Επέτειος για τσάμικα ή κλάματα;

Αναρωτιέμαι, αλήθεια, πώς μπορούν και αντέχουν τα μέλη και οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ που τόσα χρόνια διαδήλωναν στις παρελάσεις, απέναντι από την εξέδρα των επισήμων, τις γραφικές καρικατούρες των Καμμένου – Δούρου, σχετικά με τον εορτασμό της φετινής επετείου;

Πώς να αισθάνονται αυτοί που κατήγγειλαν και με το δίκιο τους, τις παρελάσεις ως στρατοκρατικά κατάλοιπα, ως μέσα χειραγώγησης, έστω ως θολούς αναχρονισμούς, την υπερήφανη «πατριωτική» θέση της κυβέρνησης για τον τρόπο με τον οποίο γιορτάζουμε την επέτειο της Εθνικής Παλιγγενεσίας;

Αλλά έστω! Ας υποθέσουμε ότι αυτό αφορά σε μια βαθιά εσωτερική σύγκρουση ενός κόσμου που ψάχνει τους κατάλληλους νεολογισμούς για να καλμάρει τις αντιφάσεις του και το ιδεολογικό του αδιέξοδο κι ας κοιτάξουμε στο πώς αποτιμάμε –όλοι μαζί πια- τη μνήμη της σημαντικότερης εθνικής μας στιγμής – τη ληξιαρχική πράξη μας, εν προκειμένω.

Δεν εννοώ τις σημαίες στα μπαλκόνια, τις παρελάσεις και τους φτηνούς δεκάρικους (άντε και τα άλλα αντ’ άλλων «αρχαία» του Ζουράρι). Την παιδεία και την εκπαίδευση έχω κατά νου κι εκεί έχω μερικές εμπειρίες και κάμποσα στοιχεία. Στα σχολεία η παλιά εθνική υπερηφάνεια με τα τσολιαδάκια και τις μπουμπουλίνες έχει πλέον εκσυγχρονιστεί, αλλά δεν ήταν και τίποτε να φτάσουμε στο άλλο άκρο, λες και έχει πραγματικά σημασία αν υπήρξε ή όχι το κρυφό σχολειό. Οι σοβαρές συζητήσεις για το τι έγινε και ποιες συνθήκες διαμορφώθηκαν δεν υπάρχουν σε κάποιο σχολικό πρόγραμμα, παρά μόνο επαφίεται σε κάποια ανήσυχη συνείδηση δασκάλου και καθηγητή.

Στα πανεπιστήμια τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα, αφού σε ελάχιστα πια ελληνικά ιδρύματα η Ελληνική Επανάσταση διδάσκεται ως υποχρεωτικό μάθημα – στα περισσότερα δε διδάσκεται καν! Αντιθέτως οι οθωμανικές σπουδές αυξάνονται, αν αυτό λέει κάτι.

Και κάπως έτσι, ανεπαισθήτως, φτάσαμε να πετροβολούμε όποιον θίγει την εθνική μας συνείδηση κι ας μην είμαστε σε θέση να ορίσουμε ούτε το εθνική, ούτε –πολύ περισσότερο- το συνείδηση…

Τάσος Ρέτζιος – Τμήμα Ειδήσεων Radio1d.gr