Ο πόνος της αγάπης θα έχει σύντομα το φάρμακο του…

Εδώ και αιώνες, ποιήματα, σονέτα, μυθιστορήματα, τραγούδια, θεατρικά και κινηματογραφικά έργα έχουν «μιλήσει» για την πονεμένη από την αγάπη καρδιά, τώρα όμως έφτασε ενδεχομένως η ώρα των επιστημόνων να βρουν τη… θεραπεία για τις πληγωμένες καρδιές.

Ερευνες της βιοτεχνολογίας εστιάζουν στην παρασκευή φαρμάκων που θα περιορίζουν τα συναισθήματα που σχετίζονται με την αγάπη, καθώς αυξάνονται οι νευρολόγοι παγκοσμίως που θεωρούν ότι τα αποτελέσματα από μια διαλυμένη σχέση θα πρέπει να έχουν την ίδια θεραπευτική προσέγγιση όπως ο εθισμός ή η κατάθλιψη.

Ο δρ Μπράιν Ερπ, που ασχολείται με τη νευροηθική (τομέας που μελετάει τις ηθικές, κοινωνικές και νομικές επιπτώσεις των τεχνολογικών επιτευγμάτων καθώς επίσης και των εφαρμογών τους οι οποίες προκύπτουν από την έρευνα των νευροεπιστημών), πιστεύει πως υπάρχει αρκετή επιστημονική αλήθεια στο παλιό ρητό «η αγάπη είναι ναρκωτικό»: «Πρόσφατες μελέτες του εγκεφάλου», εξηγεί ο δρ Ερπ, «δείχνουν πως υπάρχουν πολλοί παραλληλισμοί μεταξύ των επιδράσεων που έχουν ορισμένα ναρκωτικά κι αυτών που προκαλεί ο έρωτας».

Αίσθημα ανταμοιβής

Και ο έρωτας και τα ναρκωτικά ενεργοποιούν, σύμφωνα με τον καθηγητή, το αίσθημα ανταμοιβής του εγκεφάλου και μας κάνουν να ξεχνάμε άλλα πράγματα όσο είναι ενεργό αυτό το αίσθημα και να κλεινόμαστε όταν απενεργοποιείται.

Φάρμακα για τη θεραπεία της… αγάπης χρησιμοποιούνται ήδη ανεπίσημα, για παράδειγμα, στο Ισραήλ όπου ορισμένοι σούπερ φανατικοί ορθόδοξοι Εβραίοι χορηγούν αντικαταθλιπτικά σε νεαρούς φοιτητές για να μειώνουν τη λίμπιντό τους.

Ωστόσο, ο Ερπ πιστεύει πως σε ορισμένες πολύ σοβαρές καταστάσεις, όπως σε μία σχέση ακραίας εκμετάλλευσης, εξελιγμένες φαρμακευτικές θεραπείες θα μπορούσαν να ήταν ευεργετικές. «Αν ένας άνθρωπος βιώνει αρνητικά την αγάπη κι όμως δεν μπορεί να αντιδράσει κι άρα μειώνεται η ικανότητά του να σκεφτεί λογικά, τότε η χορήγηση φαρμάκων θα μπορούσε να τον βοηθήσει», σημειώνει.

Δεν είναι λίγοι εκείνοι οι άνθρωποι, παρατηρεί ο δρ Ερπ, που έχουν εμπλακεί σε επικίνδυνες σχέσεις, ξέρουν ότι πρέπει να διακόψουν κι όμως είναι ανίκανοι να σπάσουν τον συναισθηματικό τους δέσιμο. Αν, για παράδειγμα, μία γυναίκα έχει μία βάναυση σχέση θα μπορούσε να έχει πρόσβαση σε φάρμακο που θα τη βοηθούσε να σπάσει τους δεσμούς της με τον θύτη.

Ομως αν η «θεραπεία» της αγάπης θα μπορούσε θεωρητικά να μειώσει περιπτώσεις κατάθλιψης, κακοποίησης ακόμα και αυτοκτονιών, τίθενται πολλά ηθικά διλήμματα.

Το πιο προφανές είναι ότι θα πρέπει το «θύμα της αγάπης» να θέλει να π

άρει φάρμακα. Επίσης, ο πόνος που προκαλεί η διάλυση του δεσμού θεωρείται από πολλούς ψυχολόγους μια τονωτική διαδικασία μάθησης, «παθαίνω και μαθαίνω να μην επαναλαμβάνω τα ίδια λάθη». Κι άλλωστε, όπως επισημαίνουν οι ψυχίατροι, «παράπλευρες συνέπειες μιας σχέσης κακοποίησης, όπως η κατάθλιψη, ήδη αντιμετωπίζονται φαρμακευτικά».

Κι εξάλλου, αν εκλείψει ο πόνος, θα χαθούν και οι λέξεις, οι ταινίες και οι μουσικές…