Γιατί κανείς δεν εφαρμόζει το επιτυχημένο μοντέλο της Ισλανδίας;
Φρένο πρέπει να πατήσει η Ιρλανδία, σύμφωνα με μάλιστα με τον κεντρικό τραπεζίτη της. Κι αυτό, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά για να συνέλθει από την ταχύτατη ανάπτυξή της και να μπορέσει να κάνει έναν προγραμματισμό για το πώς θέλει να είναι αυτή η ανάπτυξη τα επόμενα χρόνια. Να κάνει έναν σχεδιασμό, καθώς η οικονομία της, εδώ και χρόνια, κινείται με εκρηκτικούς ρυθμούς ανάπτυξης και μηδενική ανεργία, ενώ παρουσιάζει επίπεδα ρεκόρ στα οποία κινείται το πλεόνασμα τρεχουσών συναλλαγών της χώρας λόγω της βελτίωσης το εμπορίου και του τουρισμού. Η Ισλανδική οικονομία γνωρίζει σταθερούς ρυθμούς ανάπτυξης 5% όταν σχεδόν στο σύνολο της Ευρώπης, το ΑΕΠ παραμένει σταθερό, όταν δεν συρρικνώνεται.
Όπως είχε αναγκαστεί να αναγνωρίσει και το ΔΝΤ, η επιτυχία της εθνικής οικονομίας της Ισλανδίας, οφείλεται στο ότι δεν ακολούθησε καμία από τις συμβουλές που επιβλήθηκαν σε άλλες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας με τα μνημόνια.
Συγκεκριμένα η χώρα προχώρησε σε ένα είδος στάσης πληρωμών προς τους δανειστές της αρνούμενη να πληρώσει τα χρέη που είχαν δημιουργήσει στους πολίτες της ξένες τράπεζες, ενώ υποτίμησε το νόμισμά της (δεδομένου ότι δεν είναι μέλος της ευρωζώνης) δίνοντας νέα ώθηση στην εθνική οικονομία. Οι τράπεζες που ευθύνονταν για την κρίση αφέθησαν να καταρρεύσουν και πέρασαν σε κρατικό έλεγχο. Ενώ ορισμένοι από τους τραπεζίτες κατέληξαν στη φυλακή.
Ούτε το ελάχιστο μέγεθός της (με μόλις 325.000 κατοίκους) ούτε η έλλειψη βαριάς βιομηχανίας, δεν εμπόδισαν τη χώρα των Βίκινγκς να τα βάλει με τα τραπεζικά μεγαθήρια της Βρετανίας και της Ολλανδίας και να αμφισβητήσει τις εντολές του ΔΝΤ.
Όλα αυτά βέβαια γιατί οι κυβερνώντες αποδέχθηκαν, ως όφειλαν, το αποτέλεσμα των δημοψηφισμάτων με τα οποία οι Ισλανδοί ξεκαθάρισαν ότι δεν ήταν διατεθειμένοι να πληρώσουν ένα παράνομο χρέος και φυσικά γιατί δεν είναι μέλος της ΟΝΕ.
Αξίζει να θυμίσει κανείς πως κινήθηκε το επίπεδο ανεργίας στην Ισλανδία σε σχέση με την Ελλάδα, η οποία ακολούθησε κατά γράμμα τις εντολές της Τρόικας.
Το επόμενο βήμα ήταν να ακυρώσουν την αίτηση ένταξης που είχαν υποβάλλει στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ποιος θέλει να επιβιβαστεί σε ένα καράβι που βυθίζεται; Πολύ περισσότερο όταν το καράβι έχει γεμίσει από αυτοαποκαλούμενους «αριστερούς» που για ίδιον συμφέρον φωνάζουν στους επιβάτες ότι πρέπει να παραμείνουν εγκλωβισμένοι σε αυτό και να ψηφίζουν πάντα υπέρ της ΕΕ.
Γιατί λοιπόν οι οικονομικοί παράγοντες της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν εφαρμόζουν το Ισλανδικό μοντέλο, όπως λέμε και το φωνάζουμε εδώ και χρόνια, αντί του Ιρλανδικού μοντέλου του οποίο η αποτυχία είναι εξακριβωμένη; Αυτό θα μας απαντήσει κάποτε κάποιος πολιτικός; Όχι δηλαδή ότι χρειαζόμαστε κάποια απάντηση. Τα πράγματα μιλάνε από μόνα τους. Γιατί οι μηχανισμοί και οι θεσμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν ενδιαφέρονται να σώσουν τους λαούς των υπερχρεωμένων χωρών. Τους ενδιαφέρει μόνο να σώσουν τις δικές τους τράπεζες που είχαν δανείσει εκατομμύρια στις χώρες του νότου, παγιδεύοντάς τες έτσι σε έναν ατελείωτο δανεισμό. Και κάποια στιγμή θεώρησαν ότι ήρθε η ώρα να θυσιαστούν λαοί και χώρες, για να σωθούν οι τράπεζες. Και οι ηγέτες της ΕΕ και των χωρών της ΕΕ, ως γνήσιοι δούλοι των τραπεζιτών, έκαναν αυτό που έπρεπε. Δηλαδή, ό,τι απαίτησαν οι τραπεζίτες.
