Δεν είναι μόνο ο κ.Μουζάλας το πρόβλημα

ΦΩΤΟ:ΑΡΧΕΙΟΥ

Σε μέγιστης σημασίας εθνικό θέμα έχουν αναγάγει κόμματα και δημοσιογράφοι το χθεσινό ολίσθημα του αναπληρωτή υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής, Γιάννη Μουζάλα, ο οποίος αποκάλεσε «Μακεδονία» τη FYROM. Λες και η χθεσινή ρήση του Γ.Μουζάλα είναι το μοναδικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή σύσσωμο το πολιτικό σύστημα. Κι όμως, το πρόβλημα είναι ότι όλοι αυτοί που εκπροσωπούν και συνιστούν σήμερα το πολιτικό, το έχουν απαξιώσει στα μάτια και στη συνείδηση των πολιτών, όπως έχουν απαξιωθεί και οι ίδιοι.

Κανένας Έλληνας πολίτης δεν έχει πλέον εμπιστοσύνη στο πολιτικό σύστημα, κι αυτό φαίνεται σε κάθε δημοσκόπηση που θέτει το συγκεκριμένο ερώτημα στους πολίτες. Ή μάλλον που έθετε. Γιατί πλέον, δεν βλέπουμε να τίθεται το συγκεκριμένο ερώτημα στις δημοσκοπήσεις. Γιατί οι πολιτικοί μας το έχουν καταλάβει πολύ καλά ότι ο κόσμος δεν τους έχει πλέον καμία εμπιστοσύνη. Αυτό άλλωστε φαίνεται σε κάθε εκλογική διαδικασία από τα υψηλά ποσοστά που λαμβάνει η αποχή. Ενδεικτικό είναι ότι στις βουλευτικές εκλογές του 2015, μια από τις πιο σημαντικές εκλογικές διαδικασίες στη σύγχρονη ιστορία της χώρας – όπως χαρακτηρίστηκε από πολλούς αναλυτές – η αποχή έφτασε σε ποσοστό το 36,13%. Ήταν ελαφρά μειωμένη, ίσως και λόγω του πόσο σημαντικές ήταν αυτές οι εκλογές, από το ποσοστό της αποχής στις εκλογές του Ιουνίου του 2012, που είχε ανέλθει στο 37,51%, ενώ ήταν αυξημένη συγκριτικά με τις εκλογές του Μαΐου του 2012, που το ποσοστό της αποχής είχε ανέλθει στο 34,88%. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές με παρόμοια ποσοστά. Δηλαδή η πλειοψηφία του κόσμου έχει γυρίσει τη πλάτη του στο πολιτικό σύστημα.

Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, όταν επί χρόνια, οι σκεπτόμενοι πολίτες, που δεν σύρονται πίσω από τις κραυγές και τα συνθήματα των πολιτικών αρχηγών και των κομμάτων, βλέπουν ότι οι πολιτικοί θυμούνται τους πολίτες μόνο κατά τη προεκλογική περίοδο. Όταν τον αποκαλούν με κάποιους βαρύγδουπους όρους όπως «ο κυρίαρχος λαός», μόνο και μόνο για να εκμαιεύσουν τη θετική ψήφο τους. Και μόλις εκλεγούν, ή επανεκλεγούν, κάθονται άνετα στα ακριβοπληρωμένα για το λαό βουλευτικά έδρανά τους, ή ακόμη και στα υπουργικά γραφεία τους και ξεχνούν όλες τις υποσχέσεις που έχουν δώσει προεκλογικά, έχουν ξεχάσει τη χώρα που το προηγούμενο διάστημα την έχουν «οργώσει» για να κάνουν τις προεκλογικές ομιλίες τους, να φωτογραφηθούν με νέους και παιδιά για να περάσουν μέσα από τα τηλεοπτικά κανάλια το μήνυμά τους, ότι αυτοί είναι που νοιάζονται για τους πολίτες και τα προβλήματά τους.

Ποιοι είναι όλοι αυτοί όμως; Και το κυριότερο, που είναι και τι κάνουν από τη στιγμή που εκλέγονται βουλευτές και μετά; Πού είναι οι Έλληνες βουλευτές όλο αυτό το διάστημα – και δε μιλάμε μόνο για τα χρόνια του μνημονίου – που μας πουλούσαν ψεύτικες υποσχέσεις και όνειρα για μια ισχυρή οικονομικά Ελλάδα; Πού ήταν τότε οι βουλευτές όλων των άλλων κομμάτων που έβλεπαν τα ψέματα, αλλά δεν τα κατήγγειλαν, μόνο και μόνο για να μη χάσουν την εύνοια των πολιτών, αλλά κυρίως των πολιτικών αρχηγών τους; Γιατί δεν έβγαιναν ευθαρσώς να ενημερώσουν το λαό για τη λαίλαπα των μνημονίων και της οικονομικής κρίσης που βρισκόταν προ των ελληνικών θυρών; Γιατί δεν προφύλαξαν τον κόσμο από τις τράπεζες που έριχναν τη μια παγίδα μετά την άλλη για να χρεώσουν τον κόσμο με τεράστια ποσά από δάνεια, μόνο και μόνο για να αρπάξουν τη περιουσία του, τη κύρια κατοικία του, την επιχείρησή του; Δεν το ήξεραν αυτό οι Έλληνες βουλευτές; Δεν ήξεραν ότι οι τράπεζες παγιδεύουν σε ένα δίχτυ τους πολίτες μόνο και μόνο για να του αρπάξουν τα σπίτια και να τους πετάξουν στο δρόμο; Άφωνοι παρέμειναν απλά να παρακολουθούν οι Έλληνες βουλευτές όταν οι τραπεζίτες με τα παχυλά μπόνους και τους υψηλούς μισθούς μοίραζαν θαλασσοδάνεια σε κόμματα, μεγαλοκαρχαρίες και ΜΚΟ-φαντάσματα, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι αυτά τα χρήματα, όχι μόνο δεν πρόκειται να επιστραφούν ποτέ, αλλά θα δημιουργήσουν μια τεράστια μαύρη τρύπα στα ταμεία των τραπεζών και θα καταστρέψουν το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, το οποίο θα πουληθεί τελικά σε ξένους «επενδυτές». Άφωνοι παραμένουν απλά να παρακολουθούν οι Έλληνες βουλευτές την εφαρμογή των μνημονίων, που κάποιοι από αυτούς τα ψήφισαν χωρίς καν να τα διαβάσουν, αδιαφορώντας για τα σκληρά μέτρα που αυτά φέρνουν στους Έλληνες πολίτες. Άφωνοι παρέμειναν απλά να παρακολουθούν οι βουλευτές μας τις ορδές των ανέργων να αυξάνονται από τις επιχειρήσεις που έκλειναν η μία μετά την άλλη, ή κήρυτταν πτώχευση και μετανάστευαν στο εξωτερικό αφήνοντας χιλιάδες άνεργους οικογενειάρχες στους δρόμους. Και συνεχίζουν να παρακολουθούν άφωνοι οι Έλληνες βουλευτές τις δυσβάσταχτους όρους που επιβάλλουν οι δανειστές – χωρίς καμία έμπρακτη αντίδραση από ελληνικής πλευράς – σε φτωχούς, χαμηλοσυνταξιούχους και άνεργους διά του τραπεζικού συστήματος, που απειλεί να τους αρπάξει το σπίτι και να τους πετάξει στο δρόμο. Καμία αντίδραση στους όρους που επιβάλλουν δανειστές και «φίλοι» από την Ευρωπαϊκή Ένωση, οι οποίοι στην ουσία εφαρμόζουν αποφάσεις ενός διευθυντηρίου που αποφασίζει τι και με ποιο τρόπο θα επιβληθεί στη χώρα μας και στους πολίτες της.

Είναι απορίας άξιο για ποιο λόγο βρίσκονται στη Βουλή οι γνωστοί 300. Είναι απορίας άξιο ποιο ρόλο ακριβώς εξυπηρετούν γιατί πρέπει να βρίσκονται εκεί και να του πληρώνει «χρυσούς» ο ελληνικός λαός, τη στιγμή που δεν κάνουν τίποτε άλλο από τα εφαρμόζουν ή απλά να παρακολουθούν την εφαρμογή των μέτρων που αποφασίζουν άλλοι για τη χώρα μας; Γιατί, δεν ξεγελούν κανέναν με τις αστείες πλέον κραυγές τους μέσα στη Βουλή, σε μια απέλπιδα προσπάθειά τους να δικαιολογήσουν τη παρουσία τους μέσα στη Βουλή. Δεν ξεγελούν πλέον κανέναν με τα καμώματά τους όλοι αυτοί οι απλοί θεατές της επιβολής των όρων των μνημονίων. Ξεγελούν μόνο αυτού που θέλουν να ξεγελαστούν. Αλλά ακόμα κι αυτοί έχουν ξυπνήσει πια και δεν πείθονται από τα ψέματα και τις κραυγές που εκσφενδονίζονται μέσα στη Βουλή. Την οποία, οι εκλεκτοί του λαού έχουν ξεφτιλίσει και αποδομήσει οι ίδιοι οι βουλευτές των κομμάτων. Γι αυτό και πρέπει να φύγουν όλοι από κει μέσα, και να αφήσουν το λαό να αναλάβει μόνος του τη τύχη του και το μέλλον του. Οι βουλευτές δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά μόνο ένα διακοσμητικό στοιχείο, το οποίο πλέον έχει απολέσει – για να μην πούμε έχει παραδώσει – το ρόλο του στους δανειστές.