Άλλο ΣΥΡΙΖΑ, άλλο Τσίπρας…

Το βλέπουμε όλο και πιο συχνά, το διακρίνουμε ολοένα και περισσότερο μέσα από τις ρωγμές που αφήνουν πολλές ασπόνδυλες δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών, κυρίως όμως το διαισθανόμαστε μέσα από τις ίδιες τις κινήσεις του πρωθυπουργού: ο Αλέξης Τσίπρας είναι πλέον ένα βήμα πιο μακριά από το κόμμα του ή, αν προτιμάτε, ένα βήμα πιο κοντά σ’ αυτό που οι… μνημονιακές δυνάμεις ονομάζουν ωρίμανση.

Με ικανότητες που προφανώς ζυμώθηκαν στην ιδιαιτέρως αποδοτική κομματική ίντριγκα και με σχεδόν μακιαβελικό τρόπο, ο Τσίπρας έχει, άλλωστε, αποδείξει και στο παρελθόν του ΣΥΡΙΖΑ πως δε διστάζει, χάριν της δικής του πορείας, να αφήσει στην άκρη ό,τι του στέκεται εμπόδιο, από τον Αλαβάνο και τον Γλέζο, μέχρι τις διακηρύξεις για κούρεμα και διάσκεψη για το χρέος, αλλά –στην ουσία- και το ίδιο το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης (που ήταν και κοστολογημένο)…

Παρά τους προεκλογικούς δεκάρικους και τις εθνικά υπερήφανες δηλώσεις (στο εσωτερικό), ο Τσίπρας δε δείχνει να βάζει σε προτεραιότητα πολλά απ’ αυτά που το ίδιο του το κόμμα θέτει ως επείγοντα δείγματα γραφής. Κάνοντας μια αριστοτεχνικά γραφική μοιρασιά στα κυβερνητικά πόστα πορεύεται είτε φλερτάροντας την παλιά του αγάπη, τον καραμανλισμό (εκλογή Παυλόπουλου), είτε αξιοποιώντας κάποιους (Βαρουφάκης, Κοτζιάς, Κατσέλη, Ρουμπάτης κλπ) από το στρατό των συμβούλων του μικρού Παπανδρέου (του ολίγιστου που λέει κι ο Γιανναράς), είτε, ακόμη, ακολουθώντας την τακτική της ενσωμάτωσης και της διγλωσσίας που μας χάρισε ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Τώρα που τα γάλατα έσφιξαν και η ρευστότητα έχει γίνει βρόγχος ο Τσίπρας φλερτάρει και με το μνημόνιο (ξαναβαφτίζοντας το φυσικά), αλλά και με την ιδέα να αποτελέσει  μια χρυσή εφεδρεία για τους ξένους παράγοντες, ως μια συνέχεια της πολιτικής τους επικράτησης πάνω στην Ελλάδα.  Σας φαίνεται υπερβολικό; Ίσως, αλλά στο γεωπολιτικό παιχνίδι Γερμανίας – ΗΠΑ – Κίνας που εξελίσσεται με όλο και πιο βίαιους ρυθμούς, δε θέλει δα και μεγάλη φαντασία για να σκεφτείς ότι η τύχη σου εξαρτάται ακριβώς απ’ αυτούς τους συσχετισμούς. Και για να κερδίσεις κάτι απ΄ αυτό το παιχνίδι (βασικά την ίδια σου την επιβίωση), προφανώς πρέπει να παίξεις με τους κανόνες του.

Απέναντι υπάρχει η περιλάλητη ρήξη, αλλά όταν λες στη Μέρκελ ότι δε θέλεις να μηδενίσεις όσα καλά έγιναν τα προηγούμενα χρόνια (θυμόμαστε όλοι ότι είχαμε μνημόνι, ναι;), τότε η ρήξη είναι απλώς μια καραμέλα για να γλυκαίνεται ο Λαφαζάνης την ώρα που κουνιέται ρυθμικά στο σκοπό που παιανίζει μια μπάντα (πιο σουρεαλιστικό πεθαίνεις!).

Στην περίπτωση του Τσίπρα δεν είναι το κόμμα που τον «τραβάει από το μανίκι». Είναι αυτός που το έχει πιάσει από το γιακά – έστω και χωρίς γραβάτα…

Τάσος Ρέτζιος – Τμήμα Ειδήσεων Radio1d.gr