Η Δρ. Ιωάννα Κοσμοπούλου, “Διαβάζοντας με τη Σίσσυ”, με Αγάπη για τη Θεσσαλονίκη και Άποψη για ένα Μέλλον που Ενώνει και Συνθέτει με Συναίνεση και Σεβασμό.

Ελεύθερο Βιογραφικό Σημείωμα: Είμαι η Ιωάννα Κοσμοπούλου. Η ζωή μου είναι η συνηθισμένη ζωή μιας εργαζόμενης μητέρας 3 παιδιών. Είμαι γέννημα θρέμμα της Θεσσαλονίκης. Γεννήθηκα το 1960 σε μια γειτονιά της ανατολικής Θεσσαλονίκης, στην παλιά συνοικία των Εξοχών. Πρωτότοκη κόρη του Κωνσταντίνου και της Αλίκης Κοσμοπούλου. Στη γειτονιά αυτή μεγάλωσα, έπαιξα σαν παιδί, πήγα σχολείο στη Γερμανικής Σχολή, απ’ όπου αποφοίτησα το 1978.  Έφυγα -ευτυχώς για λίγο- για να σπουδάσω με υποτροφία Βιοχημεία στο Πανεπιστήμιο του Αννοβέρου. Επέστρεψα το 1984, οπότε και ξεκίνησα τη διδακτορική μου διατριβή στην Ιατρική Σχολή του ΑΠΘ. Με κέρδισε η ακαδημαϊκή ζωή αφού υπήρξα επίκουρη καθηγήτρια του εργαστηρίου βιολογικής χημείας της Ιατρικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Η διδασκαλία ήταν πάντα το μεγάλο μου μεράκι. Τους φοιτητές μου τους αντιμετώπιζα ως παιδιά μου. Έβλεπα σε αυτά το μέλλον και την ελπίδα.

Παράλληλα δούλεψα στο πλάι του πατέρα μου το διάστημα που ήταν Δήμαρχος Θεσσαλονίκης. Διετέλεσα άμισθη υπεύθυνη του Γραφείου Επαγγελματικής Κατάρτισης και Διαχείρισης Προγραμμάτων ΕΕ, μετακλητή Ειδική Γραμματέας του Δημάρχου Θεσσαλονίκης και άμισθη Γενική Διευθύντρια της Δημοτικής Εταιρείας Επαγγελματικής Κατάρτισης και Μελετών (ΔΕΕΚΜΕ) του Δήμου Θεσσαλονίκης. Από τότε που ήμασταν παιδιά, αλλά και όσο καιρό ήμουν δίπλα στον πατέρα μου ως συνεργάτης του, οι αρχές του μπολιάστηκαν βαθιά μέσα μου. Μας δίδαξε πώς μπορείς να διοικήσεις με συναίνεση και σεβασμό. Μας δίδαξε την απλότητα και την έλλειψη αλαζονείας. Μας δίδαξε πως πρέπει να ενώνεις κι όχι να διχάζεις, να συνθέτεις κι όχι να διαχωρίζεις. Και πάνω απ’ όλα μας δίδαξε τη συνέπεια και την ηθική. Γνωρίζω άριστα τη Γερμανική, Αγγλική και Γαλλική γλώσσα. Νομίζω όμως ότι το μεγαλύτερο «συν» στο βιογραφικό μου είναι τα τρία μου παιδιά, ο Γιώργος, ο Θοδωρής και η Αλίκη. Στα παιδιά μου αφιέρωνα πάντα τον περισσότερο χρόνο μου και συνεχίζουν να αποτελούν την πρώτη προτεραιότητα της ζωής μου. Κι εύχομαι σύντομα ο Γιώργος να με κάνει και γιαγιά. Αυτό θα είναι για μένα η μεγαλύτερη χαρά της ζωής.

Πάσχα και Ανάσταση στη Θεσσαλονίκη. Μια όμορφη ανάμνηση που κρατάς μέσα σου; Η πιο όμορφη ανάμνησή μου δεν είναι από Ανάσταση, αλλά από Επιτάφιο. Κάθε χρόνο πηγαίναμε στην περιφορά των Επιταφίων της Μητρόπολης και της Αγιά Σοφιάς. Περιμέναμε τη συνάντηση των 2 Επιταφίων πώς και πώς. Κόσμος πολύς δεν μπορούσες να πλησιάσεις. Γι’ αυτό και ανεβαίναμε στα γραφεία του Ηρακλή (Π. Μελά & Π. Πατρών), όπου γινόταν τότε η συνάντηση για να μπορέσουμε να δούμε κάτι. Μικρά κοριτσάκια κρεμασμένα απ’ το μπαλκόνι, βλέπαμε από ψηλά το πλήθος με τα αναμμένα κεριά και ακούγαμε τις ψαλμωδίες. Φέτος ξαναπήγα μετά από πολλά χρόνια στον Επιτάφιο της Μητρόπολης. Πήγα με λαχτάρα παιδιού, γιατί είχα χρόνια να κατέβω στο κέντρο. Ήταν όμορφα, ο κόσμος σαφώς πιο λίγος και η όλη τελετουργία πολύ απλοποιημένη. Δεν στάθηκαν καν στο δρόμο για να ψάλλουν. Όλα κάπως βιαστικά, σαν να έπρεπε να κάνουμε το χρέος μας και να φύγουμε. Δεν έγινε καν συνάντηση με τον Επιτάφιο της Αγιά Σοφιάς.

Πιστεύεις ότι τα ήθη και τα έθιμα των Θεσσαλονικέων άλλαξαν τα τελευταία 40 χρόνια; Πολύ. Τα παιδιά μας αγνοούν τα πιο πολλά από αυτά και για κάποιο περίεργο λόγο δεν τα γοητεύει καν ν’ ακούσουν διηγήσεις από τα δικά μας χρόνια. Όπως γοήτευαν εμάς οι αφηγήσεις των παλιών, που τις ακούγαμε σαν παραμύθια. Όμως αυτό το φαινόμενο δεν θεωρώ ότι είναι τοπικό μόνο, αλλά παγκόσμιο.  Ίσως η εποχή της εικόνας να μην άφησε πια κανένα περιθώριο για τη φαντασία. Δεν ρίχνω ευθύνη σε κανέναν, δεν μ’ αρέσει να απαξιώνω γενιές, θεωρώ απλά ότι όλα αυτά είναι σημάδια των καιρών. Παρόλα αυτά πιστεύω ότι θα έπρεπε να φροντίζουμε να κρατάμε ζωντανά τα έθιμα και τις παραδόσεις μας. Είναι κομμάτι της ζωής μας, της κουλτούρας, της νοοτροπίας μας.

 Ένας αγαπημένος καλλιτέχνης ή έργο τέχνης; Ο Βίνσεντ Βαν Γκογκ, γιατί έτσι κι αλλιώς το αγαπημένο μου καλλιτεχνικό ρεύμα είναι ο ιμπρεσιονισμός κι ο Βαν Γκογκ ανήκει στους χαρακτηριστικότερους εκπροσώπους του. Μα πιο πολύ γιατί με συγκλονίζει που η πιο φωτεινή και όμορφη απεικόνιση της φύσης -και ιδιαίτερα της άνοιξης- βγήκε από μια τόσο ταλαιπωρημένη ψυχή. Γιατί οι πίνακες του έχουν μια γαλήνη που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το “φουρτουνιασμένο” μυαλό του. Και περισσότερο απ’ όλους τους πίνακες του αγαπώ τη σειρά “άνθη αμυγδαλιάς που ζωγράφισε στο Arles και το Saint-Remy από το 1888-1890 και ο ίδιος έγραψε γι’ αυτήν: “Στη Μεσόγειο οι αμυγδαλιές ανθίζουν το Φλεβάρη. Είναι η ζωή και η ελπίδα”. Κι οι αμυγδαλιές, τα δένδρα που βιάζονται ν’ ανθίσουν, είναι ούτως ή άλλως η αδυναμία μου.

Ένα αγαπημένο βιβλίο; “Αναφορά στο Γκρέκο” του Ν. Καζαντζάκη. Γιατί είναι το αγαπημένο μου εφηβικό ανάγνωσμα που συμβάδισε με τις ανησυχίες, τα ερεθίσματα και τις αναζητήσεις της νιότης. Γιατί ο Καζαντζάκης μιλά για τη μόνη αξία που αναγνωρίζει στη ζωή. “Τον αγώνα ν’ ανέβει από σκαλοπάτι σε σκαλοπάτι και να φτάσει όσο πιο αψηλά μπορούνε να τον πάνε η δύναμη και το πείσμα”. Κι εγώ είμαι αγωνίστρια και πολύ πεισματάρα. Αλλά και για έναν ακόμη λόγο. Γιατί περιέχει το πιο αγαπημένο μου απόσπασμα από βιβλίο. Αυτό που αφηγείται πως πίστευε ότι η μητέρα του ήταν νεράιδα και έψαχνε συνέχεια να βρει το κεφαλομάντηλο, να το ρίξει στα μαλλιά της, να γίνει πάλι νεράιδα και να φύγει. Γι’ αυτό και παρακολουθούσε κάθε αγαπημένο πρόσωπο, κάθε αγαπημένη ιδέα με αγωνία, γιατί ήξερε πως ζητάει το κεφαλομάντηλό της να φύγει. Δεν ξεχνώ ποτέ όταν διάβασα για πρώτη φορά αυτό το απόσπασμα στο αναγνωστικό κάποιας τάξης του Δημοτικού με το μεγάλο μου γιο, το Γιώργο. Ούτε κι εκείνος. Το “κεφαλομάντηλο” με τον ιδιαίτερο συμβολισμό του είναι ένα απ’ τα μικρά εκείνα πράγματα που μοιράζονται δυο άνθρωποι για πάντα.

Επίσης από την ξένη λογοτεχνία, το “Homo Faber” του Max Frisch, που πραγματεύεται τις έννοιες της μοίρας και της σύμπτωσης.

Μια αγαπημένη κινηματογραφική ταινία; Η πιο δύσκολη ερώτηση, γιατί ως φανατική κινηματογραφόφιλη λατρεύω πολλές, τον «Ελαφοκηνυγό», το «Νονό», το «1900», την «Λεπτή, κόκκινη γραμμή». Αυτή όμως με την οποία ταυτίζομαι περισσότερο είναι “Ο μονομάχος” του Ρίντλεϋ Σκοτ. Ο Μάξιμος Δέκιμος Μερίδιος του Ράσελ Κρόου είναι ο πιο γοητευτικός κινηματογραφικός ήρωας. Ο μοναχικός αγωνιστής, που διατηρεί τις αρχές και τις αξίες του παρά τις αντιξοότητες και στέκεται όρθιος κόντρα σ’ όλους και όλα. Το είδος του ανθρώπου που μου λείπει στην προσωπική ζωή, τη δημόσια ζωή, στη ζωή γενικά. Και αγαπώ πολύ την ατάκα που λέει ότι είναι πατέρας δολοφονημένου γιου, σύζυγος δολοφονημένης γυναίκας και θα πάρει την εκδίκησή του σ’ αυτήν τη ζωή ή την επόμενη. Δείχνει γενναιότητα και τόλμη κι αυτό το βρίσκω τόσο γοητευτικό, αλλά και κινηματογραφικό ταυτόχρονα. Μ’ αρέσει ο κινηματογράφος που δείχνει τη ζωή όχι όπως είναι, αλλά όπως θα έπρεπε να είναι.

3 Αγαπημένα τραγούδια;  Κι εδώ δυσκολεύομαι να απαντήσω. Γι΄ αυτό θα πω αυτά που για κάποιο λόγο μ’ αρέσει ν’ ακούω πιο συχνά. “Now We Are Free” από το soundtrack του “Μονομάχου” του Hans Zimmer και της Lisa Gerard. Το πρώτο κομμάτι που ακούω σχεδόν κάθε πρωί όταν μπαίνω στο αυτοκίνητο από ένα φλασάκι που έγραψε για μένα το κοριτσάκι μου, θαρρείς για να πάρω δύναμη. “Το βαλς των χαμένων ονείρων” του Μάνου Χατζηδάκη. Η πιο γλυκιά και πιο “ελληνική” μελωδία που γράφτηκε ποτέ. Απ’ τον άνθρωπο που δήλωνε “ότι τα τραγούδια του διδάσκουν την ανυπακοή”. “Tajabone” του Ismael Lo. Γιατί μου θυμίζει τη μέρα που το 2007 το ερμήνευσε ζωντανά ο Σενεγαλέζος τραγουδιστής, που ζει στη Γαλλία απ’ το 1984, στην Place de la Bastille μπροστά σε χιλιάδες Παριζιάνων που τραγουδούσαν μαζί του. Κι αυτή είναι μια Ευρώπη, όπως την ξέραμε μέχρι πριν λίγα χρόνια, που όμως δεν υπάρχει πια, αλλά -ελπίζω- όλοι ονειρευόμαστε να ξαναγίνει.

Ποιες είναι οι αρετές που διδάχθηκες στα μαθητικά και φοιτητικά σου χρόνια; Από τότε που ήμουν παιδί, αλλά και όσο καιρό ήμουν δίπλα στον πατέρα μου ως συνεργάτης του διδάχτηκα την απλότητα και την έλλειψη αλαζονείας. Διδάχτηκα πως πρέπει να ενώνεις κι όχι να διχάζεις, να συνθέτεις κι όχι να διαχωρίζεις. Έμαθα πώς μπορείς να διοικήσεις με συναίνεση και σεβασμό. Μα πάνω απ’ όλα διδάχτηκα τη συνέπεια και την ηθική. Η μητέρα μας μάς δίδαξε το ρόλο της μάνας. Η πιο γλυκιά και αφοσιωμένη μαμά κράτησε με συνέπεια αυτόν το ρόλο, για τον οποίο είχε πλαστεί, μέχρι να κλείσει τα μάτια της. Ένα κοφτερό μυαλό, ένα χαρισματικό άτομο, έγινε «μόνο» μαμά. Για χάρη της αδερφής μου και δική μου. Όσο για τα φοιτητικά μου χρόνια, που τα έζησα μόνη μου στο εξωτερικό, με δίδαξαν να είμαι δυνατή, αποφασιστική και κυρίως αυτάρκης.

Γυναίκα, μητέρα, επιστήμονας, ενεργός πολίτης και πολιτικός με ρίζες. Πως είναι να φέρεις μέσα σου, σε όλες αυτές τις πτυχές της προσωπικότητας σου, τον πολιτικό πολιτισμό που σου δίδαξε ο πατέρας σου; Ως γυναίκα προσπάθησα πολύ να φέρω σε πέρας το διττό μου ρόλο εργαζόμενης και μητέρας. Θέλω να πιστεύω ότι το παράδειγμά της μητέρας μου έπιασε τόπο. Προσπάθησα όσο τίποτε να γίνω μια καλή μάνα για τα τρία παιδιά μου. Κι αυτός θεωρώ ότι είναι ο πιο σημαντικός μου ρόλος. Ως επιστήμονας ήμουν τυχερή που συνδύασα την επιστήμη μου με την ακαδημαϊκή ζωή. Ήμουν επίκουρη καθηγήτρια του εργαστηρίου βιολογικής χημείας της Ιατρικής Σχολής του ΑΠΘ. Η διδασκαλία ήταν πάντα το μεγάλο μου μεράκι. Τους φοιτητές μου τους αντιμετώπιζα ως παιδιά μου. Έβλεπα σε αυτούς το μέλλον και την ελπίδα. Ως ενεργός πολίτης πιστεύω στη συμμετοχή και την προσπάθεια και όχι στην κριτική. Δούλεψα άλλωστε χρόνια στο πλάι του πατέρα μου και έμαθα πώς είναι να βλέπεις τα προβλήματα από «μέσα» και να αποτελείς ένα κομμάτι της λύσης τους.

Αιμόφυρτος ο πολιτισμός, αργοπεθαίνει η αισθητική κουλτούρα στη σύγχρονη Ελλάδα και την πόλη μας, την άλλοτε Συμβασιλεύουσα… τι περνάει από τα χέρια μας, συλλογικά να πράξουμε για να έρθει η Ανάσταση και στους τομείς αυτούς στην πόλη μας; Ο πολιτισμός θέλω να πιστεύω ότι είναι σύμφυτος με τη φύση μας κι ακόμη κι αν αιμορραγεί, δεν πεθαίνει. Αλλάζει, όπως είπατε, η αισθητική. Ο πολιτισμός συμβαδίζει με τα ήθη και έθιμα των καιρών, όπως είπαμε και στην αρχή κι αυτά έχουν ριζικά αλλάξει. Παρόλα αυτά πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα δημιουργούν, που θα οραματίζονται. Κι αυτούς η πολιτεία οφείλει να τους ενθαρρύνει με κάθε τρόπο. Όχι με επιχορηγήσεις, όπως κυρίως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, αλλά δίνοντας ευκαιρίες. Κι αυτό είναι που λείπει παντελώς από την πόλη μας. Οι ευκαιρίες. Κι έτσι οι νέοι και δημιουργικοί άνθρωποι αναγκάζονται να φύγουν –στην καλύτερη περίπτωση- στην Αθήνα ή στο εξωτερικό. Και η Θεσσαλονίκη πέφτει σε πολιτιστικό μαρασμό.

Σταυροδρόμι εθνών και χώρος στάθμευσης λαών η Θεσσαλονίκη. Τελικά αγαπούμε την πόλη μας; Τι σημαίνει αυτό; Αγαπώ την πόλη μου, ενεργά και ουσιαστικά. Πάντα πίστευα πως στο ερώτημα «Τι θα μπορούσε να κάνει κανείς για να γίνει η Θεσσαλονίκη η πόλη που ονειρεύεται συνδυάζοντας το όνειρο με την τέχνη του εφικτού» η πρώτη και πιο απλή απάντηση είναι ότι θα πρέπει κανείς να την αγαπάει. Και μην σας φαίνεται απλοϊκό και ανούσιο. Είναι ίσως το πιο δύσκολο. Είναι πολύ δύσκολο να μη χρησιμοποιήσει κάποιος την πόλη ως σκαλί για ν’ ανέβει. Να βάλει στην άκρη προσωπικές φιλοδοξίες και οφέλη, συσχετισμούς και συμβιβασμούς, ρουσφέτια και χτυπήματα πλάτης και να λειτουργήσει με μοναδικό κίνητρο την αγάπη του γι’ αυτήν και φυσικά τους πολίτες της. Το δεύτερο είναι να έχεις όραμα για την πόλη. Το τρίτο είναι η εργατικότητα. Και τέλος τα πρόσωπα που θα ασχοληθούν με την πόλη πρέπει να ενώνουν κι όχι να διχάζουν. Γι’ αυτό κι εγώ ως γέννημα θρέμμα της Θεσσαλονίκης και επειδή την αγαπώ, έχω άποψη για το μέλλον της, μπορώ να δουλέψω σκληρά και ήμουν πάντα άτομο της συναίνεσης, πήρα μια απόφαση ζωής. Να είμαι υποψήφια Δημοτική Σύμβουλος Θεσσαλονίκης με το Νίκο Ταχιάο και το συνδυασμό «Θεσσαλονίκη Υπεύθυνα». Για να βάλω κι εγώ ένα λιθαράκι, ώστε να μπορέσουμε να κάνουμε πάλι τη Θεσσαλονίκη να χαμογελάσει.

Σήμερα ο τοπικός αθλητισμός πονάει. Αλλά πόσο πολιτισμός υπάρχει στις σύγχρονες αθλητικές επιχειρήσεις; Αγαπάμε τον ΗΡΑΚΛΗ. Μπορούμε να τον βοηθήσουμε; Εδώ αγγίξατε μία ακόμη ευαίσθητη χορδή για ην οικογένειά μας. Τον «Ηρακλή». Ο παππούς μου Απόστολος ήταν εκ των συνιδρυτών και ένα από τα μέλη της πρώτης ποδοσφαιρικής του ομάδας. Ο πατέρας μου έφορος διαφόρων τμημάτων και επί σειρά ετών Πρόεδρος. Η αδερφή μου κι εγώ από μικρές τον συνοδεύαμε στο γήπεδο, ακόμη και στους εκτός έδρας αγώνες. Τα αγόρια μου φανατικοί Ηρακλειδείς. Δυστυχώς όμως ο Ηρακλής από μια σειρά ατυχών συγκυριών υποβιβάστηκε όχι μόνο μία, αλλά 3 φορές, το 1980, το 2011 και το 2017 και πάντα εξωαγωνιστικά. Σήμερα φαντάζει δύσκολο να ξανανέβει στην Α’ κατηγορία. Τα χρέη του Γ.Σ. Ηρακλής είναι δυσθεώρητα. Κι όμως ο αθλητισμός μπορεί να παράγει πολιτισμό. Στα γραφεία του Γ.Σ. Ηρακλής υπάρχουν σπάνια αρχεία με επιστολές από τα πρώτα χρόνια της ίδρυσής του που συμπίπτουν με αυτά του Μακεδονικού Αγώνα, υπάρχουν τρόπαια και κύπελλα που συμβαδίζουν με την ιστορία της πόλης μας κι αυτά πρέπει να διαφυλαχτούν. Η σημερινή Διοίκηση ονειρεύεται ένα Αθλητικό Μουσείο. Και σ’ αυτό πρέπει να έχει την πλήρη στήριξη του Δήμου και της πολιτείας. Γιατί ο Ηρακλής και οι άλλες ομάδες της πόλης μας είναι κομμάτι της ιστορίας της, αλλά και του πολιτισμού της.

Μπορείτε να παρακολουθήσετε ζωντανά σε πληρότητα τη συνέντευξη – συζήτηση που παραχώρησε η Ιωάννα Κοσμοπούλου στο radio1d.gr, στην εκπομπή “Διαβάζοντας με τη Σίσσυ”, που επιμελείται και παρουσιάζει η Σίσσυ Σιγιουλτζή-Ρουκά, στο βίντεο που ακολουθεί:

Η Ιωάννα Κοσμοπούλου, επίκουρη καθηγήτρια εργαστηρίου βιολογικής χημείας της Ιατρικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ήταν κεντρική καλεσμένη στην εκπομπή “Διαβάζοντας με τη Σίσσυ” στο Ράδιο Έναντι, την Πέμπτη 2/5/2019, 19:00–20:00 (πρώτο μέρος). Παρακολουθούμε σε Facebook Live τη ζωντανή ραδιοφωνική εκπομπή λόγου και τέχνης, μετά μουσικής, που επιμελείται και παρουσιάζει η Σίσσυ Σιγιουλτζή-Ρουκά, φιλόλογος – συγγραφέας, στη διαδικτυακή συχνότητα www.radio1d.gr. Πρόσωπα και Πρότυπα. Ένα μουσικό και γλωσσικό ταξίδι μέσα από τι τέχνες, τα γράμματα και τον πολιτισμό, σε μια αναζήτηση αισθητικής κουλτούρας. Γνωρίζω τον Άνθρωπο – Επιλέγω τον Πολιτικό μου. Μια διαδρομή εκπαιδευτικού, ενημερωτικού και ψυχαγωγικού χαρακτήρα από το “Χριστός Ανέστη”, στον Βίνσεντ Βαν Γκογκ, τον Νίκο Καζαντζάκη, τον Homo Faber, τον Μονομάχο, τον Ismael Lo, τον Abel Korzeniowski, τον René Aubry, την Ευρωπαϊκή Ένωση, τη Θεσσαλονίκη και το ιστορικό κέντρο της, τον Ηρακλή, τον Πολιτικό Πολιτισμό και τις έννοιες “Απλότητα, Σύνεση, Συναίνεση, Σεβασμός, Συνέπεια, Ηθική” και από το Βαλς των Χαμένων Ονείρων στην επιτακτική ανάγκη για πολιτιστική και κοινωνική ανάταση της καθημερινότητας των πολιτών στο σύγχρονο αστικό περιβάλλον.

Έλα να το ζήσουμε! Διαβάζουμε μαζί! Η εκπομπή «Διαβάζοντας με τη Σίσσυ» κάθε Πέμπτη 19:00–21:00, μεταδίδεται ζωντανά μέσα από την ιντερνετική συχνότητα www.radio1d.gr, με ταυτόχρονη live αναμετάδοση από τη σελίδα της εκπομπής στο facebook @diavazontasmetisissy και παράλληλη αρχειοθέτηση ολόκληρη, αλλά και τμηματικά ανά συμμετέχοντα στο ομώνυμο κανάλι της εκπομπής στο youtube. Επιπλέον, άρθρα, δελτία τύπου και αφιερώματα σχετικά με κάθε εκπομπή δημοσιεύονται στην ομώνυμη στήλη της εκπομπής «Διαβάζοντας με τη Σίσσυ» στο portal του www.radio1d.gr, μια δημοσιογραφική στήλη στην υπηρεσία των γραμμάτων, των τεχνών και του πολιτισμού, με εκπαιδευτικό, ενημερωτικό και ψυχαγωγικό χαρακτήρα. Δηλώσεις συμμετοχής με email στο: diavazontasmetisissy@gmail.com !