Η ζωή μας δεν θα είναι ποτέ ίδια, αλλά ούτε θα βελτιωθεί

ΦΩΤΟ: ΑΡΧΕΙΟΥ

Ας το πάρουμε απόφαση. Τα μνημόνια που επιβάλλουν τα σκληρά φορολογικά μέτρα, την ακρίβεια, τη μείωση μισθών και συντάξεων, οι λεγόμενες μεταρρυθμίσεις δηλαδή, δεν γίνονται για να ανασάνει η ελληνική οικονομία, να έρθουν επενδύσεις, να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και να μειωθεί η ανεργία. Έγιναν, γίνονται και θα συνεχίσουν να γίνονται για να μπορούν νόμιμα να κερδοσκοπούν κάποιες πολυεθνικές εταιρείες εις βάρος των κατοίκων μιας χώρας, τους οποίους θα έχουν να εργάζονται επί πολλές ώρες τη βδομάδα, αλλά με μισθούς πείνας. Και όλα αυτά πάντα νόμιμα. Θεσμοθετημένα με νόμους που ψήφισε η ελίτ της Βουλής, μέσα από ένα θέατρο σφοδρών αντιπαραθέσεων και ανταλλαγής προσβλητικών χαρακτηρισμών, που σκοπό έχουν μόνο να κάνουν τους πολίτες να αλλάξουν κανάλι και να σταματήσουν να παρακολουθούν για να γίνει το έργο της ελίτ των βουλευτών ακόμα πιο εύκολο. Γιατί μη νομίζει κανείς ότι η εικόνα θα ήταν ίδια αν οι βουλευτές της κυβέρνησης ήταν λιγότεροι από 153. Όλα τα άλλα κόμματα γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι 153 θα ψηφίσουν ότι τους πει η κυβέρνηση. Οπότε έχουν όλη την άνεση να κατηγορούν την κυβέρνηση. Τι θα γινόταν όμως αν οι βουλευτές της κυβέρνησης ήταν 150 και κάποιοι από αυτούς ήταν δυσαρεστημένοι με τις επιλογές και τις συμφωνίες της κυβέρνησης με τους δανειστές; Τότε λοιπόν τα άλλα κόμματα θα έσπευδαν να ψηφίσουν τα μέτρα που φέρνει η κυβέρνηση μέσα από μια δήθεν κοινή εθνική προσπάθεια να σχηματιστεί ένα ενιαίο πολιτικό μέτωπο απέναντι στους δανειστές. Κι αν οι πολίτες ήταν δυσαρεστημένοι μ’αυτή τη στάση; Ε τότε θα τους άφηναν να ψηφίσουν κάποιο από τα κόμματα που πασχίζουν εδώ και χρόνια να μπουν στη Βουλή. Κάτι που δεν τους ενοχλεί καθόλου. Γιατί όταν υπάρχουν 3 ή ακόμα και 4 κόμματα του 3% μέσα στη Βουλή, δηλαδή περίπου 30 ή 40 βουλευτές που δεν ψηφίζουν τα σκληρά μέτρα, αυτό δεν τους φοβίζει καθόλου. Είναι αμελητέα ποσότητα. Η κλίκα της ελίτ μπορεί και πάλι να συνεχίζει να κάνει ό,τι θέλει.  Και φτάνουμε λοιπόν στις λεγόμενες μεταρρυθμίσεις που πολύ βολικά για τα υπόλοιπα κόμματα, ψήφισαν όλοι οι κυβερνητικοί βουλευτές, χωρίς διαρροές.

Δεν υπάρχει πιο διαστρεβλωμένη λέξη στην Ελλάδα των μνημονίων από τις «μεταρρυθμίσεις». Από τη στιγμή που η Ελλάδα μπήκε στο πρώτο πρόγραμμα στήριξης, οι μεταρρυθμίσεις καθορίστηκαν ως απαραίτητη προϋπόθεση για τη ροή των δανεικών, ενώ το ίδιο συμβαίνει και τώρα, καθώς τίθενται ως προαπαιτούμενο για τη ρύθμιση του χρέους παρόλο που η τελευταία παραπέμπεται στο μέλλον. Είτε πρόκειται για την κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων, είτε για το άνοιγμα των αγορών, στον πυρήνα των μεταρρυθμίσεων, όπως τις εννοούν το ΔΝΤ και η Ευρωζώνη, είναι η διευκόλυνση της επιχειρηματικής δράσης και της απρόσκοπτης λειτουργίας της αγοράς. Το πλαίσιο ορίζεται από τη νεοφιλελεύθερη λογική και τα οικονομικά της προσφοράς που βασίζονται στην ιδέα ότι η ανάπτυξη ευνοείται με την ενίσχυση των ιδιωτικών επενδύσεων και την κατάργηση των εμποδίων στην παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών. Στον αντίποδα βρίσκονται τα οικονομικά της ζήτησης που στηρίζονται στην ενίσχυση των δημοσίων επενδύσεων και των εισοδημάτων ώστε μέσω της αύξησης της δημόσιας και της ιδιωτικής κατανάλωσης να αναπτύσσεται η οικονομία. Στην πραγματικότητα, βέβαια, το μείγμα που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα είναι αντιφατικό, αφού βασικό στοιχείο των οικονομικών της προσφοράς είναι η μείωση της φορολογίας, ενώ στη χώρα μας έγινε το αντίθετο.

Οι πολιτικές στις οποίες επέμειναν μέχρι σήμερα οι δανειστές είχαν ως στόχο την εσωτερική υποτίμηση, δηλαδή τη μείωση των εισοδημάτων και της αξίας των περιουσιακών στοιχείων (ακίνητα, κεφαλαιακά αγαθά, επιχειρήσεις), η οποία έχει σήμερα ολοκληρωθεί, καθώς και στη δημοσιονομική εξυγίανση, δηλαδή τη μείωση των ελλειμμάτων, η οποία επίσης έχει ολοκληρωθεί. Τα μέτρα στους τομείς αυτούς εφαρμόστηκαν παρότι ήταν ιδιαίτερα σκληρά και αντιδημοφιλή διότι σε κάθε βήμα η τρόικα επέμενε για την υλοποίησή τους επισείοντας την απειλή της πτώχευσης και του Grexit. Η τρόικα, όμως, δεν έδειξε την ίδια επιμονή για άλλες μεταρρυθμίσεις, όπως το άνοιγμα των αγορών προϊόντων και υπηρεσιών και η εφαρμογή των κανόνων του ανταγωνισμού, που στην Ελλάδα είναι ιδιαίτερα προβληματική καθώς υπάρχουν ολιγοπωλιακές καταστάσεις και άλλες στρεβλώσεις. Χαρακτηριστικό είναι το χρόνιο φαινόμενο προϊόντων ευρείας κατανάλωσης των πολυεθνικών, τα οποία πωλούνται στην Ελλάδα ακριβότερα απ’ ό,τι σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Το αναπόφευκτο συμπέρασμα είναι ότι οι δανειστές δεν ενδιαφέρονται για τις μεταρρυθμίσεις που θα εξυγιάνουν την ελληνική οικονομία, αλλά μόνο για εκείνες που συνδέονται με τα στενά συμφέροντά τους, δηλαδή με τη δυνατότητα του ελληνικού κράτους να έχει πλεονάσματα για να εξυπηρετεί τα δάνειά του και με τη διευκόλυνση της επιχειρηματικής δραστηριότητας των ξένων ομίλων στη χώρα μας.

Τώρα πλέον οι δανειστές συνδέουν τις μεταρρυθμίσεις με τη ρύθμιση του χρέους και βέβαια εννοούν τις ιδιωτικοποιήσεις. Τώρα που οι τιμές έπεσαν, ύστερα από εννιά χρόνια ύφεσης και στασιμότητας, η προτεραιότητα των δανειστών είναι η μεταβίβαση των περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου μέσω των ιδιωτικοποιήσεων, αλλά και του ιδιωτικού τομέα μέσω των κόκκινων δανείων. Και, όπως φαίνεται, έχουν στόχο να χρησιμοποιούν το χρέος ως εργαλείο πίεσης για να λαμβάνονται οι αποφάσεις.  Αλλά πρέπει να δούμε και μια άλλη παράμετρο. Αυτή είναι ότι το παραμύθι ότι φταίνε οι ξένοι πρέπει να τελειώσει. Υπάρχουν κάποιες πικρές αλήθειες που πρέπει κάποια στιγμή να τις παραδεχτούμε. Το παραμύθι ότι φταίνε οι ξένοι, που μας δανείζουν με 1,5% και τους αποκαλούμε τοκογλύφους πρέπει να τελειώσει. Αντί να ξεπουλάνε την Ελλάδα και εμάς μαζί, θα έπρεπε να σουλουπώσουν τον ξεχαρβαλωμένο κρατικό μηχανισμό της μίζας, της αρπαχτής, της ακατάσχετης πολυνομίας, της γραφειοκρατίας καθώς και της απίστευτης σπατάλης κάποιων επίορκων λειτουργών. Να βάλουμε πρώτα απ’ όλα σε μια τάξη τα του οίκου μας. Κι επειδή το ψάρι βρωμάει από την κεφαλή, το πολιτικό σύστημα να αυτοπροστατευθεί, καταργώντας  προνόμια και θέσεις άχρηστες και δαπανηρές. Αν το παράδειγμα το δώσουν οι στρατηγοί στη μάχη και κινηθούν πρώτοι εναντίον του εχθρού, τότε και ο στρατός θα ακολουθήσει πρόθυμος να θυσιαστεί για το κοινό καλό. Όταν οι πολίτες βλέπουν 48 υπουργούς στην χρεοκοπημένη  Ελλάδα των 10 εκατομμυρίων και τους συγκρίνουν με τους 22 της Γαλλίας των 60 και πλέον εκατομμυρίων. Όταν επίσης βλέπουν 300 βουλευτές την ώρα που η Ολλανδία των 15 εκατομμυρίων έχει μόλις 180…, όταν βλέπουν ότι το κράτος πέραν των υψηλών μισθών, τους παρέχει κάθε λογής προνόμια, από αυτοκίνητα, μοναδικό φαινόμενο σε ευρωπαϊκή χώρα… μέχρι ξεχωριστές αμοιβές για την συμμετοχή τους στις επιτροπές, τότε δεν αγανακτούν μόνο, βγαίνουν από τα ρούχα τους.

Όμως η ευθύνη για τα πρόσωπα και τις καταστροφικές πολιτικές τους βαρύνει όλους εμάς, που πιστέψαμε στο «επονείδιστο» χρέος… όταν έτσι καλείται κατά τον ΟΗΕ ο δανεισμός που πήρε και οικειοποιήθηκε κάποιος δικτάτορας… ή σε διασκέψεις τύπου 1953 που δεν έχουν σχέση με τις σπατάλες των ταγών της πολιτικής μας… τότε είναι μαθηματικά βέβαιο, ότι η χώρα έχει διαβεί τον Ρουβικώνα και έχει εισέλθει στον χώρο του φρενοκομείου. Αν θέλουμε να έχουμε αύριο εμείς και τα παιδιά μας, πρέπει να πούμε όσοι έχουμε ακόμη σώας τας φρένας μας … απόσεισέ τους. Είναι η μόνη ελπίδα να σωθούμε στο και πέντε. Ας πάρουμε επί τέλους τις τύχες στα χέρια μας. Για να ζήσουμε ένα λιγότερο επώδυνο αύριο. Γιατί αυτοί που ψηφίζουμε είναι ακριβώς αυτοί που επί τόσα χρόνια – όχι μόνο τα 7 της οικονομικής κρίσης – ψηφίζουν νόμους που αφορούν τους ίδιους και τους κολλητούς τους και όχι το σύνολο του ελληνικού λαού. Για όλους εμάς υπάρχουν μόνο υποχρεώσεις και ευθύνη απέναντι στην πατρίδα. Η δική τους ευθύνη που ήταν όταν με τις πολιτικές τους γνώριζαν πολύ καλά που οδηγούν τη χώρα, αλλά συνέχιζαν στον ίδιο δρόμο μόνο και μόνο για να προλάβουν να πλουτίσουν οι ίδιοι, οι όμοιοί τους και οι συνεργάτες τους και να προλάβουν να βγάλουν τα χρήματά τους στο εξωτερικό; Γιατί αν ούτε οι κυβερνώντες, αλλά ούτε οι βουλευτές των άλλων κομμάτων δεν ήξεραν ή δεν έβλεπαν πού οδηγούν οι πολιτικές τους, τότε πρέπει να συλληφθούν για υπέρμετρη βλακεία και ηλιθιότητα. Αν ήξεραν και δεν μίλησαν, τότε είναι ένοχοι και συνένοχοι για το οικονομικό έγκλημα εις βάρος του ελληνικού λαού.

Αλλά τώρα θα έρθουν οι ίδιοι – μόνο τα πρόσωπα αλλάζουν κι αυτά όχι ιδιαίτερα –  να φέρουν την ανάπτυξη της οικονομίας. Δηλαδή να μας σώσουν. Πώς; Με τις κατασχέσεις που ήδη ξεκίνησαν. Και οι τραπεζίτες βάζουν στο στόχαστρο στρατηγικούς κακοπληρωτές και μπαταχτσήδες. Καλά όλα αυτά αλλά, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουν τι έκαναν ή τι θα κάνουν με τα θαλασσοδάνεια όπως των κομμάτων , καναλιών, μεγαλοεπιχειρηματιών και όλα τα άλλα, όπως προέκυψε από το πόρισμα της έρευνας του Εισαγγελέα Καλούδη για τα δάνεια των κομμάτων, που πολύ βολικά μπήκε στο αρχείο με νόμο της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου. Κι έτσι οι τραπεζίτες απαντούν με ρευστοποιήσεις – express και πλειστηριασμούς στους… καθ’ έξιν κακοπληρωτές και «κατ’ επάγγελμα» οφειλέτες δόσεων δανείων, σε μια προσπάθεια να σταματήσουν την επιβάρυνση των χαρτοφυλακίων τους, παραδειγματίζοντας ταυτόχρονα τους επίδοξους μελλοντικούς μπαταχτσήδες. Το 20% – 25% των δανειοληπτών ανήκει στους στρατηγικούς κακοπληρωτές, σύμφωνα με τα στοιχεία των τραπεζών. Ως στρατηγικός κακοπληρωτής θεωρείται αυτός που, ενώ έχει την δυνατότητα να είναι συνεπής στην πληρωμή των δόσεών του, εντούτοις δεν το κάνει. Ωστόσο, ένα 30% των δανειοληπτών ανήκει στην τάξη των οικονομικά καθημαγμένων, αυτών δηλαδή που δεν έχουν ή δεν αντέχουν πλέον να πληρώνουν συνεπεία της οικονομικής κρίσης.

Σε αυτή την κατηγορία εντάσσονται οι άνεργοι, οι μισθωτοί και συνταξιούχοι που είδαν τα εισοδήματά τους να περικόπτονται για πολλοστή φορά, αλλά και κάποιοι που έπεσαν θύματα μιας ατυχίας (σοβαρή ασθένεια ή/και ατύχημα κ.λπ.). Στο εναπομείναν 45% υπάγονται όσοι απλώς καθυστερούν την αποπληρωμή των οφειλομένων ή πληρώνουν εμπρόθεσμα. Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι σχεδόν τα μισά δάνεια που έχουν χορηγηθεί βρίσκονται στο «κόκκινο» -και ο «πονοκέφαλος» των τραπεζών είναι η υποχρέωσή τους, στο τέλος του 2019, τα καθυστερούμενα δάνεια να έχουν υποχωρήσει κατά 40,2 δισ. ευρώ. Οι τράπεζες από πέρυσι τον Ιούνιο συμφώνησαν με τον SSM το χρονικό διάστημα και τα ποσοστά μείωσης των καθυστερούμενων δανείων. Στο τέλος του 2019, τα καθυστερούμενα θα πρέπει να έχουν υποχωρήσει από τα 108 δισ. ευρώ του Ιουνίου 2016 στα 67 δισ. ευρώ. Υπάρχουν όμως και οι ενδιάμεσοι στόχοι για τους οποίους ελέγχονται από τους επόπτες και συγκεκριμένα το υπόλοιπο των δανείων σε καθυστέρηση θα πρέπει τον Ιούνιο να «κλείσει» στα 103,4 δισ. ευρώ, τον Σεπτέμβριο στα 102 δισ. ευρώ και στο τέλος του έτους να έχει υποχωρήσει στα 98,2 δισ. ευρώ. Ρυθμίσεις, ρευστοποιήσεις, πωλήσεις δανείων και διαγραφές οφειλών είναι τα εργαλεία που διαθέτουν οι τράπεζες. Μάλιστα, όπως ανέφεραν στελέχη της Eurobank, οι στόχοι μείωσης θα επιτευχθούν:

– Ένα 30% μέσα από ρυθμίσεις και πληρωμές των καθυστερούμενων σήμερα δανείων.

– Ένα 20% θα εισπραχθεί μέσα από ρευστοποιήσεις. Αυτό σημαίνει ότι εκτός από τους πλειστηριασμούς με επισπεύδουσες τις τράπεζες, ένα ακίνητο θα μπορεί να ρευστοποιηθεί με τη συναίνεση και σε συνεννόηση με τον δανειολήπτη.

– Οι πωλήσεις χαρτοφυλακίων και οι διαγραφές οφειλών ολοκληρώνουν τις δράσεις για να επιτευχθεί ο στόχος μείωσης.

Οι τραπεζίτες πλέον χαρακτηρίζουν τους πλειστηριασμούς ως «αναγκαίο κακό», καθώς εκτιμούν ότι θα κινητοποιήσουν ένα μεγάλο ποσοστό από τους στρατηγικούς κακοπληρωτές να σπεύσουν να πληρώσουν. Σύμφωνα με το Έθνος, το Δημόσιο «σαρώνει» τραπεζικούς λογαριασμούς και «πυροβολεί» αδιακρίτως για να μαζέψει έσοδα, επιβάλλοντας στις τράπεζες να γίνουν «εισπράκτορες» για λογαριασμό του. Σε όλα τα πιστωτικά ιδρύματα λειτουργούν τμήματα που ασχολούνται αποκλειστικά και μόνο με τα ηλεκτρονικά κατασχετήρια τραπεζικών λογαριασμών.

Όπως λένε τα τραπεζικά στελέχη, με την πολιτική αυτή το Δημόσιο «χτυπάει» και τις καταθέσεις. δύσκολα κάποιος παίρνει την απόφαση να καταθέσει τις οικονομίες του στην τράπεζα. Και φυσικά αφού αδειάζει τους τραπεζικούς λογαριασμούς τα δάνεια μένουν απλήρωτα. Οι τράπεζες σήμερα εστιάζουν στις ρυθμίσεις των επιχειρηματικών δανείων. Από την αρχή του έτους ξεκίνησαν να ρυθμίζουν προβληματικά δάνεια μεσαίων ή μικρών επιχειρήσεων. Και τώρα παίρνουν σειρά τα μεγάλα επιχειρηματικά δάνεια, ώστε το 2018 να βρει πολλά από αυτά τα προβληματικά δάνεια ρυθμισμένα. Και θα πρέπει να σημειωθεί ότι από τον Ιούλιο μέχρι και το τέλος του 2017 κλιμάκια του SSM θα εγκατασταθούν σταδιακά και στις 4 συστημικές τράπεζες προκειμένου να ελέγξουν πόσες ρυθμίσεις υλοποιήθηκαν και κυρίως την ποιότητα αυτών των ρυθμίσεων, εστιάζοντας και στο αν οι όροι τους συνάδουν με τις επικαιροποιημένες εποπτικές επιταγές. Το πλαίσιο λοιπόν για τις τράπεζες είναι ασφυκτικό χρονικά και μάλιστα η κατάσταση επιδεινώνεται καθώς οι φορολογικές επιβαρύνσεις «χτυπάνε» κατευθείαν στις πληρωμές δανείων. Παράλληλα η πίεση για αναδιαρθρώσεις δανείων είναι μεγαλύτερη, καθώς πανευρωπαϊκά θα υιοθετηθεί το Διεθνές Πρότυπο Χρηματοοικονομικής Πληροφόρησης 9, το οποίο με απλά λόγια επιβάλλει στις τράπεζες να παίρνουν «κάβα» προβλέψεις. Δηλαδή από την 1/1/2018 όλες οι τράπεζες της Ευρωζώνης θα πρέπει να σχηματίζουν προβλέψεις και για δάνεια μεγάλων επιχειρήσεων, που τυπικά είναι ενήμερα, στην πράξη όμως εμφανίζουν υψηλό πιστωτικό κίνδυνο.

Με λίγα λόγια, οι πραγματικοί ένοχοι για τα θαλασσοδάνεια, τις μαύρες τρύπες στα ταμεία των τραπεζών, τις αλόγιστες χορηγήσεις δανείων σε άτομα που αποδεδειγμένα δεν θα μπορούσαν να πληρώσουν, δεν ευθύνονται για τίποτα. Για όλα ευθύνονται οι δανειολήπτες. Σα να λέμε ότι φταίει ένα παιδί που χωρίς να ξέρει πάει και παίζει δίπλα σε μία νάρκη, αλλά δε φταίει αυτός που έβαλε εκεί τη νάρκη για να την πατήσει το παιδί.

danioliptes.gr