Στον αφρό οι τραπεζίτες – Κινδυνεύουν οι δανειολήπτες

ΦΩΤΟ: EUROKINISSI

Και νέα κίνηση της κυβέρνησης υπέρ των τραπεζιτών για τις δανειακές συμβάσεις που υπέγραψαν στο παρελθόν με όρους που είχαν ως αποτέλεσμα τα θαλασσοδάνεια και τα δάνεια προς τα κόμματα με εγγύηση αέρα. Προηγήθηκε η απόφαση να οριστούν οι ίδιες τράπεζες αυτές που θα ορίζουν αν ένας δανειολήπτης δικαιούται ή όχι να πάρει το πιστοποιητικό συνεργάσιμου δανειολήπτη.
Τώρα η κυβέρνηση, αντί να νομοθετήσει κατά της αμνηστίας των τραπεζιτών, περνάει στα δικαστήρια την ευθύνη για την κατάργηση ή όχι του σχετικού νόμου που ψήφισαν το 2013 ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Αυτό προκύπτει από τις δηλώσεις του αναπληρωτή υπουργού Δικαιοσύνης Δημ.Παπαγγελόπουλου, ο οποίος ανακοίνωσες την κατάργηση στην πράξη -δηλαδή στα δικαστήρια- της τροπολογίας που ψηφίστηκε το 2013 από ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, με την οποία δόθηκε αμνηστία στις τράπεζες, αλλά και τα ίδια τα κόμματα, για τα θαλασσοδάνεια των 250 εκατομμυρίων. Η κατάργηση της συγκεκριμένης τροπολογίας, με τον τρόπο που μελετά η κυβέρνηση «μπορεί γίνει μόνο από τα αρμόδια δικαστήρια», και υπογράμμισε ότι ακόμα κι έτσι, δεν υπάρχει αναδρομική ισχύς.
Αυτό σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι τα μεγαλοστελέχη των τραπεζών, αλλά και των κομμάτων, πέφτουν στα μαλακά και τους δίνεται άφεση αμαρτιών, καθώς δεν μπορούν να διωχθούν ποινικά για τυχόν αδικήματα που διαπράχθηκαν στη σύναψη αυτών των δανείων που έγιναν με εγγύηση όχι κάποια περιουσιακά στοιχεία που είχαν στη κατοχή τους, αλλά τις επιδοτήσεις που επρόκειτο να πάρουν σε επόμενο χρονικό διάστημα. Με λίγα λόγια κόμματα και επιχειρηματίες πήραν ζεστό χρήμα με εγγύηση αέρα και οι υπεύθυνοι γι αυτά τα δάνεια μένουν στο απυρόβλητο. Κι αυτό γιατί ακόμα κι αν καταργηθεί η ρύθμιση αυτή του 2013, βάσει του Συντάγματος, επιβαρυντικός νόμος δεν μπορεί να έχει αναδρομική ισχύ.
Η ασυλία των θεσπίστηκε τον Απρίλη του 2013 με εκπρόθεσμη τροπολογία που ψηφίστηκε από την τότε συγκυβέρνηση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (Νόμος 4146/2013 – Άρθρο 78). Η συγκεκριμένη τροπολογία αναφέρει ότι: «Δεν συνιστά κατά τη έννοια των άρθρων 256 και 390 του Ποινικού Κώδικα για τον πρόεδρο τα μέλη του Δ.Σ και τα στελέχη των τραπεζών, η σύναψη δανείων πάσης φύσεως με νομικά πρόσωπα δημοσίου ή ιδιωτικού δικαίου, μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, του ευρύτερου δημοσίου τομέα, όπως αυτός οριοθετείται κατά νόμο καθώς και η εν γένει παροχή πιστώσεων σε αυτά, εφόσον πληρούνται οι ακόλουθες προϋποθέσεις: α) υφίστανται αποφάσεις των θεσμοθετημένων εγκριτικών επιτροπών ή οργάνων κάθε τράπεζας και β) τηρήθηκαν, κατά τη χορήγησή τους, οι σχετικές κανονιστικές πράξεις της Τράπεζας της Ελλάδος».
Με βάση αυτή τη τροπολογία δόθηκε ασυλία σε μεγαλοστελέχη τραπεζών και των δύο μεγάλων κομμάτων, ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, για δάνεια που συνήψαν τράπεζες και τα δύο μεγάλα κόμματα τη περίοδο 2000-2011, συνολικού ύψους που άγγιζε τα 250 εκατ. ευρώ. Γενικότερα, απαλλάχτηκαν από τυχόν ποινικές ευθύνες οι διοικήσεις των τραπεζών που χορήγησαν δάνεια ύψους 270 εκατ. ευρώ σε κόμματα, αλλά και άλλα δάνεια σε ιδρύματα και ΜΚΟ. Από τα 270 εκατ., τα 250 εκατ. έχουν καταλήξει στα ταμεία της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ και τα περισσότερα (περί τα 200 εκατ.) δόθηκαν από την Αγροτική Τράπεζα. Τα κόμματα είχαν δανειοδοτηθεί από τις τράπεζες Αγροτική, Marfin Egnatia Bank, Τράπεζα Αττικής, Εθνική Τράπεζα, Eurobank και Τράπεζα Πειραιώς. Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ, είχαν δάνεια περίπου 20 εκατ., τα οποία όπως φαίνεται εξυπηρετούσαν κανονικά και καταψήφισαν την τροπολογία και μάλιστα ανέβασαν του τόνους στη Βουλή. Παρ’όλα αυτά όμως και αυτά τα δύο κόμματα πήραν τα δάνεια με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Τα κόμματα δηλαδή, έδιναν ως εγγύηση όχι κάποια περιουσιακά τους στοιχεία, αλλά την επιχορήγηση που θα έπαιρναν από τον κρατικό προϋπολογισμό με βάση τα ποσοστά τους. Ήρθε όμως η αλλαγή του πολιτικού σκηνικού, τα μεγάλα κόμματα έχασαν τα υψηλά ποσοστά που διέθεταν όταν πήραν τα δάνεια, αναγκαστικά πήραν λιγότερα χρήματα ως επιχορήγηση από τον κρατικό προϋπολογισμό και πλέον αδυνατούσαν να εξυπηρετήσουν τα δάνειά τους. Έτσι οι τράπεζες βρέθηκαν εκτεθειμένες και απέναντι στους καταθέτες τους.
Όμως η εν λόγω τροπολογία τα τακτοποίησε όλα. Η άφεση αμαρτιών των τραπεζιτών και των στελεχών των κομμάτων ξεκίνησε τον Φεβρουάριο του 2013. Τότε, ο εισαγγελέας Γρηγόρης Πεπόνης, κάλεσε τους άλλοτε γενικούς διευθυντές της ΝΔ, Μενέλαο Δασκαλάκη και του ΠΑΣΟΚ Ροβέρτο Σπυρόπουλο σε εξηγήσεις σχετικά με δανειοδοτήσεις των δυο μεγάλων κομμάτων της ενδεκαετίας 2000-11 που άγγιζαν τα 250 εκατομμύρια. Λίγες μέρες αργότερα, στις αρχές Απριλίου του 2013, ελήφθησαν ερήμην του αποφάσεις που οδήγησαν τις εν λόγω δανειοδοτήσεις των κομμάτων στο αρχείο, απαλλάσσοντας τράπεζες και κόμματα από κάθε ευθύνη. Την τροπολογία κατέθεσαν οι βουλευτές της ΝΔ Δ.Χριστογιάννης, Δ.Τσουμάνης, Δ.Σταμενίτης, λίγη ώρα πριν την ολοκλήρωση της συζήτησης του νομοσχεδίου που είχε καταθέσει το υπουργείο Ανάπτυξης για «Διαμόρφωση φιλικού αναπτυξιακού περιβάλλοντος για τις στρατηγικές και ιδιωτικές επενδύσεις και άλλες διατάξεις». Όπως αναφέρεται μάλιστα στην εισηγητική έκθεση «… η διάταξη καταλαμβάνει και τα ήδη χορηγηθέντα ή εκκρεμή δάνεια». Δηλαδή η τροπολογία που είχε αναδρομική ισχύ, εκτός από τα δάνεια των κομμάτων αφορά δανειοδοτήσεις ΜΚΟ ή άλλων ιδρυμάτων μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, όπως π.χ. του Μεγάρου Μουσικής, η οποία ήταν επίσης πολλών εκατομμυρίων. Λίγους μήνες αργότερα αναπόφευκτα ο οικονομικός εισαγγελέας έβαλε την υπόθεση στο αρχείο.
Η κατάργηση της ρύθμισης μπορεί να μην ανοίγει πάλι δρόμους αναζήτησης ποινικών ευθυνών, αλλά σε όλα αυτά υπάρχει ένα ορθάνοιχτο παράθυρο, το οποίο άνοιξε ο ίδιος ο υπουργός Δικαιοσύνης. «Θέλω να πιστεύω ότι οι εισαγγελείς θα αναλάβουν πρωτοβουλίες για να γίνει αυτό», είπε. Δήλωσε δε ότι θεωρεί αυτονόητο πως «τα πιστωτικά ιδρύματα θα επιδιώξουν την είσπραξη των απαιτήσεων από τα δάνεια αυτά» και προειδοποίησε ότι «εάν δεν το πράξουν θα κινδυνέψουν να διωχθούν για απιστία και μάλιστα κακουργηματική». Η προειδοποίηση είναι σαφής, προς τις τράπεζες κυρίως: «Διεκδικήστε πίσω τα δάνεια από τα κόμματα γιατί θα πάτε κατηγορούμενοι για κακούργημα»!
Έμεινε όμως μία μεγάλη τρύπα στα ταμεία των τραπεζών την οποία, με την κεφαλαιοποίηση, υποχρεώθηκαν να την κλείσουν οι Έλληνες φορολογούμενοι. Έτσι οι τράπεζες έκλεισαν τις μαύρες τρύπες τους, οι τραπεζίτες και τα μεγάλα κόμματα είδαν τα χρέη τους να τους χαρίζονται, κανείς δε μπαίνει φυλακή, και όλα φορτώνονται στη πλάτη του φορολογούμενου. Αντίθετα, ο δυστυχής δανειολήπτης αντιμετωπίζει τον κίνδυνο του πλειστηριασμού της κύριας κατοικίας του, επειδή, λόγω των απανωτών φορολογήσεων και της ανεργίας, δεν μπορεί να αποπληρώσει το δάνειό του.
Παραμένει όμως αναπάντητο ένα μέγα ερώτημα. Θα κινήσουν άραγε διαδικασίες οι τράπεζες απέναντι στα κόμματα ή θα συνεχίσουν να ρίχνουν στάχτη στα μάτια του κόσμου ότι δήθεν κυνηγούν όσους πήραν δάνεια με αυτό τον τρόπο, όπως φαίνεται με τη περίπτωση του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου; Θα έχουμε πάλι αποφάσεις σαν αυτή του πρώην υπουργού Οικονομικών Γιώργου Παπακωνσταντίνου; Κι ενώ οι τραπεζίτες βγαίνουν στον αφρό για τις παράνομες συμβάσεις με τα κόμματα, ΜΚΟ και άλλους φορείς, απειλούν να πάρουν και το τελευταίο σπίτι που απέμεινε στον Έλληνα δανειολήπτη. Πρόκειται απλά για πυροτεχνήματα, που σκοπό έχουν να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο από τις μεθοδεύσεις που αθωώνουν τους πραγματικούς ενόχους για τη κατάσταση στην οποία περιήλθαν οι τράπεζες. Φταίνε οι μεθοδεύσεις των μεγαλοστελεχών των τραπεζών και κομμάτων και όχι η δικαιολογημένη αδυναμία των δανειοληπτών να αποπληρώσουν τα δάνειά τους.