Παράσταση για το θεαθήναι η δίωξη κάποιων τραπεζικών στελεχών

ΦΩΤΟ: ΑΡΧΕΙΟΥ

Παράσταση για το θεαθήναι και μόνο, είναι η άσκηση ποινικής δίωξης σε βαθμό κακουργήματος σε βάρος κορυφαίων στελεχών των τραπεζών Εθνικής, Alpha και Πειραιώς καθώς και στελεχών του ομίλου Μπόμπολα για δάνεια ύψους 160 εκατ. ευρώ της εκδοτικής εταιρείας «ΠΗΓΑΣΟΣ ΑΕ». Είναι μια παράσταση για να βουλώσουν στόματα, για να καμφθούν οποιεσδήποτε αντιδράσεις του κόσμου για να φανεί ότι η κυβέρνηση τιμωρεί τραπεζίτες και εκδότες για τις παρανομίες τους. Αλλά αυτό είναι μόνο ψίχουλα. Το μόνο που καταφέρνει μ’ αυτό η κυβέρνηση είναι να δίνει τροφή στα διάφορα παπαγαλάκια των τραπεζιτών που τολμούν να λένε ότι η ποινική δίωξη εναντίον τραπεζικών στελεχών είναι έγκλημα. Και το λένε και το γράφουν αυτό χωρίς να ντρέπονται. Αλλά αυτό δεν πρέπει να προκαλεί εντύπωση. Ποτέ αυτοί που τάχτηκαν να είναι δούλοι δεν ντράπηκαν γι αυτό που έκαναν. Ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν για όσους συμπολίτες τους επιβίωναν με δυσκολίες. Αρκεί να έχουν αυτοί το ξεροκόμματο που τους πετάνε τα αφεντικά τους.
Κι έτσι βγαίνουν και λένε τώρα αυτοί οι δούλοι των τραπεζιτών ότι η ποινικές διώξεις κατά τραπεζικών στελεχών είναι έγκλημα. Επειδή, λένε, τις εποχές της μεγάλης ευμάρειας, το 2006 και μάλιστα μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, την εποχή που η οικονομία της χώρας έδειχνε να έχει πάρει την ανιούσα, κανείς, λένε δεν θα αρνιόταν σε έναν μεγάλο επιχειρηματία, σαν τον Μπόμπολα, ένα μεγάλο δάνειο χωρίς εγγυήσεις. Γιατί αν το έκανε κάποιος, τότε κατ’ ευθείαν θα τον απέλυαν σαν άχρηστο. Να συμφωνήσουμε όμως. Καλά τα λένε τα παπαγαλάκια. Γιατί όμως εκείνες τις εποχές οι τραπεζίτες δεν έκαναν το ίδιο με τους δανειολήπτες; Υπήρχαν και υπάρχουν δανειολήπτες που είχαν μόνιμη δουλειά και σταθερό εισόδημα για πάρα πολλά χρόνια. Υπήρχαν δημόσιοι υπάλληλοι οι οποίοι δεν επρόκειτο να απολυθούν. Γιατί λοιπόν οι τραπεζίτες δεν έδιναν σε όλους αυτούς δάνεια χωρίς εγγυήσεις και έδιναν μόνο τεράστια ποσά σε επιχειρηματίες; Τα παπαγαλάκια των τραπεζιτών προσπαθούν να βγάλουν λάδι τους εργοδότες και τα αφεντικά τους για να εξασφαλίσουν το ξεροκόμματό τους, αδιαφορώντας για την πραγματικότητα. Ότι χιλιάδες άνθρωποι θα χάσουν τα σπίτια τους.
Οι τραπεζίτες έχουν ευθύνη και μαζί και τα εκδοτικά στελέχη που έδιναν κι έπαιρναν αυτά τα δάνεια χωρίς εγγυήσεις. Αλλά αυτή η περίπτωση είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Είναι ένα μικρό κομμάτι της πραγματικότητας που θα παραμείνει αθέατη κάτω από την επιφάνεια της αλήθειας. Γιατί η αλήθεια είναι ότι μπορεί να έγιναν εξεταστικές για τα δάνεια των κομμάτων και των ΜΜΕ, αλλά το εισαγγελικό πόρισμα για τα θαλασσοδάνεια των κομμάτων είχε άδοξο τέλος. Πενήντα υψηλόβαθμα τραπεζικά στελέχη μεταξύ των οποίων και ο νυν επικεφαλής της Εθνικής Τράπεζας, 10 πολιτικά πρόσωπα, ταμίες και διευθυντές του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, ένας εν ενεργεία υπουργός και τρεις πρώην βουλευτές, είναι εκείνοι που ευθύνονται για το μεγάλο πάρτι των κομματικών θαλασσοδανείων ύψους 272,5 εκατομμυρίων ευρώ την περίοδο 2000-2011. Ωστόσο κανείς από αυτούς δεν θα κάτσει στο εδώλιο του κατηγορουμένου ή έστω δεν θα βιώσει τη βάσανο της ανάκρισης για κακουργήματα όπως της απιστίας ή της ηθικής αυτουργίας σε αυτή, καθώς το πόρισμα του εισαγγελέα, Γεώργιου Καλούδη, πρώην επίκουρου Οικονομικού Εισαγγελέα, «ξεχάστηκε» και όλα αυτά γίνονται για να χρυσώσουν το χάπι σε αυτά που έρχονται αρχής γενομένης από τις αρχές του Αυγούστου κατά των δανειοληπτών. Που δεν είναι άλλο από τη θύελλα των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών.
Αλλά επειδή τα παπαγαλάκια των τραπεζιτών στα ΜΜΕ ξεχνάνε πολύ εύκολα, θα τους θυμίσουμε εμείς το «ξεχασμένο» εισαγγελικό πόρισμα για τα θαλασσοδάνεια των κομμάτων.
Το πρωινό της 15ης Μαρτίου 2013 ο εισαγγελικός λειτουργός ο οποίος –μεταξύ άλλων- έχει ζητήσει τη διερεύνηση τυχόν ποινικών ευθυνών του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, κ. Γιώργου Προβόπουλου, για την υπόθεση μεταβίβασης της Proton Bank στον υπόδικο επιχειρηματία Λαυρέντη Λαυρεντιάδη, ολοκλήρωνε μια πολύμηνη προκαταρκτική έρευνα. Ίσως να ήταν πιο δύσκολη προκαταρκτική της καριέρας του. Ήταν σίγουρα η πλέον σημαντική.
Στις 44 σελίδες της πορισματικής αναφοράς περιέγραφε με τον πλέον λεπτομερή τρόπο το σκάνδαλο των κομματικών θαλασσοδανείων. Πρόκειται για τα 198,7 εκατομμύρια ευρώ που δόθηκαν από την κρατική Αγροτική Τράπεζα σε Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ με εγγύηση την εκχώρηση των κρατικών χρηματοδοτήσεων μέχρι και το 2018(!), τα δάνεια που δόθηκαν από την Εθνική και κατέληξαν να είναι «κόκκινα», αλλά και η χρηματοδότηση των κομματικών σχηματισμών από τα υπόλοιπα πιστωτικά ιδρύματα.
Λίγη ώρα αργότερα το πολυσέλιδο δικαστικό έγγραφο παραδιδόταν στον Εισαγγελέα Οικονομικού Εγκλήματος, κ. Γρηγόρη Πεπόνη. Το μόνο που απέμενε ήταν η έγκριση του έμπειρου εισαγγελικού λειτουργού…
Το βράδυ της 4ης Απριλίου 2013 τρεις βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, οι κ.κ. Δημήτριος Χριστογιάννης, Δημήτριος Τσουμάνης και Διονύσης Σταμενίτης, κινήθηκαν αστραπιαία.
Λίγη ώρα προτού ολοκληρωθεί η συζήτηση του νομοσχεδίου που είχε καταθέσει το υπουργείο Ανάπτυξης
για «Διαμόρφωση φιλικού αναπτυξιακού περιβάλλοντος για τις
στρατηγικές και ιδιωτικές επενδύσεις και άλλες διατάξεις», έφεραν προς ψήφιση την τροπολογία που αμνήστευε –αναδρομικά- τους τραπεζίτες που άναψαν το «πράσινο φως» για την εκχώρηση των κομματικών δανείων! Μέσα σε ένα λεπτό οι παρόντες βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ έκαναν το καθήκον τους. Την υπερψήφισαν. Η προεδρεύουσα τη συνεδρίαση, κυρία Μαρία Κόλλια-Τσαρούχα, ρώτησε το Σώμα εάν γίνεται δεκτή η τροπολογία με γενικό αριθμό 390 και ειδικό αριθμό 37 για να λάβει καταφατική απάντηση. Οι αντιπρόσωποι του λαού είχαν φροντίσει να απαλλάξουν εαυτούς από τις τεράστιες ποινικές ευθύνες κατασπατάλησης δημοσίου χρήματος μέσω των κομματικών δανειοδοτήσεων. Το ίδιο φρόντισαν και για τους τραπεζίτες. Το ίδιο έπραξαν και για πολλά ακόμη πρόσωπα καθώς η τροπολογία αφορούσε στα θαλασσοδάνεια που έχουν χορηγηθεί από τις τράπεζες σε
ιδρύματα όπως το Μέγαρο Μουσικής αλλά και διάφορες ΜΚΟ.
Συγκεκριμένα ανέφερε: «Δεν συνιστά κατά τη έννοια των
άρθρων 256 και 390 του Ποινικού Κώδικα για τον πρόεδρο τα μέλη του
Δ.Σ και τα στελέχη των τραπεζών, η σύναψη δανείων πάσης φύσεως με
νομικά πρόσωπα δημοσίου ή ιδιωτικού δικαίου, μη κερδοσκοπικού
χαρακτήρα, του ευρύτερου δημοσίου τομέα, όπως αυτός οριοθετείται
κατά νόμο καθώς και η εν γένει παροχή πιστώσεων σε αυτά, εφόσον
πληρούνται οι ακόλουθες προϋποθέσεις: α) υφίστανται αποφάσεις των
θεσμοθετημένων εγκριτικών επιτροπών ή οργάνων κάθε τράπεζας και β)
τηρήθηκαν, κατά τη χορήγησή τους, οι σχετικές κανονιστικές πράξεις
της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤΠΔΕ)».
Η ν-τροπολογία έγινε και επίσημα Νόμος του ελληνικού κράτους με το ΦΕΚ Α’ 90 της 18ηςΑπριλίου 2013. Για μια ακόμη φορά η νομοθετική εξουσία είχε «ασελγήσει» επάνω στη δικαστική εξουσία.
Το πόρισμα Καλούδη έδειχνε το δρόμο προς το εδώλιο στον νυν Διευθύνοντα Σύμβουλο της ΕΤΕ, κ. Αλέξανδρο Τουρκολιά, στον πρώην γενικό διευθυντή της Νέας Δημοκρατίας και νυν υφυπουργό Ανάπτυξης, κ. Θανάση Σκορδά, στον διοικητή του ΙΚΑ και πρώην γενικό διευθυντή του ΠΑΣΟΚ, κ. Ροβέρτο Σπυρόπουλο, στους πρώην βουλευτές κ.κ. Κώστα Γείτονα και Τηλέμαχο Χυτήρη οι οποίοι υπήρξαν διαχειριστές στο ΠΑΣΟΚ, στον κ. Ανδρέα Μακρυπίδη, στους κ.κ. Μενέλαο Δασκαλάκη και Κωνσταντίνο Σημαιφορίδη που υπήρξαν «κλειδοκράτορες» της Ρηγίλλης την περίοδο 2005-2006 και 2007-2010, στην κυρία Άννα Πολυχρόνη αλλά και στον κ. Νικόλαο Σοφιανό από το ΚΚΕ.
Η πολυσέλιδη πορισματική αναφορά είναι πραγματικά κόλαφος. Στην κατακλείδα της ο εισαγγελικός λειτουργός δεν διστάζει να ζητήσει την εξαγωγή αντιγράφων «προκειμένου να συνεχιστεί η προκαταρκτική εξέταση, προς αναζήτηση τυχόν ποινικών ευθυνών και άλλων προσώπων σχετικά με δάνεια που χορηγήθηκαν και από τις τράπεζες (Attica Bank, EFG Eurobank, Marfin Egnatia Bank, Τράπεζα Πειραιώς) σε πολιτικά κόμματα…».
Επίσης ο κ. Καλούδης αιτούνταν την άσκηση ποινικής δίωξης για το κακούργημα της ηθικής αυτουργίας σε απιστία σε βάρος των κ.κ. Ιωάννη Παπακωνσταντίνου, Ροβέρτου Σπυρόπουλου, Άννας Πολυχρόνη, Κωνσταντίνου Σημαιοφορίδη, Μενέλαου Δασκαλάκη, Αθανασίου Σκορδά και Νικολάου Σοφιανού. Σε ότι αφορά τους πρώην βουλευτές Κώστα Γείτονα, Τηλέμαχο Χυτήρη και Ανδρέα Μακρυπίδη, πρότεινε διαβίβαση της δικογραφίας στον Άρειο Πάγο καθώς «φέρεται να τέλεσαν τις εν λόγω αξιόποινες πράξεις κατά την άσκηση των βουλευτικών καθηκόντων τους».
Αλλά τελικά, το πολιτικό σύστημα κατάφερε να προστατεύσει τους πραγματικούς ενόχους. Όλους. Και τους 50. Και τώρα ασκείται μια ποινική δίωξη για μια μόνο περίπτωση, ενός μόνο δανείου. Κι αυτό δεν είναι τίποτε άλλο παρά μόνο στάχτη στα μάτια. Και δίνει την ευκαιρία στα παπαγαλάκια των τραπεζιτών να χαρακτηρίζουν έγκλημα τη δίωξη των αφεντικών τους. Αλλά ο απώτερος σκοπός είναι να ασχολείται ο κόσμος μόνο με αυτό και να μην βλέπει ότι σε λίγο έρχεται η λαίλαπα των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών.