Αγκάθια στις τράπεζες φέρνουν νέο κυνήγι κόκκινων δανείων

ΦΩΤΟ: ΑΡΧΕΙΟΥ

Έχει γίνει πλέον κοινή πρακτική για τις τράπεζες. Όποτε τους έρχεται κάποια αναποδιά, τους φταίνε τα κόκκινα δάνεια και οι αδύναμοι να πληρώσουν δανειολήπτες και ξεκινούν νέο κυνήγι τους.

Το ίδιο συμβαίνει πάλι με την κατάργηση του λεγόμενου αναβαλλόμενου φόρου, τον οποίο χρησιμοποιούσαν για να εμφανίζουν πλασματικά κέρδη για τα οποία όμως δεν χρειάζονταν να αποδώσουν φόρο. Από τις αρχές του 2016 όμως, η δυνατότητα αυτή παύει να ισχύει και οι τράπεζες θα πρέπει να πληρώνουν για τα κέρδη που εμφανίζουν. Σε ποιον ρίχνουν το φταίξιμο; Όχι φυσικά στην κακοδιαχείριση που έκαναν όλα αυτά τα χρόνια. Ούτε στα παχουλότατα μπόνους που έδιναν στα ήδη υψηλά αμειβόμενα στελέχη τους. Ούτε βέβαια στα λεφτά που έχασαν από τα στελέχη αυτά, που μαζί με τα στελέχη κομμάτων και ΜΚΟ, κανόνιζαν να τους δίνουν τεράστια θαλασσοδάνεια που δημιούργησαν τις μαύρες τρύπες στα ταμεία τους. Το φταίξιμο το ρίχνουν, σε ποιον άλλο; Στους δανειολήπτες που δεν μπορούν να πληρώσουν τις δόσεις των δανείων τους. Κι ας πλήρωσαν όλοι αυτοί τόσες φορές από το υστέρημά τους, όλες αυτές τις ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών. Τις πλήρωσαν, τις εξυγίαναν δυο και τρεις φορές, και πάλι όμως οι τράπεζες μόνο αυτούς κυνηγούν για να τους πάρουν τα σπίτια και την ακίνητη περιουσία τους, και να τους πετάξουν στο δρόμο.

Έτσι λοιπόν, το ΔΝΤ διαπίστωσε για άλλη μια φορά ότι οι ελληνικές τράπεζες χρειάζονται περισσότερα κεφάλαια, όπως το έκανε και στη διάρκεια των προηγούμενων stress tests. Αν και μετά τις αλλεπάλληλες κεφαλαιοποιήσεις, οι ελληνικές τράπεζες δείχνουν να είναι σε καλύτερη μοίρα απ’ότι στο παρελθόν, μεγάλο μέρος των ιδίων κεφαλαίων επί της ουσίας είναι αναβαλλόμενη φορολογία, ποσό που προσεγγίζει τα 19 δισ. ευρώ. Τα κεφάλαια που αναλογούν στον αναβαλλόμενο φόρο είναι λογιστικά και αποτελούν σχεδόν το 55% των ιδίων κεφαλαίων των τραπεζών, όταν για παράδειγμα οι Γερμανικές τράπεζες έχουν 9-10% αναβαλλόμενο φόρο, ενώ στις Ισπανικές και Ιταλικές τράπεζες ο αναβαλλόμενος φόρος βρίσκεται στο 25% κ.λπ. Δηλαδή οι τράπεζες, όταν παρουσίαζαν ζημία, τη συμψήφιζαν με τη φορολογία που έπρεπε να πληρώσουν, οπότε δεν έπρεπε να αποδώσουν κάποια κεφάλαια. Όμως, από τις αρχές του 2016 ο αναβαλλόμενος φόρος δεν θα συμπεριλαμβάνεται στα κεφάλαια αντιθέτως όταν μια τράπεζα εμφανίζει ζημίες αυτές θα αφαιρούνται κατευθείαν από τα κεφάλαια. Από το 2016 αν μια τράπεζα εμφανίσει ζημία, τότε θα αφαιρεθεί αυτή από τα κεφάλαια και με βάση το νέο νόμο για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών οι τράπεζες πρέπει να εκδώσουν νέες μετοχές μέχρι του ύψους της ζημίας που θα τις εκχωρήσουν στο ΤΧΣ. Γι αυτό λοιπόν, για τις ελληνικές τράπεζες, που πρέπει να διαθέτουν υψηλότερο κεφαλαιακό απόθεμα έναντι άλλων τραπεζών, δηλαδή πρέπει να διαθέτουν υψηλότερους δείκτες κεφαλαιακής επάρκειας για λόγους ασφαλείας, κρίσιμο είναι το θέμα της διαχείρισης επισφαλών δανείων, των μη εξυπηρετούμενων ανοιγμάτων, εν μέσω κρίσης και οικονομικής δυστοκίας.

Με λίγα λόγια, για να καλύψουν οι τράπεζες τη χασούρα από τις ζημίες που πλέον θα πρέπει να δηλώνουν, θα βάλουν και πάλι στο στόχαστρο τα κόκκινα δάνεια. Για όλα λοιπόν φταίνε οι δανειολήπτες. Για όλα φταίνε οι άνεργοι, οι χαμηλοσυνταξιούχοι, που είχαν την ατυχία, κάποια στιγμή, να πάρουν δάνειο για να αγοράσουν ένα σπίτι. Κι αυτό όταν είχαν δουλειά και εισόδημα. Και κανείς δεν ζητάει τις ευθύνες από τις ίδιες τις διοικήσεις των τραπεζών που στο παρελθόν έδιναν δάνεια αφειδώς, είτε έφτανε, είτε δεν έφτανε το εισόδημα του δανειολήπτη. Ποτέ δεν φταίει καμία τράπεζα για όλες αυτές τις αυθαιρεσίες που έκαναν. Ποτέ δεν φταίνε τα στελέχη των τραπεζών για την κακοδιαχείριση που έκαναν. Ποτέ δεν φταίνε οι τραπεζίτες που έδιναν δάνεια με παράνομους όρους στους ανυποψίαστους δανειολήπτες.