Διολισθαίνοντας ανεπαισθήτως…

Εδώ και αρκετά χρόνια κάθε μήνας που μπαίνει, κάθε εβδομάδα που ξεκινάει, κάθε μέρα που χαράζει, είναι κρίσιμα σημεία. Τα πάντα κρίνονται από μια κλωστή κάθε τόσο, κάθε συνεδρίαση ευρωπαϊκού οργάνου είναι αποφασιστική, δεν έχει περάσει Κυριακή που να μην έχουμε διαβάσει στον Τύπο για τα κρίσιμα διλήμματα στα οποία βρίσκεται και τις επώδυνες αποφάσεις που πρέπει να πάρει η κάθε φορά κυβέρνηση.

Η χρεωκοπία, η υποβάθμιση και το τέλος έχουν έρθει τόσες πολλές φορές όσες και έχουν κάνει γκελ στο διψασμένο πλήθος οι επιτυχίες, η ανόρθωση και τα success stories. Η ελπίδα παίζει πινγκ πονγκ με το ζόφο, σε μια από εκείνες τις ατέλειωτες παρτίδες που ναι μεν το μπαλάκι δεν πέφτει ποτέ, αλλά εσύ δεν προλαβαίνεις να το δεις, δεν πειράζει, αρκεί που το βλέπουν οι παίκτες – καμιά φορά σκέφτεσαι μήπως εκτελούν άψογα τις κινήσεις και απλώς παίζουν μόνο με ρακέτες, χωρίς μπαλάκι…

Τόση κινητικότητα, τόση ενέργεια, τόσες λέξεις και απόψεις και –τι περίεργο!- τελικά μοιάζει να μην κινείται τίποτα. Σαν να έχει παγώσει ο χρόνος σε μια εποχή ευμάρειας κι εμείς εδώ ζούμε μια εικονική προσωρινή πραγματικότητα, κρίση είναι θα περάσει. Κάποιοι μάλιστα βιώνουν το σήμερα σαν να ήταν το χτες, σε τίποτα δεν άλλαξε η ζωή τους, άλλαξε βέβαια ο περίγυρος, αλλά πού να βγαίνεις έξω τώρα…

Κι έτσι, ανεπαισθήτως και με κάποια ελαφρότητα και χάρη, βουλιάζουμε όλοι μαζί στην ανυποληψία και στην υποβάθμιση, σαν να έχεις ξαπλώσει για λίγο να πάρεις έναν υπνάκο πάνω σε μια κινούμενη άμμο. Έχεις βρεθεί να αναπνέεις για λίγο, αλλά ξέρεις ότι αυτό δε θα κρατήσει για πολύ κι ακόμα χειρότερα, διαπιστώνεις ότι μπορεί να μη βουλιάξεις εντελώς, αλλά σίγουρα δεν μπορείς να βγεις.

Το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί, που μας συμβαίνει, δεν είναι η έξοδος από την ευρωζώνη και η χρεωκοπία, είναι η έξοδος από την κοινή λογική και η είσοδος σε μια κατάσταση που κανείς δε σου δίνει σημασία, κανείς δεν παίρνει στα σοβαρά ό,τι κι αν λες και πράττεις και ως εκ τούτου κανείς δεν ποντάρει πάνω σου. Γενιές ολόκληρες πολιτικών έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να καταλήξουμε εδώ και το κυριότερο είναι πως αν τους ρωτήσεις έχουν έτοιμα μερικά λογύδρια για την προσφορά τους στην πατρίδα. Το θέμα, όμως, είναι ότι το ίδιο πάνω κάτω, κάθε φορά με διαφορετικούς πρωταγωνιστές, πιστεύουμε κι εμείς. Κι όταν έρχεται η διάψευση, απλώς προχωράμε παρακάτω. Ή καλύτερα κυλάμε. Ανεπαισθήτως…

Τάσος Ρέτζιος – Τμήμα Ειδήσεων Radio1d.gr