γνωρίζει τους κωδικούς. Και το θύμα της κλοπής μπορεί με ένα απλό τηλεφώνημα στη τράπεζα να «κλειδώσει» το λογαριασμό του, ενώ σε λίγες μέρες μπορεί να βγάλει μια νέα κάρτα και ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Αυτό στο οποίο δεν μπορεί να έχει εφαρμογή το πλαστικό χρήμα, ή τουλάχιστον να έχει μικρή εφαρμογή και αποτελέσματα, είναι η πάταξη της φοροδιαφυγής. Γιατί η φοροδιαφυγή μπορεί να βρει δρόμους και τρόπους να υπάρχει είτε με πλαστικό χρήμα είτε με κανονικό χρήμα. Στη περίπτωση της χώρας μας, η χρήση του πλαστικού χρήματος, δεν έρχεται για να πατάξει τη φοροδιαφυγή, αλλά για να κρύψει την ανικανότητα του υπουργείου Οικονομικών ή και την έλλειψη της βούλησής του να πατάξει τη φοροδιαφυγή. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι αυτοί που είναι οι μεγάλοι φοροφυγάδες, δεν είναι οι υδραυλικοί, τα συνεργεία, τα εστιατόρια και οι καφετέριες. Είναι αυτοί που βγάζουν πάρα πολλά χρήματα και δεν τα δηλώνουν, τα βγάζουν παράνομα στο εξωτερικό ή χρησιμοποιούν φορολογικούς παραδείσους για να τα κρύψουν. Κι αυτοί, πάντα είχαν σχέσεις με την πολιτική εξουσία.

Οπότε, και ο τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση προσπαθεί να «πλασάρει» το πλαστικό χρήμα στη καθημερινότητά μας, είναι λίγο έως πολύ φαιδρός. Τη στιγμή που οι επαγγελματίες δεν κόβουν αποδείξεις και σε χρεώνουν λιγότερο, τη στιγμή που η μαύρη και ανασφάλιστη εργασία βασιλεύει ως ο μοναδικός τρόπος να βγάλει κάποιος κάποια ελάχιστα χρήματα που θα του καλύψουν ελάχιστες μεν, αλλά βασικές ανάγκες, οι δύο αυτές πλευρές, αμειβόμενοι με μαύρο χρήμα και επαγγελματίες που κάνουν αδήλωτη εργασία, θα μπορούν πάντα να βρίσκουν τρόπους για να συνεργαστούν προς όφελος και των δύο και φυσικά για να εξαπατήσουν ένα ληστρικό προς αυτούς κράτος, το οποίο δεν τους παρέχει απολύτως τίποτα παρά μόνο αυξημένους φόρους και εισφορές, ανεργία και ανέχεια.

Έτσι λοιπόν, όλη αυτή η ιστορία με την εφαρμογή του πλαστικού χρήματος, καταλήγει στην ουσία να είναι στάχτη στα μάτια τόσο των Ελλήνων πολιτών, όσο και των ευρωπαϊκών θεσμών και των δανειστών, ότι δήθεν κάτι γίνεται στη μάχη της πάταξης της φοροδιαφυγής, χωρίς ουσιαστικά να γίνεται κάτι σοβαρό και αποτελεσματικό. Για τη κυβέρνηση όμως υπάρχει και ένας τρίτος λόγος. Η κάλυψη της ανικανότητας ή της έλλειψης διάθεσης και πολιτικής βούλησης να πατάξει πραγματικά τη φοροδιαφυγή.