Υπάρχουν κυβερνήσεις και κυβερνήσεις
Διαβάζει κανείς κάποιες ειδήσεις από το εξωτερικό και πραγματικά ζηλεύει για τις κυβερνήσεις ορισμένων χωρών, αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η Δικαιοσύνη. Και μετά, θλίβεται όταν κάνει τις συγκρίσεις με την Ελλάδα.
Όπως διαβάζουμε λοιπόν, η αμερικανική δικαιοσύνη έριξε πρόστιμο στην τράπεζα BARCLAYS για το σκάνδαλο της χειραγώγησης του διατραπεζικού επιτοκίου Libor, ένα αδίκημα το οποίο συντελέστηκε στα μέσα της δεκαετίας του 2000.
Το «κλείσιμο» της υπόθεσης ήρθε με εξωδικαστικό συμβιβασμό της συγκεκριμένης τράπεζας με το αμερικανικό δημόσιο, και την επιβολή προστίμου ύψους 100 εκατ. δολαρίων στην τράπεζα. Η καταληκτική εξέλιξη ήρθε μετά από τέσσερα χρόνια έρευνας για την εμπλοκή της βρετανικής τράπεζας στο σκάνδαλο, το οποία οδήγησε σε παραίτηση μία σειρά υψηλόβαθμων στελεχών της.
Και εύλογα αναρωτιέται κανείς αν θα δούμε ποτέ και στη χώρα μας μια κυβέρνηση να οργανώσει τις υπηρεσίες σε τέτοιο βαθμό και επίπεδο, ώστε να φέρουν στη δικαιοσύνη τις ελληνικές τράπεζες για σωρεία ατασθαλιών και ποινικά ερευνητέων πράξεων που έχουν κάνει τουλάχιστον από το 2001 και μετά. Πράξεις όπως μη τήρηση κοινοτικών οδηγιών σε σύναψη δανείων με τους καταναλωτές, παράνομες χρεώσεις, χορήγηση δανείων χωρίς τις απαραίτητες εγγυήσεις, χορήγηση θαλασσοδανείων που ρήμαξαν τις τράπεζες και πολλά άλλα.
Αλλά φαίνεται ότι υπάρχουν κυβερνήσεις και κυβερνήσεις. Για τις ΗΠΑ πολλά αρνητικά μπορεί να πει κανείς. Αλλά ένα έγκλημα που δεν ανέχονται είναι το οικονομικό έγκλημα και κυρίως η φοροδιαφυγή. Γι αυτό και η νομοθεσία για τη φοροδιαφυγή δεν έχει να κάνει με την κάθε πολιτεία, αλλά αποτελεί ομοσπονδιακό έγκλημα. Να μην ξεχνάμε ότι ο πασίγνωστος μαφιόζος Αλ Καπόνε, δεν πήγε στη φυλακή για σειρά εγκλημάτων που είχε διαπράξει, αλλά καταδικάστηκε σε φυλάκιση για φοροδιαφυγή. Ακόμα κι αυτός που είχε τους πολιτικούς και τις κρατικές αρχές στο τσεπάκι του, όταν τον έβαλε στο μικροσκόπιο η εφορεία, δεν μπόρεσε να ξεφύγει από τα κάγκελα της φυλακής.
Κι ερχόμαστε τώρα, μοιραία, να συγκρίνουμε όλα τα παραπάνω με το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Εδώ όχι μόνο υπάρχει η ατιμωρησία των τραπεζικών και κομματικών στελεχών για τα θαλασσοδάνεια των κομμάτων και των ΜΜΕ, αλλά έρχεται και νέα ασυλία των τραπεζιτών που θέλουν να θεσπιστεί με νόμο η μη δίωξή τους για ενέργειες και μεθόδους στις οποίες πρόκειται να προβούν στο θέμα της ρύθμισης των κόκκινων δανείων. Και φυσικά θα λάβουν τη νομοθετημένη ασυλία τους γιατί εδώ δεν κυβερνούν οι κυβερνήσεις, αλλά οι τράπεζες και οι δανειστές.
Στην Ελλάδα οι ένοχοι για τις μαύρες τρύπες στα ταμεία των τραπεζών, απολαμβάνουν την εξουσία να αποφασίζουν ποιος είναι συνεργάσιμος δανειολήπτης και ποιος όχι. Ποιος δανειολήπτης θα χάσει το σπίτι του και ποιος όχι. Τους δίνεται η εξουσία να εκβιάζουν και να απειλούν, αλλά τους παρέχεται και νομική ασυλία για να παρανομούν ανενόχλητοι. Ώστε ο ανήμπορος δανειολήπτης να μην έχει ούτε τη νομοθεσία με το μέρος του.
Και μετά καλούν οι τράπεζες τους δανειολήπτες να ρυθμίσουν τα δάνειά τους. Χωρίς καν να προχωρήσουν πρώτα σε εκκαθάριση οφειλών. Χωρίς να λένε στον δανειολήπτη ποιο είναι το υπόλοιπο του χρέους του.
Στην Ελλάδα κυβερνούν λοιπόν οι τραπεζίτες και οι δανειστές. Στην Ελλάδα υπάρχουν κυβερνήσεις. Αλλά αν τις συγκρίνεις με κάποιες άλλες, σε πιάνει θλίψη για τη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία.
