Καυγάς για ανούσιο λόγο

ΦΩΤΟ: INTIME NEWS/ΧΑΛΚΙΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΣ/ΑΡΧΕΙΟΥ

Μέγα θέμα φαίνεται να έχει ανακύψει μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης για την ενσωμάτωση της κοινοτικής οδηγίας για τη προστασία των δανείων που εκδόθηκαν και πρόκειται να εκδοθούν σε ελβετικό φράγκο από τις 21 Μαρτίου 2016. Ο υπουργός Οικονομίας, Ανάπτυξης και Τουρισμού, Γιώργος Σταθάκης ανακοίνωσε την ενσωμάτωση τη κοινοτικής οδηγίας, λες και είναι κάτι το φοβερό και τρομερό και προκάλεσε την αντίδραση του βουλευτής Α’ Αθηνών της Νέας Δημοκρατίας, Νικήτα Κακλαμάνη, που κατέθεσε επερώτηση στη Βουλή.

Το σχετικό θεσμικό πλαίσιο, σύμφωνα με την ανακοίνωση του Γ.Σταθάκη, βρίσκεται ήδη στο τελικό στάδιο. Έτσι λοιπόν, η σχετική κοινοτική οδηγία πρόκειται να ενσωματωθεί στην ελληνική νομοθεσία, με σκοπό την προστασία των καταναλωτών για στεγαστικά δάνεια. Πρόκειται για δίχτυ προστασίας για τους δανειολήπτες στεγαστικών δανείων και «καθαρούς» όρους στις δανειακές συμβάσεις, που φέρνει η Κοινοτική Οδηγία 2014/17/ΕΕ. Η ίδια οδηγία προβλέπει προστασία και όσων έχουν συνάψει συμβάσεις με ελβετικό φράγκο από τις 21 Μαρτίου 2016 και μετά.

Η ανακοίνωση του Γ.Σταθάκη λοιπόν, προκάλεσε την ερώτηση του Νικήτα Κακλαμάνη στη Βουλή. Και ο υπουργός απάντησε ότι οι αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου παρακολουθούν την εξέλιξη των υποθέσεων που αφορούν σε δανειολήπτες σε ελβετικό φράγκο στα ελληνικά δικαστήρια και διερευνάται η επίλυση του προβλήματος, με σκοπό την εύρεση της χρυσής τομής ανάμεσα στους δανειολήπτες και τα πιστωτικά ιδρύματα. Ο δε Ν.Κακλαμάνης σημείωσε το αόριστο του χρονικού διαστήματος στην απάντηση του υπουργού και επίσης πως ο προσδιορισμός της χρυσής τομής μάλλον θίγει τους δανειολήπτες.

Δεν ξέρει κανείς, να γελάσει ή να κλάψει, όταν ακούει τέτοιου είδους συζητήσεις στη Βουλή. Πρόκειται για μια συζήτηση εντελώς ανούσια, καθώς όχι μόνο οι τράπεζες δεν δίνουν δάνεια σε ελβετικό φράγκο, αλλά έχουν σταματήσει εδώ και πολύ καιρό να δίνουν δάνεια γενικώς. Πρόκειται άλλωστε για μια κοινοτική οδηγία η οποία εκδόθηκε, όπως ακριβώς αναφέρει και η αριθμοδότησή της, το 2014. Και, έτσι κι αλλιώς, πρόκειται για υπόθεση ρουτίνας, το πότε θα ενσωματωθεί στην ελληνική νομοθεσία. Δεν είναι δηλαδή κάτι το ιδιαίτερο, τη στιγμή μάλιστα που οι τράπεζες έχουν σταματήσει να δίνουν δάνεια γενικώς. Άρα δεν αφορά κανέναν.

Το ανησυχητικό είναι ότι οι ελληνικές τράπεζες έχουν ήδη πουληθεί σε ξένα funds και ξένους επενδυτές, και άρα δεν μπορούν να χρηματοδοτήσουν στην ουσία, την ελληνική οικονομία.

Ο μόνος λόγος που μπορεί να γίνεται αυτή η ενσωμάτωση και να ανακοινώνεται με τέτοιο τρόπο, δεν μπορεί να είναι άλλος από πολιτικός. Για να δει δηλαδή ο πολίτης – και ιδιαίτερα ο δανειολήπτης που έχει πάρει δάνειο σε ελβετικό φράγκο – και να πιστέψει, ότι υπάρχουν κάποιοι πολιτικοί, οι οποίοι να ενδιαφέρονται για τη δική του περίπτωση και ότι ενεργεί για να μπορεί να γίνει μια ομαλή ρύθμιση του δανείου του σε ελβετικό φράγκο, εις βάρος του οποίου εκκρεμεί αυτή τη στιγμή κάποια απαίτηση από κάποια τράπεζα.

Το αξιοσημείωτο βέβαια, το οποίο κανείς δεν μας λέει, είναι ότι στη συγκεκριμένη κοινοτική οδηγία, προβλέπονται δράσεις που έπρεπε ήδη να έχουν κάνει οι τράπεζες όταν χορηγούσαν δάνεια σε ελβετικό φράγκο, τη περίοδο 2005 – 2008. Δράσεις και όρους τις οποίες ποτέ οι τράπεζες δεν τήρησαν όταν χορηγούσαν δάνεια.

Ο κυριότερος φόβος βέβαια είναι ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να ξεπουληθούν οι ελληνικές τράπεζες σε ξένα funds, όπως ήδη έχει ξεκινήσει να συμβαίνει με τις τράπεζες στην Πορτογαλία. Κι αυτό, ενώ παράλληλα έρχονται στην Ελλάδα ξένες τράπεζες για να ιδρύσουν υποκαταστήματα, καθώς το τραπεζικό, οικονομικό και φορολογικό περιβάλλον έχει διαμορφωθεί σε τέτοιο επίπεδο που τους ανοίγει πεδίο δόξας λαμπρό για να δραστηριοποιηθούν στη χώρα μας, ώστε να καρπωθούν μεγάλο μέρος από την όποια ανάπτυξη υπάρξει, αντί αυτό να επιστρέψει στον ελληνικό λαό.

Έτσι λοιπόν, με τις ελληνικές τράπεζες να έχουν ήδη χαθεί από τον έλεγχο των Ελλήνων μετόχων τους, καθώς δεν είχαν ταμειακή επάρκεια τα προηγούμενα χρόνια, δύο είναι τα σενάρια που αναπτύσσονται. Και μάλιστα, και τα δύο είναι εφιαλτικά. Ή οι ξένες τράπεζες και οι ξένοι επενδυτές θα αγοράσουν τις ελληνικές τράπεζες, ή θα ανοίξουν υποκαταστήματα στην Ελλάδα και θα αναλάβουν αυτές την στήριξη όλων των προσπαθειών που μπορεί να κάνουν οι Έλληνες επιχειρηματίες και οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες για να μπορέσουν να αναπτύξουν τις επιχειρήσεις τους. Αν γίνει αυτό, τότε, όλα τα χρήματα που θα κερδίζουν οι επιχειρηματίες από τους καταναλωτές, θα αποπληρώνουν τα δάνεια των επιχειρηματιών. Κι έτσι, αργά αλλά σταθερά, όλο το ελληνικό χρήμα θα συγκεντρώνεται στα χέρια και στα ταμεία των ξένων τραπεζών, οι οποίες θα φτάσουν να ελέγχουν κάθε πτυχή της ελληνικής οικονομίας και της ελληνικής ανάπτυξης.