Α ρε Λαυρέντη…

Έτσι όπως έρχεται μετωπική η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης (παρέα με την Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού), ημέρα Σάββατο κι ελπίζουμε ανοιξιάτικη, εδώ στη χώρα του υπαρκτού σουρεαλισμού, καλό είναι να θυμόμαστε τους πιο ρεαλιστές αυτού του τόπου, τους ποιητές.

Θυμήθηκα τον Μανόλη Αναγνωστάκη, που φέτος κλείνουν 90 χρόνια από τη γέννησή του και 10 από το θάνατό του και το «Επιτύμβιον» του. Και το θυμήθηκα επειδή η διγλωσσία και η υποκρισία, οι υπολογισμοί και οι κρυφές ατζέντες, η  κουτοπονηριά και οι δολιχοδρομίες  χτύπησαν για μια ακόμη φορά κόκκινο. Αποδέκτες; Ξέρουν αυτοί…

Πέθανες — κι έγινες και συ: ο καλός,

Ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.

Τριάντα έξι στέφανα σε συνοδέψανε, τρεις λόγοι αντιπροέδρων,

Εφτά ψηφίσματα για τις υπέροχες υπηρεσίες που προσέφερες.

Α, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο το ’ξερα τί κάθαρμα ήσουν,

Τί κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα

Κοιμού εν ειρήνη, δεν θα ’ρθω την ησυχία σου να ταράξω.

(Εγώ, μια ολόκληρη ζωή μες στη σιωπή θα την εξαγοράσω

Πολύ ακριβά κι όχι με τίμημα το θλιβερό σου το σαρκίο).

Κοιμού εν ειρήνη. Ως ήσουν πάντα στη ζωή: ο καλός,

Ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.

Δε θα ’σαι ο πρώτος ούτε δα κι ο τελευταίος.

Τάσος Ρέτζιος – Τμήμα Ειδήσεων Radio1d.gr