Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί γύπες

ΦΩΤΟ: ΑΡΧΕΙΟΥ

Τελευταία βλέπουμε να εξελίσσεται , μέσω κάποιων ΜΜΕ, μια προσπάθεια να πεισθεί η κοινή γνώμη ότι τα funds που θα αγοράσουν τα κόκκινα δάνεια των δανειοληπτών, είναι καλά, και ότι είναι προς το συμφέρον του δανειολήπτη να αγοράσει κάποιο fund το δάνειό του από την τράπεζα, από την οποία πήρε δάνειο. Μια προσπάθεια που θυμίζει πάρα πολύ την κλασσική ρήση ελληνικής ταινίας που αναφέρεται στη γερμανική κατοχή. Ότι «Οι Γερμανοί είναι φίλοι μας». Συγκεκριμένα ΜΜΕ έχουν επιδοθεί το τελευταίο διάστημα σε μία αγωνιώδη προσπάθεια να πείσουν τη κοινή γνώμη, και κυρίως τους δανειολήπτες ότι «Τα funds είναι φίλοι μας». Και ότι συμφέρει στους δανειολήπτες με κόκκινα δάνεια να πουληθούν αυτά τα δάνεια σε funds. Στη προσπάθεια αυτή μάλιστα, τα εν λόγω ΜΜΕ, φιλοξενούν δηλώσεις τραπεζιτών, αλλά και στελεχών κάποιων funds, που μας διαβεβαιώνουν ότι πράγματι «είναι φίλοι μας».

Από κοντά και ανώνυμοι τραπεζίτες … που μας λένε επίσης ότι είναι για το καλό το δανειοληπτών ότι θα πουληθούν τα κόκκινα δάνεια κύριας κατοικίας στα funds. Γιατί, λένε και οι δύο, τα funds είναι διαχειριστές κόκκινων δανείων και θα προτείνουν στους δανειολήπτες συμφέρουσες λύσεις για να αποπληρώσουν τα δάνειά τους. Και λένε επίσης οι τραπεζίτες ότι οι τράπεζες δεν μπορούν να κάνουν παρόμοιες προτάσεις στους δανειολήπτες – πχ για μακροχρόνια ρύθμιση του δανείου τους – γιατί, αν ακολουθούσαν αυτή τη τακτική, κανείς δεν θα πλήρωνε το στεγαστικό του δάνειο, αλλά όλοι θα περίμεναν πότε η τράπεζα θα τους δώσει μια δεύτερη ευκαιρία με ευνοϊκότερους όρους και κούρεμα του δανείου τους. Και επίσης ότι, αν μία τράπεζα έβγαζε στο σφυρί κάποιο ακίνητο, τότε δεν θα έπαιρνε πίσω το κεφάλαιο που δάνειζε, ενώ ο δανειολήπτης θα εξακολουθούσε να είναι ακόμη χρεωμένος στις τράπεζες για το υπόλοιπο ποσό που χρωστάει. Δεν μας λένε όμως οι τραπεζίτες, γιατί μέχρι τώρα απειλούσαν και εκβίαζαν τους δανειολήπτες με αρπαγή και πλειστηριασμό της κύριας κατοικίας τους, σε περίπτωση που δεν δέχονταν τους εκβιαστικούς όρους των ρυθμίσεων που τους πρότειναν οι τράπεζες, για να τους δώσουν το πιστοποιητικό του «συνεργάσιμου» δανειολήπτη.

Δεν είναι τυχαίο βέβαια το γεγονός ότι όλα αυτά τα καλά και άγια για τα distress funds άρχισαν να βλέπουν το φως της δημοσιότητας αμέσως μόλις τους άνοιξε η κυβέρνηση το δρόμο, και τους έστρωσε μάλιστα και κόκκινο χαλί, για να ξεκινήσουν ανεμπόδιστα το θεάρεστο έργο τους.

Βέβαια, και οι δύο πλευρές δεν ξεχνούν να επισημάνουν ότι, όλα τα παραπάνω αφορούν μόνο όσους έχουν τη δυνατότητα να πληρώνουν κάποια δόση δανείου, έστω και χαμηλή. Να έχουν δηλαδή χαμηλό εισόδημα. Τι γίνεται όμως με αυτούς που δε έχουν εισόδημα, είναι άνεργοι, και δεν μπορούν καν να δώσουν το χαμηλότερο ποσό δόσης, γιατί πρέπει να το διαθέσουν για να θρέψουν την οικογένειά τους; Σ’ αυτό τα ερώτημα, και οι δύο πλευρές απαντούν με κυνισμό. «Θα έπρεπε να είχαν υπαχθεί στο νόμο Κατσέλη».

Με λίγα λόγια, δεν τους ενδιαφέρει καθόλου τι γίνεται με τους μη έχοντες που κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους. Κι αυτό που δεν λένε, αλλά αφήνουν σίγουρα να εννοηθεί είναι ότι σε τέτοια περίπτωση το σπίτι του δανειολήπτη θα χαθεί. Θα του το αρπάξουν και θα το «εκμεταλλευτούν». Δηλαδή, θα το αρπάξουν για ένα κομμάτι ψωμί, θα πετάξουν τον ιδιοκτήτη και την οικογένειά του στο δρόμο και θα το πουλήσουν. Για να δούμε και στην Ελλάδα τις γνωστές αποτρόπαιες σκηνές που είδαμε να εκτυλίσσονται και στην Ισπανία.

Αλλά οι δανειολήπτες γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν υπάρχουν καλοί και κακοί γύπες. Κανένας από αυτούς δεν έχει σκοπό να προστατέψει τους δανειολήπτες, αλλά μόνο να διασφαλίσει τα κέρδη του για τη διοίκηση και τους μετόχους των funds. Και ο Έλληνας δανειολήπτης αποτελεί αυτή τη στιγμή γι αυτούς το εύκολο να κατασπαραχθεί θύμα. Πετιέται  μάλιστα στα νύχια τους από την ίδια τη κυβέρνηση της χώρας, που τους προσφέρει απλόχερα ως ανθρώπινη θυσία στο βωμό της αξιολόγησης και της συμφωνίας για τη διαχείριση του χρέους.