Η θλιβερή επιβεβαίωση και τα εφιαλτικά σενάρια

ΦΩΤΟ: ΑΡΧΕΙΟΥ

Δυστυχώς ήρθε η επιβεβαίωση των φόβων που διατυπώναμε το προηγούμενο διάστημα, όσον αφορά τη δήθεν διαπραγμάτευση και τη δήθεν προστασία της κυβέρνησης για τα κόκκινα δάνεια κύρια κατοικίας. Όμως, κρίνοντας από τα μέχρι τώρα πεπραγμένα της κυβέρνησης και τις πολιτικές εξελίξεις, δεν μπορούμε παρά να είμαστε απαισιόδοξοι για τη συνέχεια. Και πώς θα μπορούσε να συμβεί το αντίθετο, όταν η κυβέρνηση έχει φέρει τη χώρα στο χείλος του γκρεμού με το ένα πόδι στον αέρα και δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο για να προχωρήσει η πολυπόθητη αξιολόγηση, από το να δεχτεί τις απαιτήσεις των δανειστών. Όχι μόνο για τα βαρύτατα επιπλέον φορολογικά μέτρα των 3,5 δις που ζητά εδώ και μήνες το «κακό» ΔΝΤ, το οποίο όμως πάντα επιβεβαιώνεται, αλλά και για κόκκινα δάνεια.

Η κυβέρνηση που είχε στυλώσει το πόδια στο μέτωπο των κόκκινων δανείων κύριας κατοικίας, που είχε διακηρύξει σε όλους τους τόνους ότι δεν θα υποχωρήσει από την αντικειμενική αξία των 200.000 ευρώ στα κόκκινα δάνεια, όχι μόνο υποχώρησε, αλλά βρίσκεται ένα βήμα πριν από τη πλήρη παράδοση στις απαιτήσεις των δανειστών.

Στις 140.000 ευρώ αντικειμενικής αξίας κατέβηκε το όριο προστασίας της κύριας κατοικίας από κόκκινα δάνεια, και μάλιστα χωρίς κανένα απολύτως εισοδηματικό κριτήριο. Δηλαδή είναι πλέον εντελώς άσχετο αν ένας δανειολήπτης , ο οποίος ξαφνικά βρέθηκε άνεργος, είχε καταφέρει στις παλιές καλές μέρες να αγοράσει με δάνειο ένα σπίτι που τώρα η αντικειμενική του αξία έχει πέσει στις 140.000 ευρώ. Κι ας ήταν πολύ υψηλότερη η αντικειμενική αξία του ακινήτου όταν το αγόρασε. Τώρα που έχει πέσει στις 140.000 ευρώ η αντικειμενική αξία, ασχέτως αν ο ίδιος έχει κάποιο ελάχιστο εισόδημα ή και καθόλου εισόδημα, χάνει το σπίτι του. Τιμωρείται και πετιέται στο δρόμο, επειδή έμεινε άνεργος και δεν μπορεί να εξυπηρετήσει το δάνειό του. Κι ας μας έλεγαν κάποιοι που τώρα είναι βουλευτές και υπουργοί της κυβέρνησης ότι θα προστατευτούν τα αδύναμα κοινωνικά στρώματα. Κι ας κατέβαιναν στις πορείες και στις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας με το σύνθημα «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη». Όλα αυτά αποτελούν παρελθόν. Άλλωστε, τα σπίτια των ανήμπορων και αδύναμων οικονομικά δανειοληπτών, των άνεργων και των χαμηλοσυνταξιούχων, δεν πάνε στα χέρια των τραπεζών, αλλά στα νύχια των distress funds.

Κι όλα αυτά βέβαια μέχρι τις 31.12.2017. Μετά, από 1.1.2018, δεν θα υπάρχει καμία απολύτως – έστω και ελάχιστη – προστασία για τη κύρια κατοικία χιλιάδων Ελλήνων δανειοληπτών. Όλα τα δάνεια θα πωλούνται ελεύθερα, ακριβώς όπως ήθελαν οι δανειστές από τη πρώτη στιγμή, και ενώ η ελληνική κυβέρνηση παρουσίαζε δήθεν αντιστάσεις και σηκωνόταν από το τραπέζι της διαπραγμάτευσης, μόνο και μόνο για να μας πείσει ότι αντιστέκεται και προστατεύει τους φτωχούς Έλληνες δανειολήπτες. Όλα αυτά δεν ήταν τίποτε άλλο παρά προσχήματα και ενέργειες για εσωτερική κατανάλωση. Εκτός κι αν τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Αν δηλαδή, η κυβέρνηση και οι κκ Τσακαλώτος και Σταθάκης είχαν πλήρη άγνοια ότι η ελληνική πλευρά θα οδηγηθεί στο γκρεμό με τις αλλεπάλληλες καθυστερήσεις και πίστευαν πραγματικά ότι θα μπορέσουν να αντισταθούν στους δανειστές και να «περάσουν» τις δικές τους απόψεις. Σε αυτή τη περίπτωση τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Τότε πια, μιλάμε ανοιχτά για πλήρη ανικανότητα και πλήρη άγνοια για το ποιες επιπτώσεις μπορεί να έχουν οι ενέργειές τους στη ζωή και στο μέλλον των Ελλήνων. Τότε πια μπορούμε να μιλάμε ανοιχτά για επικίνδυνη ανικανότητα. Τότε πια μπορούμε να μιλάμε για ανάγκη άμεσης παραίτησης της κυβέρνησης.

Κι επειδή μιλάμε είτε για τη διαπραγμάτευση του «Ναι σε όλα», είτε μιλάμε για τη διαπραγμάτευση της ανικανότητας, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, ο νέος φόβος που ήρθε, προκαλείται από την αναβολή της συζήτησης της αξιολόγησης στο Eurogroup, καθώς κανείς δεν δέχεται τις αντιπροτάσεις της ελληνικής κυβέρνησης για τα έξτρα φορολογικά μέτρα των 3,5 δις που ζητάει το ΔΝΤ. Και για να ικανοποιήσει τους δανειστές η ελληνική κυβέρνηση, δεν είναι καθόλου απίθανο να υποχωρήσει κι άλλο στις απαιτήσεις τους για τα κόκκινα δάνεια. Να συμφωνήσει δηλαδή στην απελευθέρωση της πώλησης των κόκκινων δανείων κύριας κατοικίας στην αντικειμενική αξία των 120.000 ευρώ. Το είδαμε να συμβαίνει πολλές φορές, και οι φόβοι μας είναι πέρα για πέρα υπαρκτοί. Γι αυτό μπορούμε πλέον να μιλάμε ανοιχτά για μια επικίνδυνη κυβέρνηση.

Αλλά και σ’αυτή τη περίπτωση, ποια είναι η εναλλακτική; Η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίο δήλωσε ανοιχτά ότι συμφωνεί με πολλά από αυτά που ζητάει το ΔΝΤ; Να πιστέψουμε ότι η ΝΔ άλλαξε και θα είναι διαφορετική; Ότι θα προστατέψει τα συμφέροντα των αδύναμων, των δανειοληπτών, των άνεργων, των χαμηλοσυνταξιούχων, απέναντι στα συμφέροντα τω μεγάλων πολυεθνικών και αυτών των λίγων στην Ελλάδα που κρατούν στα χέρια τους τον πλούτο της χώρας; «Ο λύκος, κι αν αλλάξει τομάρι, δεν αλλάζει χούγια» λέει ο λαός κι έχει απόλυτο δίκιο.