Με ευχές δεν βάφονται αυγά

ΦΩΤΟ: ΑΡΧΕΙΟΥ

Ας το πάρουν όλοι απόφαση κι ας το καταλάβουν καλά πλέον. Και κυρίως οι ψηφοφόροι που κάθε φορά πιστεύουν και σ’ένα άλλο πολιτικό σύνθημα που τους χαϊδεύει τ’ αυτιά. Πρέπει επιτέλους να καταλάβουν οι ψηφοφόροι ότι με ευχές δεν βάφονται αυγά. Χρειάζεται δουλειά και πολιτικές αποφάσεις. Συνθήματα όπως «λεφτά υπάρχουν» και «σκίζουμε τα μνημόνια» ή «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη» είναι απλώς πιασάρικα, δεν έχουν καμία σχέση με τη πραγματικότητα και τελικά φέρνουν περισσότερα δεινά αντί να θεραπεύσουν τα ήδη υπάρχοντα, όπως υπόσχονται. Όμως το χειρότερο όλων είναι ότι οι ψηφοφόροι τα πιστεύουν. Ακόμα. Μετά από τόσες ψεύτικες και απραγματοποίητες υποσχέσεις, μετά από τόσα δεινά, φορολογικά μέτρα και μνημόνια που μας έφεραν στη ζωή μας όλοι αυτοί που εκτόξευαν αυτά τα συνθήματα.

Τρανή απόδειξη είναι το πού βρισκόμαστε σήμερα και μάλιστα με «πρώτη φορά αριστερά» κυβέρνηση. Σε μια κατάσταση χειρότερη από αυτή που είχαμε με τις δήθεν χειρότερες κυβερνήσεις. Δεν ήταν χειρότερες οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Είναι ακριβώς ίδιες με τη σημερινή. Όλες παίζουν το ρόλο τους σε μία πολιτική και σε μια οικονομική κατάσταση που αποφάσισαν άλλοι να επιβάλλουν στη χώρα και στη ζωή μας.

Η Ελλάδα είναι το ακριβές παράδειγμα αυτού που οι αγορές και οι πολιτικοί εκφραστές τους ονειρεύονται να εγκαταστήσουν στην Ευρώπη. Το μόνο που μένει να δούμε είναι ποιος θα ακολουθήσει. Σε ποια χώρα θα πέσει η επόμενη οικονομική κρίση για να πάρει τα μέτρα που οδηγούν τους πολίτες στη φτώχεια, στην ανέχεια, στην ανεργία, στη μαύρη εργασία, στα χαμηλά μεροκάματα, στη μείωση μισθών.

Το έργο παίζεται από τότε που ο Κώστας Σημίτης έβαλε την υπογραφή του για να μπούμε στο ευρώ και στην Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ). Απλά έπρεπε να επιλεγεί η χώρα και ο τρόπος. Η χώρα ήταν η Ελλάδα, ο τρόπος ήταν ο υπερδανεισμός και το κερασάκι στη τούρτα ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας το 2004, όπου η χώρα πήρε πολύ περισσότερα δανεικά από τις ξένες τράπεζες για να προετοιμάσει τους αγώνες και τις εγκαταστάσεις.

Κι ενώ με το «λεφτά υπάρχουν» μπήκαμε στα μνημόνια, με το «θα σκίσουμε τα μνημόνια» μπήκαμε στο τρίτο και χειρότερο μνημόνιο.

Οι τράπεζες καταβαραθρώθηκαν αλλά θα μπορούσαν να σωθούν αν υπήρχαν νωρίς οι κατάλληλες αποφάσεις. Η ΝΔ, τότε που μπορούσε, δεν έκανε το αυτονόητο. Μετά τις ευρωεκλογές του 2014, πήρε το μήνυμα, αλλά έκανε λάθος. Αντί να τελειώσει με τα μνημόνια μέσα σε δυο-τρεις μήνες, φοβήθηκε επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ την ξεπέρασε, και θέλησε να αλλάξει πρόσωπο. Λες και θα κέρδιζε τις εθνικές εκλογές. Μπορεί όμως και να τις κέρδιζε αν είχε τελειώσει τα μνημόνια. Και ήρθαν οι πρόωρες εκλογές. Και μετά ήρθε η δήθεν αντίσταση του ΣΥΡΙΖΑ στους δανειστές, με οπλαρχηγό τον Βαρουφάκη. Και επί 7 μήνες οι δανειστές δεν έδωσαν φράγκο και τα ταμεία άδειασαν. Για να φτάσουμε στα περιβόητα capital controls που έφεραν το τελειωτικό χτύπημα στην πραγματική οικονομία. Κι αυτές οι θυσίες, επιχειρηματιών, μικρομεσαίων, δανειοληπτών, αυτή η ανέχεια, οι πλειστηριασμοί, το κυνηγητό των κόκκινων δανείων γίνονται μόνο για να σωθούν οι τράπεζες. Όλοι οι άλλοι, πολίτες, επιχειρήσεις, συνταξιούχοι, άνεργοι, πετιούνται στον Καιάδα για να σωθούν μόνο οι τράπεζες.

Και μετά ζητούν από τον κόσμο αυτό, να εμπιστευτεί τις τράπεζες οι οποίες ακριβώς αυτές που τον κυνηγάνε και τον διώκουν. Αυτή ακριβώς η εμπιστοσύνη είναι αντιπροσωπεύεται στο χρήμα. Η αξία του χρήματος είναι η πίστη. Αλλά πώς μπορεί κανείς να έχει πλέον εμπιστοσύνη στις τράπεζες; Αυτές θα κάνουν τα πάντα για να σώσουν τον εαυτό τους. Οπότε θα πρέπει να ξέρουν ότι εμπιστοσύνη δεν μπορεί να υπάρξει.

Αλλά εμπιστοσύνη δεν πρέπει να υπάρχει και στο πολιτικό σύστημα που λαϊκίζει, λέει ψέματα και κρύβει την αλήθεια. Γιατί αλλιώς ανάπτυξη δεν μπορεί να έρθει. Για να έρθει η ανάπτυξη χρειάζεται ορθολογικός τρόπος παραγωγής, αποταμίευσης και κατανάλωσης.