Οι ηρωικότεροι θάνατοι του μεγάλου κινηματογράφου (Videos)

Υπάρχουν θάνατοι κινηματογραφικών χαρακτήρων που μπορούν να κάνουν ακόμα και τον πλέον ατσάλινο άντρα να λυγίσει. 

 

Είναι οι ευγενείς αυτοθυσίες, είναι η αυταπάρνηση και η προσκόλληση στο καθήκον που εξαγνίζουν έναν θάνατο εντός οθόνης, κάνοντας τους κινηματογραφόφιλους να χύνουν δάκρυα σεβασμού για τον κινηματογραφικό εκλιπόντα. 

Και βέβαια τέτοιοι ηρωικοί θάνατοι κινηματογραφικό είδος δεν κοιτούν, καθώς τους συναντάμε στα χρονικά όλων σχεδόν των ειδών.

Το να ανασυγκροτήσεις όμως τους πιο ένδοξους και ηρωικούς θανάτους της μεγάλης οθόνης μόνο εύκολο δεν είναι, καθώς μιλάμε για ανείπωτο αριθμό κινηματογραφικών χαμών! Σκεφτείτε απλά πόσοι πεθαίνουν στις ταινίες του Ταραντίνο και μόνο και λογαριάστε…

Με συνείδηση λοιπόν των ορίων της λίστας μας και περιμένοντας πάντα τις δικές σας συνεισφορές, καθώς το σινεμά είναι εδώ ανεξάντλητο, ιδού οι χαρακτήρες που αγκάλιασαν τον θάνατο και τον υποδέχτηκαν αγέρωχα, μένοντας σύμβολα μακάβριας λάμψης.

Εννοείται ότι οι περισσότεροι έφυγαν από την κινηματογραφική ζωή κάνοντας μπαμ!

Bex «Bexy» Bixxel: «The Firm» (1988)

Χουλιγκανισμός και βία στα καλύτερά τους, με έναν Γκάρι Όλντμαν στον πιο θεϊκά ψυχωτικό ρόλο του! Αρχι-χουλιγκάνος από τους λίγους και όσο πιο βίαιος παίρνει, υποδέχεται το τέλος με εντελώς αγέρωχο τρόπο: την ώρα που τον σημαδεύει η κάννη του ρεβόλβερ του αντίπαλου οπαδού, που μόλις πλάκωσε στα μπουνίδια, χαμογελά με νόημα ξέροντας την κατάληξη. Είναι όμως νικητής και τίποτα δεν μπορεί να του στερήσει τον χουλιγκάνικο θρίαμβο, ούτε η σφαίρα που ετοιμάζεται να τον στείλει στον άλλο κόσμο… 

Billy: «Predator» (1987)

Μέσα στον σκοτεινό τρόμο που θα τους στείλει όλους στον χαμό, ο Billy είναι πιθανότατα ο πρώτος από τη σούπερ ελίτ ομάδα των εκτελεστών που συνειδητοποιεί ότι το τέρας είναι ανίκητο. Τραβώντας λοιπόν το μαχαίρι του κομάντο, χαράζει το στέρνο του με σχεδόν τελετουργικό τρόπο μπροστά στον ατάραχο Predator. Δεν θα με πάρεις εσύ, θα φύγω μόνος μου και με αξιοπρέπεια, λέει μέσα του προσκαλώντας τον Χάρο στη σκηνή. Και βέβαια ο Predator, θέλοντας προφανώς ένα σουβενίρ από τη μνημειώδη σκηνή που εκτυλίσσεται μπροστά του, αποτίει φόρο τιμής στον Billy παίρνοντας το κεφάλι του ως ενθύμιο… 

Miles Dyson: «Terminator II: Judgement Day» (1991)

Σε μια τελευταία προσπάθεια να αποφευχθεί η Αποκάλυψη, ο Miles Dyson πιάνει τον πυροκροτητή και σε μια τρανή επίδειξη ηρωισμού που κόβει την ανάσα, ανατινάζει το στρατηγείο της Cyberdyne, με τον ίδιο φυσικά μέσα. Παρά την ηρωική θυσία του όμως, η κίνησή του δεν έχει και κάνα σοβαρό αντίκτυπο, καθώς το τέλος είναι πια αναπόφευκτο… 

 

Vasquez: «Aliens» (1986)

Η Vasquez είναι εδώ, από κοινού φυσικά με την Ripley, για να στείλουν στον κάλαθο των αχρήστων τα αντρικά στερεότυπα δύναμης και αντοχής που συναντούσαμε ανέκαθεν στις ταινίες καταστροφής. Είναι μάλιστα ο μόνος χαρακτήρας που φεύγει ζωντανός, αν και μπουσουλώντας, από τη συνάντηση με τον τρομερό εξωγήινο κι έτσι ο θάνατος της αδάμαστης Vasquez καταλήγει στην υπέρτατη θυσία. Κρατώντας λοιπόν την ψυχραιμία της μέχρι το τέλος, είναι και πάλι αυτή που πιάνει το χέρι του Gorman για να ανατιναχθούν μαζί σε ένα μεγαλούργημα αυτοθυσίας της τελευταίας στιγμής… 

 

Jackson: «Saving Private Ryan» (1998)

Εδώ η ανδρεία γίνεται συνώνυμο της αρρενωπότητας. Ο σκληροπυρηνικός στρατιώτης, έχοντας ξεκάνει δεκάδες Γερμαναράδες στην Απόβαση στη Νορμανδία, βρίσκει θέση ως ελεύθερος σκοπευτής σε ένα καμπαναριό, στέλνοντας πολλούς ακόμα Ναζί στον άλλο κόσμο. Και σταματά μόνο όταν βλέπει το άρμα μάχης του εχθρού να τον στοχεύει με το κανόνι του, παραμένοντας αγέρωχος την ώρα που υποδέχεται το βλήμα. Μούρλια…

 

Kikuchiyo: «Εφτά Σαμυράι» (1954)

Στο αριστουργηματικό έπος του Ακίρα Κουροσάβα, μια σειρά από ρόνιν (σαμουράι χωρίς κύριο δηλαδή) επιστρατεύονται για να προστατεύσουν μια απομακρυσμένη αγροτική κοινότητα από τοπική σπείρα κακοποιών. Ο εχθρός όμως είναι υπέρτερος και σαφώς καλύτερα οπλισμένος, κάνοντας τη δράση των γενναίων σαμουράι κανονική αποστολή αυτοκτονίας. Κι έτσι στο τέλος ο αδάμαστος και αλαζόνας Kikuchiyo παλεύει μέχρις εσχάτων με τσούρμο εχθρών, πληγωμένος και στα γόνατα. Ούτε όμως αυτό μπορεί να τον υποτάξει και πρέπει να επιστρατευτεί το μουσκέτο του αρχηγού τους για να τον πληγώσει θανάσιμα. Και πάλι όμως, σε μια υπέροχη επίδειξη της φιλοσοφίας του Μπουσίντο, ο μοιραία πληγωμένος ήρωας τρεκλίζει για να κόψει και τον τελευταίο λαιμό του εχθρού και υποκύπτει στα τραύματά του μόνο όταν συνειδητοποιεί ότι οι σαμουράι του βγήκαν νικητές (βίντεο δεν υπάρχει δυστυχώς)… 

 

William Wallace: «Braveheart» (1995)

Και τι δεν πέρασε ο σκοτσέζος πολέμαρχος στην ταινία; Διώξεις, προδοσίες, ο βρετανικός στρατός στο κατόπι του και άλλα τέτοια υπέροχα, εκείνος όμως υποδεχόταν το κακό του ριζικό πάντοτε αγέρωχα. Και βέβαια, καθώς η ταινία φτάνει στο τέλος της, ο Wallace καταδικάζεται σε μαρτυρικό θάνατο και υπομένει τα μεσαιωνικά βασανιστήρια με στωικότητα ζηλευτή. Και τέλος, παρά το γεγονός ότι έχει χάσει ένα καλό ποσοστό των οργάνων του σώματός του, βρίσκει τις τελευταίες ρανίδες δύναμης για να κραυγάσει «ελευθερία» μπροστά στο τσεκούρι του δημίου. Πάντα ανυπότακτος ο εξεγερμένος Σκοτσέζος…

Alex Murphy: «Robocop» (1987)

Πριν γίνει το φοβερό και τρομερό ρομπότ των καλών, ο αστυνομικός Alex Murphy βρίσκεται στο έλεος της συμμορίας που εξολοθρεύει αστυνομικούς και του ίδιου του αρχηγού της, Clarence Boddicker. Παρά το γεγονός λοιπόν ότι είναι στριμωγμένος και ξέρει καλά για το τι είναι ικανός ο βασιλιάς του εγκλήματος του Ντιτρόιτ, ο Murphy δεν μασάει τα λόγια του. Όταν λοιπόν ο Boddicker τον ρωτά υπεροπτικά: «Δεν πιστεύεις πιθανότατα ότι είμαι ένας καλός τύπος, έτσι δεν είναι;», ο αστυνομικός του αντιγυρνά γενναία (αν και σχετικά χοντροκομμένα): «Φίλε, πιστεύω ότι είσαι γλίτσας»! Το είδος της ατάκας δηλαδή που θα τον μετατρέψει σε Robocop!

Spoon: «Dog Soldiers» (2002)

Με την ομάδα των ελίτ βρετανών στρατιωτών να έχει εξολοθρευτεί από κοπάδι λυκανθρώπων, ο στρατιώτης «Spoon» Witherspoon βρίσκεται στριμωγμένος σε μια κουζίνα και χωρίς σφαίρες πια στην κάννη του. Αντί λοιπόν να συγκατατεθεί στο μοιραίο, ο φαντάρος αναγκάζει το λυσσαλέο τέρας να παλέψει για το φαΐ του, με έναν καταιγισμό μπουνιών και οικιακών σκευών. Η μάχη όμως με το τσούρμο των υπεράνθρωπων εχθρών είναι άνιση, κι έτσι πριν γίνει όντως φαγητό για λυκάνθρωπους, λέει κάτι «γαλλικά» στα τέρατα, μην παραλείποντας φυσικά να τους χαρακτηρίσει λαπάδες!

 

Tony Montana: «Scarface» (1983)

Αφού σκότωσε τον καλύτερό του φίλο, απήγαγε την αδερφή του και κήρυξε τον πόλεμο σε όλο τον υπόκοσμο, ο βαρόνος της κοκαΐνης κλείνεται στη βίλα του και δίνει την καλύτερη ίσως κινηματογραφική παράσταση ξεσπάσματος λυσσαλέας οργής! Με κινητήριο μοχλό την ωμή βία, τροφοδοτούμενη από τόνους κοκαΐνης, ο Montana απορροφά τις σφαίρες όπως η σκούπα τη σκόνη και στέλνει στον άλλο κόσμο ουκ ολίγους βολιβιανούς κακοποιούς. Ξέροντας το τέλος που έρχεται γοργά, ο κουβανός «νονός» είναι στην κορυφή του κόσμου και τίποτα δεν μπορεί να τον γκρεμίσει από κει, ούτε καν ο θάνατος. Κι έτσι αποφασίζει να πάρει μαζί του όσους περισσότερους μπορεί, σε ένα λαμπρό δείγμα καταιγιστικής δράσης αλλά και αλύγιστης δύναμης χαρακτήρα…

Πηγή: newsbeast.gr