Κατάργηση της δικαστικής εξουσίας με νόμο

ΦΩΤΟ: ΑΡΧΕΙΟΥ

Η κυβέρνηση προχωρά στην κατάργηση της δικαστικής εξουσίας προς όφελος των τραπεζιτών κάνοντας μάλιστα λόγο για αυθαίρετες διώξεις. Δηλαδή όχι μόνο εξαιρεί τη δικαιοσύνη από τον έλεγχο των τραπεζιτών, αλλά αποδομεί επαγγελματικά, αλλά και ηθικά, ολόκληρο το δικαστικό σώμα, το οποίο στην ουσία λέει ότι προχωρά σε αυθαίρετες διώξεις. Ποια εμπιστοσύνη μπορεί να έχει ένας λαός στη δικαιοσύνη της χώρας, όταν η ίδια η κυβέρνησή της αναγνωρίζει ότι ουσιαστικά η δικαιοσύνη είναι ανεπαρκής και το ίδιο ανεπαρκείς είναι και οι λειτουργοί της; Γιατί, αφού η ίδια η κυβέρνηση κάνει λόγο για «αυθαίρετες διώξεις», να μην σπεύσουν όλοι οι πολίτες που έχουν καταδικαστικές αποφάσεις εις βάρος τους, να καταθέσουν εφέσεις και να θέσουν υπό αμφισβήτηση αυτές τις αποφάσεις; Γιατί να μην το κάνουν όλοι οι φυλακισμένοι και οι καταδικασθέντες για εγκλήματα;

Πρόκειται για μια διάταξη ντροπής υπέρ των τραπεζιτών, για να τους εξασφαλίσει το ακαταδίωκτο, αλλά παράλληλα μια ιδιαίτερα προσβλητική διάταξη για τους εισαγγελείς, τους δικαστές και ολόκληρο το δικαστικό σώμα, καθώς μέσα στο συγκεκριμένο άρθρο του πολυνομοσχεδίου υπάρχει αναφορά που μιλάει για «αυθαίρετες διώξεις».

Η διάταξη του πολυνομοσχεδίου που δίνει δικαστική ασυλία σε τραπεζίτες και δημοσίους υπαλλήλους, που θα ρυθμίζουν κόκκινα δάνεια είναι ένα σπάνιο νομοθετικό τερατούργημα. Η εύλογη απορία είναι, πώς είναι δυνατόν ο νομοθέτης να αναγνωρίζει, σε επίσημο κείμενο που κατατίθεται στη Βουλή, ότι στη χώρα μας ασκούνται αυθαίρετες διώξεις, γι’ αυτό και είναι αναγκαίο, σε ορισμένες περιπτώσεις, να απονευρώνεται η λειτουργία των εισαγγελέων, που είναι ζωτικής σημασίας για την ορθή απονομή της Δικαιοσύνης; Αναγνωρίζει δηλαδή η κυβέρνηση ότι υπάρχε κίνδυνος να ασκήσει αυθαίρετα δίωξη ένας εισαγγελέας σε ένα τραπεζικό στέλεχος, ή σε ένα δημόσιο υπάλληλο για κάποια ρύθμιση δανείου; Παραδέχεται η κυβέρνηση ότι σ’αυτή τη χώρα έχουμε εισαγγελείς που αυθαιρετούν και πρέπει να παρεμβαίνει στο έργο τους η Βουλή (ωραίος σεβασμός στην αρχή της διάκρισης των εξουσιών…), για να αναθέτει σε εξωδικαστικούς παράγοντες/ειδήμονες την ευθύνη να αποφασίζουν πότε υπάρχουν ενδείξεις τέλεσης αδικήματος; Η πιο καλόπιστη ερμηνεία είναι ότι ο νομοθέτης ανησυχεί για τον κίνδυνο να μη γνωρίζει επαρκώς ένας εισαγγελέας τις ιδιαιτερότητες της ρύθμισης τραπεζικών δανείων ή οφειλών σε εφορίες και ασφαλιστικά ταμεία. Τέτοιος κίνδυνος, στην πραγματικότητα, δεν μπορούμε να δεχθούμε ότι υπάρχει: οι εισαγγελείς και οι δικαστές κρίνουν καθημερινά θέματα που απαιτούν ειδικές γνώσεις και έχουν την ευχέρεια να ζητήσουν τη συνδρομή ειδικών για να διαμορφώσουν ορθή αντίληψη των γεγονότων, στη βάση των οποίων θα κρίνουν και θα αποφασίσουν. Συνεχώς, για παράδειγμα, φθάνουν στους εισαγγελείς και στα ακροατήρια υποθέσεις ιατρικών σφαλμάτων. Μήπως σε αυτή την περίπτωση οι εισαγγελείς και οι δικαστές κρίνουν αυθαίρετα, επειδή δεν έχουν ειδικές ιατρικές γνώσεις; Όχι, βέβαια! Στηρίζονται κάθε φορά σε μαρτυρίες και, όπου χρειάζεται, στις γνώμες ειδικών. Και δεν έχει σκεφθεί κάποιος ότι θα πρέπει να σχηματισθεί μια ειδική επιτροπή του υπουργείου Υγείας και του Ιατρικού Συλλόγου, για να αποφασίζει ποια υπόθεση θα φθάνει στον εισαγγελέα. Το ίδιο ισχύει για πολλές άλλες περιπτώσεις, ακόμη και για τις πιο σύνθετες υποθέσεις του χρηματοπιστωτικού χώρου. Σε κάθε τέτοια υπόθεση, η Δικαιοσύνη έχει τη συνδρομή ειδικών (στελεχών της Τράπεζας της Ελλάδος, ορκωτών ελεγκτών κ.α.) και ουδείς έχει σκεφθεί ως τώρα ότι υπήρξε κάποιο πρόβλημα με αυθαίρετες διώξεις.

Πρόκειται για μια κατάπτυστη διάταξη, που επιβλήθηκε μόνο επειδή ζητήθηκε από τους τραπεζίτες.

Είναι πολύ αμφίβολο αν σε οποιαδήποτε άλλη χώρα με δημοκρατικό πολίτευμα έχουν τεθεί με τέτοιο τρόπο υπό κηδεμονία οι εισαγγελείς και μάλιστα με το επίσημο πρόσχημα ότι πρέπει να αποφευχθεί ο κίνδυνος αυθαίρετων διώξεων, που, από όσο γνωρίζουμε, ασκούνται μόνο σε αυταρχικά / δικτατορικά καθεστώτα, όχι σε δημοκρατίες.

Υπό κανονικές συνθήκες, υποθέτουμε ότι οι εισαγγελείς και όλοι οι δικαστικοί αυτής της χώρας θα εισέπρατταν ως μέγιστη προσβολή του κύρους τους μια διάταξη που ψηφίζεται για να προστατεύσει πολίτες από αυθαίρετες διώξεις. Επειδή δεν ζούμε, όμως, σε κανονικές συνθήκες, το πιθανότερο είναι ότι και αυτή η διάταξη θα περάσει χωρίς σοβαρές αντιδράσεις, χαμένη μέσα σε ένα πολυνομοσχέδιο που μοιάζει με τηλεφωνικό κατάλογο…

Ποιους προστατεύει όμως η κυβέρνηση; Ιδού. Όπως διαβάζουμε, υπάρχει κορυφαίος εν ενεργεία Έλληνας τραπεζίτης που λαμβάνει 1,37 εκατ. ευρώ ετήσιο μισθό. Και μάλιστα τη στιγμή που βάσει της νομοθεσίας, οι διοικήσεις των ελληνικών τραπεζών δεν μπορούν να αμείβονται πάνω από τις ετήσιες απολαβές του διοικητή της ΤτΕ. Για όσους δεν το γνωρίζουν, οι ετήσιες απολαβές του διοικητή της ΤτΕ, κ.Γιάννη Στουρνάρα, αναλύονται ως εξής. Οι καθαρές αμοιβές σε ετήσια βάση είναι 170.000 ευρώ ή 265.000 ευρώ μεικτά. Κι όμως, όπως διαβάζουμε, υπάρχει κορυφαίος Έλληνας τραπεζίτης που λαμβάνει 1,1 με 1,2 εκατ ευρώ ετησίως extra και μάλιστα κατά ένα πολύ ενδιαφέρον τρόπο. Δεν τα πληρώνεται από την τράπεζα, οπότε δεν έχει κανένα θέμα έναντι των εποπτικών αρχών. Άρα οι αμοιβές του εν λόγω κορυφαίου τραπεζίτη είναι 1,37 εκατ. ευρώ και το ακόμη πιο ενδιαφέρον είναι ποιος πληρώνει extra 1,1 με 1,2 εκατ. ευρώ; Αναμένουμε να το μάθουμε. Αλλά αυτός ο τραπεζίτης, πέρα από αυτά τα χρήματα που λαμβάνει κάθε χρόνο, από δω και μπρος θα λαμβάνει και δικαστική ασυλία, και μάλιστα με απόφαση της κυβέρνησης. Δεν θα μπορεί να τον αγγίξει κανείς.