Διημερίδα ψυχανάλυσης και φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας

Η Φροϋδική Εταιρεία Βορείου Ελλάδος, σε συνεργασία με το Εργαστήριο Φιλοσοφικής Έρευνας πάνω στο Φαντασιακό του ΑΠΘ, το Τμήμα Εκπαιδευτικής και Κοινωνικής Πολιτικής της Σχολής Κοινωνικών, Ανθρωπιστικών Επιστημών και Τεχνών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και την – G.R.A.P.P.A.F. (Ομάδα Έρευνας και Εφαρμογής των Ψυχαναλυτικών εννοιών στην Ψυχιατρική της Γαλλόφωνης Αφρικής), από το Παρίσι, διοργανώνει διημερίδα ψυχανάλυσης και φιλοσοφίας με θέμα: «Προώθηση του Υποκειμένου ή Φορμαλισμός; στην ψυχιατρική, τη φιλοσοφία και την ψυχανάλυση».

Η διημερίδα θα πραγματοποιηθεί αύριο, Παρασκευή, 22 Μαΐου 2015, από 18:30 έως 22:00 και το Σάββατο, 23 Μαΐου 2015, από 10:00-14:00 στην Αίθουσα Συνεδρίων, στον 1ον όροφο του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Στην εκδήλωση θα υπάρχει διαδοχική μετάφραση, θα χορηγηθούν βεβαιώσεις παρακολούθησης, ενώ αυτή θα είναι ανοιχτή στο κοινό.

Όπως επισημαίνουν οι διοργανωτές της διημερίδας για το αντικείμενό της, «Το θέμα της προώθησης του υποκειμένου εντάσσεται στην ευρύτερη θεματική ενότητα του Κοινωνικού Δεσμού, που μας απασχόλησε κατά τις δύο τελευταίες διημερίδες και σε συνέχεια των συνεδρίων ψυχανάλυσης και φιλοσοφίας, για την “Αναζήτηση του Υποκειμένου”, με το πέρασμα από “το Πρωταρχικό”, τους “Τρόπους Απόλαυσης”, τη “Θέση του Υποκειμένου” κ.α..

Αν θεωρήσουμε την προώθηση του υποκειμένου ως τον τελικό σκοπό όλων των επιστημών υγείας και της φιλοσοφίας, τίθεται το ερώτημα κατά πόσον και με ποιά κριτήρια αυτές την υπηρετούν. Βεβαίως, η ψυχανάλυση εκλαμβάνεται ως μία κλινική μέθοδος, η φιλοσοφία λειτουργεί ως ελευθερία του πνεύματος με όχημα το υποκείμενο και η ψυχιατρική επιχειρεί να θεραπεύσει το κάθε υποκείμενο στη βάση των κλινικών του δεδομένων. Όμως, τίθεται το ερώτημα αν η ψυχανάλυση ακολουθεί την κλινική μέθοδο ή την καταστρατηγεί με έτοιμες απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτει ο αναλυόμενος.

Η ψυχιατρική κινείται ελεύθερα σύμφωνα με την κλασσική ψυχιατρική ή στη σύγχρονη μορφή της ακολουθεί μια τυποποιημένη μορφή σκέψης όπως είναι το DSM, οπότε το ιδιαίτερο υποτάσσεται σε κατατάξεις και τυποποιήσεις συμπτωμάτων;

Τέλος φιλοσοφικά το καθεστώς υπό το οποίο τελεί το υποκείμενο υφίσταται τις δολιχοδρομήσεις μιας ιστορίας έλευσης και απόσυρσής του από το προσκήνιο: μπορεί να εννοηθεί στην αυτονομία του, μεμονωμένα, και ποιο θα είναι το αντικείμενο, ή θα καταφύγουμε στην έννοια μιας προλογικής κατάστασης του όντος όπως στο σωματοσυμβάν; Παρότι είναι γνωστό πως η συστηματική σκέψη σηματοδοτεί την ωρίμανση του νου, μήπως θα πρέπει να επαν-επισκεφθεί τις πηγές της, αφενός, και τις εφαρμογές της, αφετέρου, στην κλινική πραγματικότητα του ασθενούς – με προέχον το ερώτημα για την ελευθερία του πνεύματος;».

Τμήμα Ειδήσεων Radio1d.gr