Διαφάνεια, όχι διαρροή!

Εντάξει, ο τελευταίος που θα έπρεπε να διαμαρτύρεται για τη διαρροή των προτάσεων του είναι ο Γιάννης* Βαρουφάκης. Ίσως  το Brussels Group, η τρόικα, οι θεσμοί, εμείς ας το πούμε Μήτσο, να σκέφτηκε να το διασκεδάσει λίγο και να πληρώσει τον εκκεντρικό Έλληνα υπουργό Οικονομικών με το ίδιο νόμισμα – γιατί δεν πιστεύω να ξέχασε κανείς το πόσο εύκολα μαθαίναμε τα έγγραφα και τις προτάσεις της απέναντι πλευράς. Ποιος ξέρει, ίσως ο Βαρουφάκης να βρήκε εκεί και κάποιον άλλο θιασώτη της θεωρίας των παιγνίων…

Αλλά για μια στιγμή! Γιατί να πρέπει μια κυβέρνηση της αριστεράς και δη της ριζοσπαστικής, την ώρα που διακηρύττει (κι ελπίζουμε να πράξει) την εναντίωσή της σε κάθε είδους συμφωνίες κάτω από το τραπέζι και κομίζει έναν άλλο κώδικα πολιτικής ηθικής, να ανησυχεί για τις διαρροές; Γιατί να πρέπει οι λεκτικές περιπέτειες του Βαρουφάκη και πλείστων άλλων υπουργών να θολώνουν την πραγματική εικόνα; Και γιατί, τέλος, να μη συμμετέχουν, ακόμα και με πρωτόγνωρες συμμετοχικές διαδικασίες, όλοι οι πολίτες στη διαμόρφωση μιας πολιτικής και στην πορεία μια κυβέρνησης, στις οποίες έτσι κι αλλιώς έχει όχι μόνο συνεισφέρει (με την αόριστη, αλλά πάντα χρήσιμη έννοια λαός) για να δημιουργηθούν, αλλά στην ουσία τις έχει διαμορφώσει από την εποχή των αγανακτισμένων.

Οι πολίτες είναι χρήσιμοι για να συγκεντρώνονται μπροστά από τη Βουλή, ενάντια στη Μέρκελ και να στηρίζουν τη διαπραγμάτευση, αλλά όχι ικανοί να σηκώσουν το βάρος της ελεύθερης πληροφόρησης; Και, σας παρακαλώ, ας μην ακούσουμε και από αυτήν την κυβέρνηση το επιχείρημα του γελοίου «πολλά πράγματα γίνονται και δε λέγονται και πολλά λέγονται κα δε γίνονται»: ο φερετζές της αδιαφάνειας! Επίσης και το νεοπαγές: εμείς θέλαμε, αλλά ζήτησε η άλλη πλευρά να μη διαρρεύσει τίποτα! Στα σοβαρά μπορούμε να αντιταχθούμε στα μείζονα κι εδώ προχωρήσαμε σε έντιμο συμβιβασμό;

Πώς όμως να γίνει αλλιώς, όταν σε όλο το πολιτικό μας κορμό η έννοια της διαφάνειας νοείται ως απειλή και η μυστικοπάθεια των πολιτευόμενων λογίζεται ως αρετή; Από μια κυβέρνηση της αριστεράς, απ’ αυτήν την κυβέρνηση, περιμένουμε πολλά περισσότερα: να δημιουργήσει και να στηρίξει θεσμούς άμεσης συμμετοχικής δημοκρατίας, αν όχι στη λήψη των αποφάσεων τουλάχιστον σε θέματα διαφανούς πληροφόρησης και πλήρους  ανάπτυξης των σχεδίων και των ιδεών. Ο καλύτερος πολίτης και σύμμαχος μιας τέτοιας κυβέρνησης είναι ο καλά ενημερωμένος πολίτης και από τότε που τα WikilLeaks απέδειξαν ότι δεν είναι όλες οι θεωρίες συνωμοσίας για πέταμα, ας  το πούμε κατάμουτρα στου νυν κυβερνώντες: ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός, έχει διαρρεύσει. Εκτός κι αν ο πολυχρησιμοποιημένος όρος λαός αυτόν τον καιρό, δεν εννοεί πολίτες, αλλά μάζα…

* Γιάννης κι όχι Γιάνης, όπως επιθυμεί ο ίδιος. Διότι, προς το παρόν τουλάχιστον, η ορθογραφία δεν επαφίεται στις επιθυμίες των χρηστών. Άλλως δε θα αργήσει κάποιος άλλος που θα θέλει να γράφουν το δικό του Γιάννης με… δώδεκα κι όχι ένα νι και να δω τότε πώς τον βάζεις σε τίτλο εφημερίδας…

Τάσος Ρέτζιος – Τμήμα Ειδήσεων Radio1d.gr