Γ. Αρβανιτίδης: Οι Έλληνες του Πόντου μας δίδαξαν με το πάθος τους τι σημαίνει να ξεκινάς από την αρχή, να σηκώνεσαι στα πόδια σου και να τραβάς μπροστά ξανά

Εισήγηση Γ. Αρβανιτίδη στην Ειδική συνεδρίαση της Ολομέλειας της Βουλής για την Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου (19.05.2017)

Η 19η Μαΐου είναι μέρα πένθους και μνήμης. Είναι μέρα πένθους και μνήμης για την γενοκτονία τουλάχιστον 350.000 Ελλήνων του Πόντου από το 1916 έως το 1923. Είναι η μέρα που μας θυμίζει το δράμα των αδελφών μας Ποντίων, ένα δράμα που ζητά δικαίωση εδώ και έναν ολόκληρο αιώνα.

Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου δεν είναι μόνο ένα απαράγραπτο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Ήταν μια προσπάθεια να ξεριζωθούν βίαια η σκέψη, τα ήθη, τα έθιμα και οι παραδόσεις των προγόνων μας. Οι ιδέες, όμως, αγαπητοί συνάδελφοι, δεν πεθαίνουν. Η κουλτούρα, ο πολιτισμός και το παράδειγμα ζωής των Ποντίων ζει ακόμα άσβεστο.

Μέρες σαν τη σημερινή τα συναισθήματα είναι πολλά και έντονα. Γνωρίζω καλά πως τα λόγια είναι πολύ φτωχά για να απαλύνουν τον πόνο μιας γενοκτονίας. Τον πόνο για εκείνους που εξοντώθηκαν στις επιδρομές, στα τάγματα εργασίας, στις επιστρατεύσεις, στις αγγαρείες, στις βίαιες εκτοπίσεις, στις αναγκαστικές μετοικεσίες, στις πεζοπορίες χιλιάδες χιλιομέτρων.

Το θέμα είναι οι πράξεις.

Οι πράξεις που θα φέρουν την πολυπόθητη δικαίωση.
Οι πράξεις που θα φροντίσουν να μην ζήσουμε ξανά τέτοια τραγωδία.
Το χρέος της ελληνικής πολιτείας είναι διαρκές σε δύο κατευθύνσεις.
Χρειαζόμαστε συντεταγμένες πρωτοβουλίες για τη διεθνή και ευρωπαϊκή αναγνώριση της γενοκτονίας του ποντιακού ελληνισμού, στο πλαίσιο των αρχών του Διεθνούς Δικαίου και των Ευρωπαϊκών Θεσμών.
Χρειαζόμαστε, όμως, και συλλογική προσπάθεια για να μεταλαμπαδεύσουμε στα παιδιά μας το μεγαλείο ψυχής των Ελλήνων του Πόντου.
Ξέρετε, το μότο ζωής που με συντροφεύει είναι ένα: «Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς». Και στη ζωή μου, η φράση αυτή μου έχει χρειαστεί ουκ ολίγες φορές. Οι Έλληνες του Πόντου είναι για μένα φάρος και πυξίδα. Μας δίδαξαν με το πάθος τους, τι σημαίνει αγώνας για επιβίωση, προκοπή, πρόοδο, ευημερία και πολιτισμό. Μας δίδαξαν τι σημαίνει να ξεκινάς από την αρχή, να μην υποκύπτεις, να σηκώνεσαι στα πόδια σου και να τραβάς μπροστά ξανά. Αυτό, αγαπητοί συνάδελφοι, είναι κουλτούρα, είναι πολιτισμός, είναι στάση ζωής. Και αυτή η στάση ζωής, αυτό το παράδειγμα, είναι χρέος μας να περάσει στην επόμενη γενιά.

Αν καταφέρουμε να κάνουμε τα παιδιά μας νικητές της ζωής, τότε θα έχουμε προσφέρει τεράστια υπηρεσία στην πατρίδα, θα έχουμε δείξει έμπρακτα τον σεβασμό μας στους αγώνες και τον πόνο των εκατοντάδων χιλιάδων ψυχών που υπήρξαν θύματα της ποντιακής γενοκτονίας.

Αν καταφέρουμε να κάνουμε τα παιδιά μας νικητές της ζωής, δεν θα έχουμε να φοβηθούμε τίποτα. Και το λέω αυτό – ως παρένθεση – με αφορμή την κρίση που βιώνει την τελευταία δεκαετία η πατρίδα μας. Μια κρίση που δεν πρέπει να μας κάνει να σκύψουμε το κεφάλι.

Υπό αυτή την έννοια, η παιδεία μας, η επιστημονική γνώση και τεκμηρίωση, η παράδοση που μένει ζωντανή μέσα από τα ποντιακά σωματεία, πρέπει να προστατευθούν ως κόρη οφθαλμού.

Πρέπει, τέλος, να θυμόμαστε ότι το Ποντιακό ζήτημα για εμάς είναι ζώσα ιστορία. Δεν είναι μόνο θέμα ιστορικό. Είναι και θέμα πολιτικό. Δεν αφορά μόνο το χθες. Αφορά το σήμερα και το αύριο. Οφείλουμε, λοιπόν, ως χώρα να πορευτούμε τον δύσκολο αυτό δρόμο με βάση τις αξίες της δημοκρατίας, της συμφιλίωσης των λαών και το διεθνές δίκαιο.

Έχουμε την αλήθεια με το μέρος μας.

Έχουμε το δίκιο με το μέρος μας.

Και η δικαιοσύνη – πάντα σε αυτή τη ζωή – αργά η γρήγορα αποδίδεται.