Προσπαθούν να μας πουλήσουν ανώδυνα τη συμφωνία με τους δανειστές

ΦΩΤΟ: SOOC/MENELAOS MYRILLAS

Σκληρή διαπραγμάτευση κυβέρνησης – δανειστών, θρίλερ στη διαπραγμάτευση, υψηλοί τόνοι στη διαπραγμάτευση. Είναι μερικοί μόνο από τους τίτλους που είδαμε και χρησιμοποιήθηκαν για να περιγράψουν το κλίμα που επικράτησε στη διαπραγμάτευση κυβέρνησης – δανειστών, η οποία τελικά δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα και θα επαναληφθεί από την αρχόμενη Δευτέρα.

Όμως, αν διαβάσουμε πέρα από του τίτλους, θα δούμε ότι ουσιαστικά, κυβέρνηση και δανειστές όχι μόνο συμφώνησαν, αλλά τώρα προσπαθούν να δουν πώς θα μας πουλήσουν όσο πιο ανώδυνα γίνεται τους όρους της συμφωνίας. Ανώδυνα όμως όχι για τους Έλληνες φορολογούμενους, αλλά για την ίδια τη κυβέρνηση. Αυτό είναι το μέγιστο θέμα. Πώς η «πρώτη φορά Αριστερά» ελληνική κυβέρνηση, που μετέτρεψε το «ΟΧΙ» του ελληνικού λαού σε «ΝΑΙ», πώς η κυβέρνηση που έσκισε τα μνημόνια για να φέρει ένα τρίτο, δικό της και πολύ σκληρότερο από όλα τα άλλα, πώς θα μπορέσει να έχει τις λιγότερες απώλειες από τη συμφωνία που ήδη έχει υπογράψει με τους δανειστές.

Γιατί, ναι μεν οι δανειστές υποχώρησαν όσον αφορά στα κόκκινα δάνεια, αλλά υποχώρησε και η κυβέρνηση, η οποία μείωσε το όριο προστασίας της κύριας κατοικίας σε 120.000 ευρώ αντικειμενικής αξίας, και μάλιστα για δανειολήπτες που έχουν ετήσιο εισόδημα ως 8.180 ευρώ για έναν μόνο – άγαμο – φορολογούμενο δανειολήπτη, ενώ το όριο αυτό θα αυξάνεται για έγγαμο με παιδιά. Άφησε δηλαδή ουσιαστικά απροστάτευτη τη κύρια κατοικία μιας πολύ μεγάλης μερίδας δανειοληπτών που δεν μπορούν να πληρώσουν τα δάνειά τους. Γιατί, 8.180 ευρώ, σημαίνει ότι κάποιος φορολογούμενος έχει μηνιαίο εισόδημα 681,6 ευρώ. Θα μπορούσε βέβαια κάποιος να πει ότι δεν είναι και λίγα αυτά τα χρήματα για να περάσει το μήνα ένας μόνο άνθρωπος. Και όμως είναι. Γιατί αν υπολογίσει κανείς το πόσα χρήματα πρέπει να βάζει κάποιος στην άκρη για να πληρώνει τις ιδιαίτερα υψηλές δόσεις που προτείνουν οι τράπεζες στους συνεργάσιμους δανειολήπτες, αν υπολογίσει πόσο αναλογεί στο μήνα η φορολογία που θα πληρώσει στο τέλος του χρόνου, αν υπολογίσει ότι κάθε μήνα θα πρέπει επίσης να πληρώνει αυξήσεις σε είδη πρώτης ανάγκης, τηλέφωνα, καύσιμα, κλπ, τότε μένει ένα πολύ μικρό ποσό για να μπορέσει αυτός ο άνθρωπος να επιβιώσει.

Άρα, η συμφωνία που φέρνει η διαπραγμάτευση κυβέρνησης – δανειστών, το μόνο που κάνει είναι να μειώνει ακόμη περισσότερο τον αριθμό των δανειοληπτών που προστατεύονται τα δάνειά τους από την πώλησή τους στα ξένα funds. Και ας μας λέει η κυβέρνηση ότι δίνει μάχη. Στην ουσία, η μόνο μάχη που δίνεται, δεν είναι με τους δανειστές, αλλά με τους Έλληνες φορολογούμενους. Για το πώς δεν θα χαλάσει κι άλλο η ήδη καταστραμμένη εικόνα της κυβέρνησης, για το πώς δεν θα μειωθούν κι άλλο τα ποσοστά της στις δημοσκοπήσεις, με λίγα λόγια, για το πώς θα διατηρηθούν τα συγκεκριμένα πρόσωπα στις καρέκλες τους και δεν θα χάσουν τα υπουργεία τους και τα βουλευτικά τους έδρανα. Γι αυτό και οι κραυγές κατά του «κακού» ΔΝΤ, που δεν μας αφήνει να ηρεμήσουμε και να ζήσουμε σαν άνθρωποι.

Η κυβέρνηση συμφώνησε σε όλα, υποχώρησε σε όλα – φορολογικό, ασφαλιστικό, κόκκινα δάνεια – και τώρα, το μόνο που την ενδιαφέρει είναι το πώς θα σώσει τη δημόσια εικόνα της.

Γι αυτό και βλέπουμε τόσες έντονες δηλώσεις κατά του ΔΝΤ, τόσο από υπουργούς της κυβέρνησης και τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, που μας παρουσιάζεται να απειλεί και να κουνάει το δάχτυλο στους δανειστές, ενώ έχει υποχωρήσει στα πάντα.

Ας μην νομίζουν ότι μπορούν να συνεχίσουν να ξεγελούν κι άλλο τους Έλληνες πολίτες. Δεν έχουν αφήσει τίποτα που να μην το έχουν ξεπουλήσει και παριστάνουν δήθεν τους ισχυρούς. Πουλάνε τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, όλη τη δημόσια περιουσία. Θα σταματήσουν στα σπίτια των Ελλήνων δανειοληπτών; Όταν δεν ενδιαφέρονται για το δημόσιο πλούτο και τον ξεπουλάνε στη χαμηλότερη τιμή, πιστεύει κανείς ότι θα ενδιαφερθούν για το σπίτι ή την επιχείρηση κάποιου που δεν μπορεί να πληρώσει το δάνειό του;

Η διαπραγμάτευση έχει λήξει και το ξέρουμε όλοι πολύ καλά. Το μόνο που ενδιαφέρει τη κυβέρνηση, είναι η αξιολόγηση, ώστε να μπορεί η χώρα να ξαναβγεί για να δανειστεί από τις αγορές, για να μεγαλώσει κι άλλο το χρέος της χώρας και να «δέσει» τους πολίτες της σε έναν ατέρμονα αγώνα να ξεχρεώνουν το χρέος μέχρι να πεθάνουν, τόσο οι ίδιοι όσο και τα παιδιά τους, δουλεύοντας για ένα κομμάτι ψωμί, χωρίς δικαιώματα και μέχρι να βγει στη σύνταξη σε πολύ περασμένη ηλικία πια, για να μην κοστίζουν και πολύ στο κράτος ως συνταξιούχοι.