Υπάρχουν λύσεις για τα κόκκινα δάνεια αλλά δεν τις θέλουν

ΦΩΤΟ: ΑΡΧΕΙΟΥ

Θα ήταν πολύ εύκολο, αν ήθελε η «πρώτη φορά αριστερά» κυβέρνησή μας να λύσει πραγματικά το πρόβλημα και να μην ξεσπιτωθούν νοικοκυραίοι έντιμοι άνθρωποι. Να μην ξεχνάμε ότι οι δανειστές ποτέ δεν απαίτησαν να μην έχουν το δικαίωμα οι δανειολήπτες να αγοράσουν τα κόκκινα δάνειά τους στις τιμές που προτείνουν να τα αρπάξουν τα distress funds. Αυτό είναι απλά και μόνο μια ανεξήγητη και παράλογη εμμονή της κυβέρνησης, ίσως γιατί πιστεύει ότι οι τράπεζες θα πάρουν γρήγορα ζεστό χρήμα για τα ταμεία τους. Βέβαια, οι ίδιες οι τράπεζες έχουν ανακοινώσει πολύ πιο χαμηλές προβλέψεις για τα χρήματα που θα πάρουν από τα distress funds για τα κόκκινα δάνεια και σίγουρα δεν πρόκειται να ισοφαρίσουν τη χασούρα τους.

Αντίθετα, αν δινόταν η δυνατότητα στους δανειολήπτες να αγοράσουν τα δάνειά τους, θα μπορούσαν να δώσουν και περισσότερα χρήματα από τα distress funds γιατί πρόκειται για τα σπίτια καιν τις επιχειρήσεις τους. Είναι η ζωή τους, το αίμα που έχουν χύσει τόσα χρόνια για να μπορέσουν να διασώσουν τις περιουσίες τους από τις συνέπειες των μνημονίων, της υπερφορολόγησης, της ανεργίας και της περικοπής των συντάξεων.

Υπάρχει κι άλλη λύση. Η παράταση του χρόνου αποπληρωμής ενδεχομένως και πέραν του προσδόκιμου ζωής του δανειολήπτη. Για κάποιος που πήρε πχ ένα στεγαστικό δάνειο με χρόνο αποπληρωμής τα 20 χρόνια, θα μπορούσε αυτός ο χρόνος να γίνει 60 χρόνια. Ο δανειολήπτης θα πλήρωνε για όσο ακόμα του μένει να ζήσει. Μετά, το χρέος θα μπορούσαν να το πληρώνουν τα παιδιά του. Αν δεν θέλουν, τότε η τράπεζα θα μπορεί να πάρει το ακίνητο και να το πουλήσει. Στο μεταξύ όμως, θα έχει πάρει αρκετά χρήματα σε δόσεις δανείων και δεν θα έχει κόκκινο δάνειο να παρουσιάσει, δηλαδή πρόβλημα, αλλά ένα ρυθμισμένο δάνειο.

Σε περίπτωση που τα παιδιά του δανειολήπτη μπορούν και θέλουν να συνεχίσουν να πληρώνουν το δάνειο, πάλι η τράπεζα βγαίνει κερδισμένη γιατί συνεχίζει κάθε μήνα να λαμβάνει τα χρήματα των δόσεων. Κι αν τα παιδιά του δανειολήπτη μπορούν να δώσουν παραπάνω χρήματα σε δόσεις, η τράπεζα θα μπορέσει να πάρει πίσω τα χρήματά της ακόμα πιο γρήγορα από τα 60 χρόνια, να τα επενδύσει και να χρηματοδοτήσει τη πραγματική οικονομία, που περιμένει με τεράστια υπομονή και τεράστιες προσπάθειες να ξαναπάρει μπρος.

Αν παρά τον διακανονισμό, ο δανειολήπτης δεν είναι σε θέση να πληρώσει, φυσικά το σπίτι θα βγει στον πλειστηριασμό. Αλλά θα έβγαινε σε αξιοπρεπή τιμή, πριν την κατάρρευση της κτηματαγοράς και η χασούρα όλων θα ήταν η ελάχιστη δυνατή. Αλλιώς ο μικρομέτοχος της τράπεζας ή ο φορολογούμενος θα έπρεπε να πληρώσει για το σπίτι ενός άλλου δανειολήπτη. Κάτι που είναι παράλογο και άδικο. Και μάλιστα, χωρίς ο δανειολήπτης να απαλλαγεί από την οφειλή.

Με την πώληση των κόκκινων δανείων σε distress funds, μια τέτοια προοπτική απλά δεν υπάρχει. Ούτε οι τράπεζες διασώζονται, ούτε οι δανειολήπτες διατηρούν τα ακίνητά τους. Οι μόνοι που βγαίνουν κερδισμένοι, είναι τα distress funds.

Όπως προκύπτει λοιπόν, λύσεις υπάρχουν. Και είναι εφικτές και πολύ πιο δίκαιες από την πώληση των κόκκινων δανείων στα distress funds. Αλλά η κυβέρνηση επιλέγει τις πιο άδικες και τις πιο λάθος λύσεις. Με αποτέλεσμα από τη μια να μην διασώζονται οι τράπεζες και η οικονομία και από την άλλη η κοινωνία να βράζει. Αλλά κάποιοι κολλημένοι εγκέφαλοι επιλέγουν τις πιο άδικες και τις πιο λάθος λύσεις, που έχουν ως αποτέλεσμα το ξεπούλημα των κόκκινων δανείων και το ξεσπίτωμα των Ελλήνων δανειοληπτών για να ωφεληθούν μόνο τα ξένα αρπακτικά.