Πάσχα χωρίς συγχώρεση

Έρχονται και φεύγουν οι γιορτές, έρχονται και φεύγουν οι ευχές, αλλά τα μηνύματα περνάνε ξώφαλτσα. Λογικό, αφού παλιά είχαμε συνδέσει το Πάσχα και τις άλλες γιορτές με αργία, διακοπές, ταξίδια, ευζωία, ενώ τώρα δίνουμε και άλλη διάσταση, με Αναστάσεις πολιτικές, με Πάσχα που σημαίνει Πέρασμα και με άλλα εσωτερικής καύσης μηνύματα.

Κι όμως, τόσο το Πάσχα όσο και οι άλλες μεγάλες γιορτές, δεν είναι τίποτα άλλο από μια και μόνο υπενθύμιση: είμαστε –όσο κι αν μας φαίνεται τόσο παράξενο μέσα στην οχλαβοή της απόλυτης επικράτησής μας στο σύμπαν- όντα ατελή και δύσμοιρα. Γεννιόμαστε με μια και μόνη βεβαιότητα, ότι σε κάποια στιγμή θα πεθάνουμε και σε όλη μας την παραμονή σ’ αυτήν τη ζωή προσπαθούμε να διαχειριστούμε αυτήν τη θλίψη, κάνοντας μικρούς ή μεγάλους αποπροσανατολισμούς. Με άλλα λόγια προσπαθούμε να ξεχαστούμε…

Στην προσπάθεια μας αυτή, όμως, να ξεχάσουμε, λησμονούμε ότι ζωή χωρίς αγάπη, αλληλεγγύη και κυρίως συγχώρεση είναι μια ζωή ανάπηρη και φτωχή. Η αλήθεια είναι ότι ως μηνύματα τα μνημονεύουμε συχνά και αυτές τις μέρες τείνουμε και να υπερβάλουμε. Αλλά η πράξη άλλα κρύβει, τόσο στη μεγάλη εικόνα, της πολιτικής διαχείρισης, όσο και στη μικρότερη, αυτήν της προσωπικής ευθύνης…

Αλήθεια πότε είδαμε μια μεγάλη πράξη συγχώρεσης στη μεγάλη πολιτική εικόνα, χωρίς αυτή να συνωδεύεται με την κατηγορία του κουκουλώματος και της συγκάλυψης; Δικαίως, βέβαια, τις περισσότερες φορές, αλλά μονάχα όταν αφήσεις πίσω σου οριστικά ξεκαθαρισμένο το παρελθόν, μπορείς να προχωρήσεις στο μέλλον και στην όποια αλήθεια του καθενός.

Κι αυτό είναι που ποτέ δεν έγινε στη χώρα μας: συγχώρεση. Και πώς να γίνει όταν δεν έχει προηγηθεί η κάθαρση; Κάθαρση όμως χωρίς ρεβανσισμούς και απειλές, απλώς ως προϋπόθεση για συγχώρεση. Γιατί, τελικά, Πάσχα όντως σημαίνει Πέρασμα…

Τάσος Ρέτζιος – Τμήμα Ειδήσεων Radio1d.gr