Η ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ. ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΠΟΥ ΕΠΑΙΞΑΝ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΡΟΛΟ ΣΕ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

«Πολυαγαπημένε μου αδελφέ, ζήσε ευτυχισμένα, όσο το επιτρέπει το πεπρωμένο σου. Όσον αφορά τη σωτηρία της ψυχής μου, προσπάθησα πάντοτε να κάνω αυτό που θεωρούσα σωστό, υπακούοντας σε μια εσωτερική φωνή και όχι σε κάποια θεϊκή εντολή…»

Αυτά  ήταν τα τελευταία λόγια του Σενέκα προς τον Παύλο πριν αποτραβηχτεί στο αγαπημένο του δωμάτιο περιμένοντας τον Τιγγελίνο και τον Επαφρόδιτο. Ήταν απολύτως βέβαιος, πως αυτός ο χαρισματικός άνδρας θα πετύχαινε το στόχο του, γιατί είχε όλα εκείνα τα απαραίτητα προσόντα που κάνουν τον αληθινό ηγέτη.

Μια ακατάβλητη θέληση, ένα όραμα και ένα τέλειο σχέδιο το οποίο ακολουθούσε με απίστευτη επιμονή και πίστη.

Ποιος άλλος θνητός θα είχε τη δύναμη να ακυρώσει γραπτές θεϊκές εντολές που δοθηκαν απ τον ίδιο τον Γαχβέ στον εβραϊκό λαό ια να πάρει ο ίδιος τα ηνία, όχι απλώς του λαού του Ισραήλ, αλλά της Νέας Οικουμενικής Θρησκείας, αφαιρώντας έμμεσα μέρος της εξουσίας , όχι απλώς του λαού του Ισραήλ , αλλά της Νέας Οικουμενικής Θρησκείας αφαιρώντας έμμεσα μέρος της εξουσίας του Θεού του, πάνω στους ανθρώπους; Μόνο ένας που θα γνώριζε την αλήθεια!

Ποιος θνητός θα είχε τη φαντασία και την τόλμη να σταυρώσει τον Υιο του Θεού, να πάρει το νεκρό του σαρκίο και να το περιφ΄ρει ως ένα πολυπόθητο ιερό λείψανο στις πλατείες και στις γειτονιές του κόσμου; Μόνο ένας που θα γνώριζε όλη την αλήθεια!

Ποιος άλλος θα είχε τη δύναμη , να τολμήσει αυτό, πάνω στο οποίο σκόνταψαν δεκάδες αυτοκαλούμενοι θεάνθρωποι των εκατοντάδων των χιλιάδων θρησκειών που υπήρξαν πριν απ αυτόν , από ένα συνοθύλευμα ανθρώπων από διαφορετικούς λαούς και δίχως κάποιον κοινό δεσμό, να δημιουργήσει ένα ποίμνιο πιστών δούλων με ποιμένα τον ίδιο;

Μόνο ένας που θα γνώριζε καλύτερα απ όλους τους προηγούμενους θρησκευτικούς ηγέτες ότι ο «Θείος Έρως» ο έρωτας του «Ερωμένου» δούλου προς τον «Εραστή» και Κύριό του είναι το ισχυρότερο βάλσαμο της βασανισμένης ύπαρξης και το μοναδικό κλειδί της σωτηρίας της ψυχής.

Ο Άνθρωπος , που έγραψε προς τους Κορίνθιους οπαδούς του, «μπορεί να έχετε πολλούς παιδαγωγούς, οι οποίοι σας ομιλούν εις το όνομα του Χριστού, αλλά ένας είναι ο πατέρας σας, Εγώ Εγώ σας γέννησα πνευματικώς στη Νέα Ζωή, δεν άφηνε να αιωρείται η παραμικρή αμφιβολία για το ποιος είναι ο αληθινός Πατέρας Όλων.

Ο άνθρωπος αυτός δεν έκανε ούτε βήμα πίσω, ούτε τον παραμικρό συμβιβασμό. Δεν δικαιολογήθηκε ποτέ και για τίποτα, γιατί θα ήταν σα  να αναγνώριζε κα΄ποια λάθη κι αυτός γνώριζε ότι οι περισσότεροι άνρθωποι εκλαμβάνουν τη δικαιολογία και τη συγγνώμη ως αδυναμίες, παρά τα προσόντα.

Ο στωϊκός φιλόσοφος ήταν βέβαιος , ήταν απολύτως βέβαιος, ότι ο Σαύλος, που έγινε Παύλος ήταν το ίδιο πρόσωπο με τον κεχρισμένο Μεσσία. Αυτό όμως δεν είχε πλέον καμία σημασία. Όσο οι άνθρωποι θα πιστεύουν στο Μεσσία με τη μορφή του Εσταυρωμένου και θα θυμούνται τα λόγια του, θα συνεχίζει να υπάρχει. Μέχρι την στιγμή τουλάχιστον που θα εμφανιστεί ένας νέος Μεσσίας, πιο σύγχρονος , πιο δημοφιλής, πιο αγαπητός.

Βρισκόμαστε στα μέσα του 1^ου μεταχριστιανικού αιώνα. Το κίνημα του Χριστιανισμού κερδίζει ολοένα και περισσότερο έδαφος, χτυπώντας πλέον την πόρτα της Ρώμης. Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας μας, ο Απόστολος Παύλος που παρουσιάζεται ως ο σημαντικότερος κήρυκας των Χριστιανών. Η μορφή του, οι πράξεις και οι λόγοι του εγείρουν το ενδιαφέρον μιας ομάδας επιφανών Ρωμαίων, ιστορικά υπαρκτών προσώπων, που σχεδιάζουν μεθοδικά τη δολοφονία του αυτοκράτορα Νέρωνα.

Το παρασκήνιο και η μεγάλη σύγκρουση

«Όλοι σχεδόν οι πιστοί πιστεύουν, πως τα πάντα ξεκίνησαν ομαλά μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας. Πολύ λίγοι γνωρίζουν για τις διαφωνίες ανάμεσα στον Απόστολο Πέτρο και στον Απόστολο Παύλο. Ο πρώτος, όπως και όλοι οι αποκαλούμενοι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, πίστευε, ότι ο Ιησούς ήρθε με πρωταρχικό σκοπό να απελευθερώσει τον λαό του Ισραήλ, τον αποκαλούμενο και Περιούσιο Λαό του Θεού και γι αυτό επέμενε στην διδασκαλία κυρίως προς τους Εβραίους, θέτοντας ως όρο προς τον Παύλο, να επιτραπεί η διδασκαλία και προς άλλους λαούς με την προϋπόθεση ότι θα δεχτούν το τελετουργικό της περιτομής, το οποίο ήταν μέρος του συμβολαίου του Θεού με τον Αβραάμ.

Ακόμη λιγότεροι γνωρίζουν ότι  ο ιδεολογικός πατέρας του Χριστιανισμού είναι ο Απόστολος Παύλος, ο οποίος πήρε μια Εκκλησία, η οποία καταφερόταν κατά της κοσμικής εξουσίας και κατά των πλουσίων και την μετέτρεψε σε μια Εκκλησία υποτακτική προς την κοσμική εξουσία και φιλική προς τους πλουσίους γράφοντας σε διάφορες επιστολές του: “να υπακούτε στους κυρίους σας με φόβο και τρόμο σαν να υπακούτε στο Χριστό” ,“όσοι δούλοι ανήκετε σε κύριο άπιστο να του φέρεστε με σεβασμό και τιμή, όσοι δε ανήκετε σε κύριο Χριστιανό να δουλεύετε ακόμη περισσότερο” ^,   Δίνει μάλιστα εντολή στους ιερείς της νέας θρησκείας “να κάνουν δεήσεις και να προσεύχονται υπέρ των βασιλέων και υπέρ εκείνων που κατέχουν αξιώματα”! », λέει ο συγγραφέας του βιβλίου, Αλέξανδρος Πιστοφίδης.Ο ίδιος συγκέντρωσε ένα τεράστιο υλικό με ιστορικά κείμενα της εποχής κατά την οποία πιστεύεται ότι έζησε ο Ιησούς, αλλά και κείμενα από συνόδους και διαμάχες μεταξύ των λεγόμενων πατέρων της Εκκλησίας, τους πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού, γύρω από δόγματα, αλλά και γύρω από ποια ιερά κείμενα είναι κατάλληλα για να αποτελέσουν τον Βιβλικό Κανόνα της Εκκλησίας. Για όσους δεν το γνωρίζουν, η  Ορθόδοξη Εκκλησία περιλαμβάνει στον Κανόνα της 27 βιβλία της Καινής και 49 βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης , απορρίπτοντας πολλά άλλα, ακόμη και ευαγγέλια…

Η κρυμμένη αλήθεια

«Σε συζητήσεις με απλούς πιστούς και ιερωμένους, είχα διαπιστώσει, ότι οι περισσότεροι πιστοί και απλοί ιερωμένοι, είχαν πλήρη άγνοια για το περιεχόμενο των γραφών, αφού δεν κατανοούσαν σχεδόν τίποτα από αυτά που διάβαζαν ή άκουγαν στην Εκκλησία και εκεί κατάλαβα τους λόγους που η ιερά σύνοδος αρνείται πεισματικά τη λεγόμενη θεία λειτουργία σε γλώσσα κατανοητή στο λεγόμενο ποίμνιο των πιστών», λέει ο συγγραφέας και επιχειρεί μια μεγάλη «βουτιά» στην ιστορία δίνοντάς μας ένα κείμενο που καταγράφει το πυκνό παρασκήνιο της σύγκρουσης πολιτισμών , θρησκειών και κυρίως αντιλήψεων με αποκορύφωμα τον «Θρίαμβο της Ανατολής» που είναι και ο τίτλος του τελευταίο κεφαλαίου του βιβλίου του, όπου καταγράφεται η σύγκρουση του Ανατολικού, μοιρολατρικού δεσποτισμού και σκοταδισμού με το Αρχαιοελληνικό Πνεύμα Ελευθερίας και Δημοκρατίας…