Όσο άσχημα και αν είναι μερικές φορές τα πράγματα πάντα θα ξαναβγαίνει ο ήλιος της Ματίνας Κυριάκου

Είναι τόσα πολλά που θέλω να γράψω…. να πω…. γι αυτήν την Μαμά, την Μαμά των παιδοογκολογικών, την Μαμά όλων των παιδιών που πονούν,την Μαμά του Αλέξανδρου!! την δική μου ΗΡΩΙΔΑ!!!!

Την Ματίνα την γνωρίζω πολύ λίγο καιρό, τι κι αν την έχω συναντήσει μόνο μια φορά νιώθω ότι την ξέρω χρόνια!!! Υποκλίνομαι στην δύναμή της και νιώθω τυχερή που την γνώρισα!!!!

Ναι είναι η ΗΡΩΙΔΑ μου!!!!!

Η Ματίνα Κυριάκου δεν έχει αφήσει κανέναν ασυγκίνητο με τα βιωματικά τις κείμενα, τις αναμνήσεις της…..Κάθε φορά που τα διαβάζω κλαίω όχι από λύπη ή από οίκτο άλλα από συγκίνηση, με έναν μαγικό τρόπο ταξιδεύω μαζί της νιώθω ότι είμαι εκεί δίπλα της και δίπλα στο Αλέξανδρο της.

Στο τελευταίο κείμενο που ανέβασε στην ομάδα της στο facebook Θα ξαναβγεί ο ήλιος.Αλέξανδρος, μας ταξιδεύει για άλλη μια φορά στο παρελθόν της και άπλα βλέπω για άλλη μια φορά την δύναμη της ψυχής της!!!!

16 Αυγούστου 2017

Δοκίμασα τα πάντα σήμερα για να χαμογελάσει…
Δεν έχει διάθεση και γιατί να έχει άλλωστε?
Δεν θέλει ούτε να ζωγραφίσουμε, ούτε να παίξει με τίποτα.
Τον ζουλάω,τον φιλάω…δεν αντιστέκεται ποτέ σ αυτά…
Έλα λουκουμάκι μου, έλα να κάνουμε κάτι να περάσει η ώρα μας.
Δεν θέλω μου λέει και πιάνει τα χειλάκια του.
Όταν το έκανε αυτό ήταν προβληματισμένος για κάτι.
Αγάπη μου άσε τα χειλάκια σου,θα πάρεις μικρόβιο.
Ω ρε μαμααααά.
Εντάξει…ήρθε η ώρα …πάμε.
Που να πάμε?
Θα δεις…

Αφού ξέρεις μαμά…
Ξέρω αγάπη μου…
Δεν μου αρέσουν οι εκπλήξεις όπως και σε σένα.
Ναι μωρό μου, άλλα έχουμε πει ότι όταν κάτι δεν πάει όπως θέλαμε τότε?
Τότε κάνουμε ότι μπορούμε για να περάσουμε καλά, μαμά.
Αυτό θα κάνουμε λοιπόν.

Τον σήκωσα μ αυτήν την μαγική δύναμη της μαμάς που μπορεί να σηκώσει τα πάντα και κάθισε στην καρέκλα του αφού πρώτα πήρα μια μεγάλη αγκαλιά…
Πάμε λοιποοοοοόν φώναξα κι αρχίσαμε να τρέχουμε στον διάδρομο.
Που πάτε μαμά?
Ρώτησε η γλυκιά μας Κωνσταντίνα η νοσηλεύτρια.
Δυο μάτια όλο αγάπη και ένας μαγικός τρόπος να σε κάνει να γελάς…αυτή είναι η Κωνσταντίνα μας.

Δραπετεύουμεεεεεεεε φώναξα ενώ τρέχαμε με το αμαξίδιο προς την έξοδο.
Βγήκαμε στην αυλή.
Έιχε ήλιο,και ο ήλιος είναι φίλος μας.
Τον έφερνα γύρω γύρω όπως, όταν ήταν μικρούλης που πηγαίναμε βόλτα στο δασάκι μας,στον Φάρο και του έλεγα ότι ανακαλύψαμε κρυφό μονοπάτι και το ακολουθούσε γεμάτος ενθουσιασμό.
Ανννννν αννννννν έκανα σαν 5χρονο και γκάζωνα υποτίθεται …με την καρέκλα!
Γέλαγε….επιτέλους γέλαγε…
Τα είχα καταφέρει…

Άρχισε να φυσάει λίγο περισσότερο.
Αγάπη μου ν ανέβουμε?
Άλλο λίγο μαμά.
Φοβάμαι μην κρυώσεις χαρά μου,γιατί κρύφτηκε ο ήλιος.
Καλαααά,πάμε απάντησε και κατσούφιασε.
Αααα όχι,δεν θέλω τέτοια….

Ανεβήκαμε στον όροφο και ενώ νόμιζε ότι θα πάμε στο δωμάτιο, έστριψα αριστερά στον παιδότοπο.
Που πάμε μαμά?
Ώρα για παράσταση του είπα, χαμογελώντας.
Τον έβαλα να κάτσει δίπλα στο τραπέζι και εγώ πήρα το κουκλοθέατρο.
Ωχ μαμά,τι θα κάνεις πάλι?
Χαχαχαχα,η παράσταση ο λύκος και τα τρία γουρουνάκια ξεκινάειιιιι
φώναξα.

Γελούσε και πάλι.

Αχ μαμά είπε γελώντας.
Σας παρουσιάζω τα τρία γουρουνάκια:
Ο Μήτσος με το τούβλινο σπίτι
Ο Κίτσος με το ξύλινο
Και ο Φρίξος με το αχυρένιο.
Χχαχαχαχχαχχ τι λες μαμά?
Τι ονόματα είναι αυτά?
Τα ονόματα από το δικό μας παραμύθι αγάπη μου.

Ο καθένας μας μπορεί να φτιάξει το δικό του παραμύθι,
αυτό που θα τον κάνει χαρούμενο.

Χαχαχαχχαα εντάξει μαμά,συνέχισε συνέχισε.

Σας παρουσιάζω τον λύκο,τον Μητσάρα.
Χαχαχαχχαα μαμά ,Μητσάρα?
Χαχαχαχαχαχχα .
Τα γέλια του ακούγονταν ξαφνικά μέχρι έξω.
Άλλαζα την φωνή μου και βέβαια η πιο μπάσα, ήταν του Μήτσου με το τούβλινο σπίτι.
Έκλαιγε από τα γέλια καθώς τσακώνονταν τα γουρουνάκια με τον λύκο και τα έβαζα να χρησιμοποιούν ακόμη και καράτε.
Ο Δημητράκης από το διπλανό δωμάτιο άκουσε τα γέλια του Αλέξανδρου και ήρθε στον παιδότοπο.
Να δω κι εγώ? Ρώτησε.
Βεβαίως του απάντησα.

Το εισιτήριο είναι να χαμογελάσεις πριν μπεις μέσα.

Μου έδειξε το γλυκό του χαμόγελο από το οποίο έλλειπαν 2 δοντάκια και κάθισε διπλά στον Αλέξανδρο.
Συνέχισα την παράσταση.
Τώρα γελούσαν και τα δύο μαζί.
Πριν καν το καταλάβω 5-6 παιδιά βρίσκονταν στον παιδότοπο και γελούσαν με τους τσακωμούς ανάμεσα στα γουρουνάκια και τον λύκο.
Οι μαμάδες στεκόντουσταν έξω από το τζάμι στον παιδότοπο και γελούσαν κι εκείνες.

Απέκτησα το πιο όμορφο κοινό…
Γέμισε η καρδιά μου.

Έριχνα κάθε τόσο κλέφτες ματιές στον γιο μου.
Ήταν τόσο χαρούμενος.

Το βραδύ, την ώρα που του είπα το νανούρισμα του και τον φίλησα, γυρνάει και μου λέει:
Τα καταφέραμε μαμά, περάσαμε καλά.
Είδες αγάπη μου?

ΌΣΟ ΑΣΧΗΜΑ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ….
ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΞΑΝΑΒΓΑΙΝΕΙ Ο ΗΛΙΟΣ!
Να το θυμάσαι, μωρό μου.
Θα το θυμάμαι μαμά, είπε και αποκοιμήθηκε χαμογελώντας.

Μαμά Ματίνα Κυριάκου.