Γιατί το ΔΝΤ είναι τόσο σκληρό απέναντι στην Ελλάδα

Ο Ντομινίκ Στρος-Καν πίστευε ότι έσωζε τον κόσμο. Η Κριστίν Λαγκάρντ μπορεί να σώσει μόνο τη δουλειά της, ξεκινά την ανάλυσή του το Politico σε μια προσπάθεια να ερμηνεύσει τους λόγους που το ΔΝΤ είναι τόσο σκληρό απέναντι στην Ελλάδα.

Η επίδραση που έχει η συμμετοχή στα προγράμματα της Ελλάδας διαφέρει από οργανισμό σε οργανισμό και το ΔΝΤ, όντως, είναι μια εντελώς διαφορετική περίπτωση, καθώς από το 2010 και μετά συνειδητοποίησε πως βρέθηκε σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση: για το Ταμείο, η φράση που συνοψίζει την ενασχόλησή του με τα θέματα της ευρωζώνης μοιάζει να είναι το «ποτέ ξανά», γράφει ο ιστότοπος. 

Όπως αναφέρει το άρθρο, η Κριστίν Λαγκάρντ, σε αντίθεση με τον προκάτοχό της, είναι αναγκασμένη να επωμιστεί τις συνέπειες της εμπλοκής της στο ελληνικό ζήτημα. Συγκεκριμένα έχει να αντιμετωπίσει τα μέλη του συμβουλίου του Ταμείου, ειδικά εκείνα που προέρχονται από φτωχές χώρες, και να ακολουθήσει τους σκληρούς όρους και προϋποθέσεις του.

Αυτός, ίσως, είναι ένας λόγος που η Λαγκάρντ εμφανίζεται να κρατάει πιο σκληρή στάση απέναντι στην Ελλάδα, σώζοντας έτσι τον Σόιμπλε, που έτσι και αλλιώς είναι σκεπτικιστής για την ικανότητα της Ελλάδας να επιλύσει τα προβλήματά της. Παράλληλα, τον επόμενο χρόνο η Λαγκάρντ θα διεκδικήσει την επανεκλογή της, επομένως δεν είναι προς το συμφέρον της να βρεθεί απέναντι σε ένα διαιρεμένο συμβούλιο. Είναι Ευρωπαία, αλλά πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να είναι και σκληρή με την Ευρώπη, προστίθεται. 

Ένας ακόμη λόγος για την άτεγκτη στάση του ΔΝΤ ίσως είναι και το γεγονός ότι το Ταμείο ενεπλάκη στην ελληνική διάσωση με χρήματα που ποτέ άλλοτε δεν είχε δώσει σε άλλη χώρα. Συγκεκριμένα, έδωσε στην Ελλάδα περίπου 30 δισεκατομμύρια ευρώ, από τα οποία τα 23 δισ. η Ελλάδα τα χρωστάει ακόμη και θα πρέπει να πληρωθούν μέχρι το τέλος του 2030. Μεσολάβησαν οι λανθασμένοι υπολογισμοί για την πορεία της ελληνικής οικονομίας, τους οποίους το ΔΝΤ έχει παραδεχθεί δημοσίως, ενώ δεν θα πρέπει να παραγνωρίζεται και η τότε παρουσία του Τρισέ στην ΕΚΤ (το 2010) που ήταν ενάντιος στη συμμετοχή του Ταμείου στο πρόγραμμα και θεωρούσε προσωπική του ταπείνωση το γεγονός ότι δεν κατάφερε να το αποτρέψει.