Μαγικές φωτογραφίες από την υπερπανσέληνο
-
REUTERS/Jim Young -
REUTERS/Mike Blake -
EPA/TATYANA ZENKOVICH -
REUTERS/Arnd Wiegmann -
REUTERS/Arnd Wiegmann -
REUTERS/Jacky Naegelen -
Η Πανσέληνος διακρίνεται μέσα από τα σύννεφα στον ουρανό της Αθήνας, την Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2015. Τα ξημερώματα της 28ης Σεπτεμβρίου θα είναι ορατή από την Ελλάδα η Ολική Έκλειψη της Υπερπανσελήνου, όταν η Σελήνη θα εισέρχεται στη σκιά της Γης και η διάμετρος του φεγγαριού θα είναι η μεγαλύτερη δυνατή, σπάνιο φαινόμενο που τελευταία φορά συνέβη το 1982 και θα επαναληφθεί ξανά το 2033. ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΣΥΜΕΛΑ ΠΑΝΤΖΑΡΤΖΗ -
EPA/Rolf Vennenbernd -
EPA/Daniel Reinhardt
Μαγικές φωτογραφίες από όλο τον κόσμο χάρισε το σπάνιο αστρονομικό φαινόμενο που είχε να συμβεί από το 1982 και έγινε ορατό από το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, την Αφρική, την Αμερική και τη δυτική Ασία.
Το φαινόμενο, το οποίο θα επιστρέψει και πάλι το 2033, δεν κατάφερε να γίνει ιδιαίτερα ορατό στην χώρα μας λόγω της πυκνής συννεφιάς.
Οι φάσεις του φαινομένου όπως έγινε ορατό στην Ελλάδα:
Έναρξη έκλειψης παρασκιάς: 3:11 πμ
Έναρξη μερικής έκλειψης: 4:07 πμ
Έναρξη ολικότητας: 5:11 πμ
Μέγιστο έκλειψης: 5:47 πμ
Τέλος ολικότητας: 6:23 πμ
Τέλος μερικής έκλειψης 7:27 πμ
Τέλος έκλειψης παρασκιάς 8:22 πμ (η Σελήνη θα έχει ήδη δύσει)
Η έκλειψη της 28ης Σεπτεμβρίου ήταν η τέταρτη και τελευταία ολική σεληνιακή έκλειψη της τελευταίας διετίας. Οι προηγούμενες ολικές εκλείψεις έλαβαν χώρα στις 15 Απριλίου 2014, στις 8 Οκτωβρίου 2014 και στις 4 Απριλίου 2015.
Παρά την ολική έκλειψη, το φεγγάρι δεν έγινε τελείως σκοτεινό, αλλά πήρε μια κοκκινωπή απόχρωση, η οποία οφείλεται σε ηλιακό φως που φτάνει στο φεγγάρι αφού ανακλαστεί από τη Γη.
Στο φαινόμενο της υπερπανσεληνιακής ολικής έκλειψης η πανσέληνος δείχνει αρκετά μεγαλύτερη και λαμπρότερη από το συνηθισμένο. Οι «υπερπανσέληνοι» δημιουργούνται επειδή η τροχιά της Σελήνης γύρω από τη Γη είναι ελλειπτική και όχι κυκλική. Ενώ η μέση απόσταση της Σελήνης από τον πλανήτη μας είναι περίπου 384.600 χιλιόμετρα, ο φυσικός δορυφόρος κινείται στα 405.600 χλμ στο «απόγειο» και πλησιάζει στα 226.000 χλμ στο «περίγειο».
Υπερπανσελήνους έχουμε όταν η Σελήνη βρίσκεται στο περίγειότης και τα φεγγάρια εμφανίζονται περίπου 14% μεγαλύτερα και 30 φορές λαμπρότερα από το απόγειο των πανσελήνων, που είναι γνωστά ως «minimoons».
Οι εκλείψεις των υπερπανσελήνων είναι ιδιαίτερες. Έχουν γίνει πέντε φορές από το 1900 (το 1910, 1928, 1946, 1964 και 1982), τονίζει η NASA.
Οι «κανονικές» σεληνιακές εκλείψεις είναι πολύ πιο συνηθισμένες. Ενας, δηλαδή, παρατηρητής σε οποιαδήποτε περιοχή του πλανήτη μπορεί να δει μία ολική σεληνιακή έκλειψη μία φορά στα 2.5 χρόνια κατά μέσο όρο.
