Τ. Σπυριδάκης: “Με την Αριστερά του σήμερα… γελάει κάθε σύστημα μαζί της”
Ο Τάκης Σπυριδάκης μιλά στη Φωτεινή Γιολτζίδου και το radio1d, με αφορμή την παράσταση ¨Ο Κουλοχέρης του Σποκέιν¨, που παίζεται στο θέατρο Αυλαία, σε σκηνοθεσία Νίκου Χανιωτάκη.
1.Πείτε μας 2 λόγια για τον Κουλοχέρη του Σποκέιν.
Το Σποκέιν είναι μια φανταστική πόλη, από την οποία κατάγεται ο ήρωας, ο οποίος σε όλη τη διάρκεια της παράστασης αλλά και της ζωής του γενικότερα, ψάχνει να βρει το χαμένο του χέρι. Θέλει το χέρι του πίσω και κάνει τα πάντα για να το βρει. Ξέρει ότι του είναι άχρηστο, μιας που δε πρόκειται να το χρησιμοποιήσει ακόμη και αν το βρει, αλλά όπως λέει και ο ίδιος ¨είναι δικό μου και το θέλω πίσω¨. Στη θέση του χαμένου χεριού μπορούμε να βάλουμε όλα αυτά που έχουμε χάσει οι άνθρωποι, τη ζεστασιά, τον έρωτα, την ανθρώπινη επαφή, όλα αυτά που μας κάνουν περισσότερο ανθρώπους. Τα τελευταία χρόνια βέβαια οι άνθρωποι έχουν χάσει πολύ πιο σημαντικά πράγματα, όπως την ελευθερία τους. Έχουμε γυρίσει τουλάχιστον 50 χρόνια πίσω. Η κοινωνία έχει πάει πολύ πίσω και υπάρχει ένας αφόρητος συντηρητισμός. Έχει κλειστεί ο καθένας στον εαυτό του και δε συναλλάσσεται ο ένας με τον άλλο.
2.Με βάση το ρόλο σας, που θα μπορούσαμε να αποδώσουμε ευθύνες για όσα χάνουμε;
Ευθύνες έχει και ο ίδιος ο Κουλοχέρης, μιας που το παραδέχεται κιόλας. Ευθύνες έχει και η μητέρα του, που παίζει στην παράσταση μόνο ως πρόσωπο του τηλεφώνου. Ο Κουλοχέρης είναι κατά βάση ρατσιστής, αν και κατά βάθος υπάρχουν και άλλα πράγματα. Επίσης λέει πολλά παραμύθια, τα οποία καλούμαστε να πιστέψουμε. Αυτό που του λείπει κυρίως πάντως είναι η ανθρώπινη επαφή, άρα αυτό διαφοροποιεί και την άποψή μας για το ποιος έχει τις ευθύνες.
3.Τι σας εντυπωσίασε περισσότερο στο κείμενο του Μάρτιν ΜακΝτόνα;
Αυτό που με εντυπωσίασε πιο πολύ είναι πως πρόκειται για ένα παραμύθι ανάποδο. Το παραμύθι δεν το λέει ένας μεγάλος σε ένα μικρό παιδί για να κοιμηθεί, αλλά ένα μικρό παιδί σε έναν μεγάλο για να παραμείνει ξύπνιος. Είναι μια παράσταση που θα μπορούσε να δει και ένας έφηβος, μιας που πολλά παιδικά παραμύθια έχουν τελικά τόση βία μέσα τους που δε θα μπορούσε να το φανταστεί κανείς για μια παιδική ψυχή. Ο λόγος του συγγραφέα είναι αρκετά σκληρός, αλλά και ο ίδιος έχει ζήσει απίστευτα βίαια παιδικά χρόνια.
4.Πώς νιώθετε για το ρόλο του Κουλοχέρη;
Κάθε ρόλο που παίζει ένας ηθοποιός πρέπει να τον αγαπήσει. Εγώ δεν ξέρω πώς αλλιώς θα μπορούσε να γίνει μια παράσταση. Αγαπώ κάθε ρόλο μου. Αν δεν αγαπήσεις αυτό που κάνεις και ο μόνος λόγος που λες το ¨ναι¨, είναι τα χρήματα, τότε υπάρχουν ελάχιστες πιθανότητες να το κάνεις καλά.
5.Στο θέατρο δε σας βλέπουμε συχνά. Είναι επιλογή σας;
Είναι ένας συνδυασμός λόγων. Τελευταία δεν είχα κάποιες προτάσεις που να με ενδιαφέρουν, αλλά και δε μπορείς να παίζεις κάθε μέρα σε μια σκηνή, όταν αυτό που πρέπει να κάνεις δεν το αγαπάς. Εξάλλου δε γίνονται και πάρα πολλά πράγματα πια. Ωστόσο βλέπω πάρα πολύ θέατρο, μου αρέσει. Αυτό που απολαμβάνω είναι ότι νέοι άνθρωποι κάνουν πολύ καλή δουλειά. Το θέατρο τα τελευταία χρόνια έχει κάνει κάποια βήματα αλλά και πάλι, ενώ ο κινηματογράφος έχει φύγει πολύ μπροστά, το θέατρο έχει μείνει πιο πίσω σε σχέση με τις αλλαγές στο ύφος και στο στυλ. Τα νέα παιδιά κάνουν ωραίες δουλειές.
6.Τι σχεδιάζετε από δω και πέρα;
Σκέφτομαι να κάνω μια νέα ταινία, η οποία θα είναι αρκετά ακριβή, οπότε περιμένω να εγκριθεί το badget για να ξεκινήσουμε. Η νέα μου ταινία θα λέγεται ¨I have a dream¨ και θα διαδραματίζεται σε μια ατμόσφαιρα καταστροφής, όπου ένα σωρό κόσμος που δε μιλάει την ίδια γλώσσα και δεν έχει τον ίδιο πολιτισμό, θα ταξιδεύει με ένα σαπιοκάραβο, στο πουθενά. Σε αυτή την ταινία θα είμαι ο σκηνοθέτης και ο σεναριογράφος. Στις δικές μου ταινίες προτιμώ να μη παίζω.
7.Πώς βλέπετε το πολιτικό και κοινωνικό σκηνικό των ημερών;
H περιρρέουσα ατμόσφαιρα μας έχει γονατίσει, οι άνθρωποι περπατούν σκυφτοί. Δεν πάει άλλο πια, πρέπει να το παλέψουμε. Αυτή τη στιγμή όλα είναι κατάμαυρα, πίσσα, ακόμα ζητούμενο είναι η ελευθερία, η ισότητα, η δικαιοσύνη. Είναι πάντως η ώρα της προσωπικής ευθύνης, γιατί δεν μπορούμε να λέμε ότι οι πολιτικοί φταίνε για όλα, την ίδια στιγμή που εμείς τους ψηφίζουμε. Είμαστε ένας λαός που εύκολα δίνουμε απαντήσεις, αλλά δεν κάνουμε ποτέ ερωτήσεις. Ως παλιός δε μπορώ να κόψω το ελάττωμα της καθημερινής εφημερίδας, αλλά τα πρωτοσέλιδα με απογοητεύουν, γιατί δεν αποτυπώνουν την πραγματικότητα.
8.Που βλέπετε τη λύση;
Είναι δύσκολο να απαντήσω. Αυτό που υπάρχει είναι σάπιο και άσχημο και δεν μας ταιριάζει καθόλου. Μας κάνει να νιώθουμε βαθύτατα ηττημένοι και μάλιστα καλούμαστε να προσυπογράψουμε και εμείς τώρα ότι γουστάρουμε αυτή την Ευρώπη. Ε όχι λοιπόν, δεν τη θέλουμε αυτήν την Ευρώπη! Μια άλλη Ευρώπη, ίσως. Αυτήν όμως, όχι! Από τη μία βέβαια ξέρουμε τί δε θέλουμε και από την άλλη υπάρχει αυτή η αιώνια, πολύχρωμη και πολυδιασπασμένη Αριστερά. Για άλλη μια φορά, και είμαι βαθύτατα λυπημένος για αυτό, η Αριστερά παραπατάει, σέρνεται και δε μπορεί σταθεί όρθια στο ύψος των περιστάσεων. Απλώς εγώ πάντα γούσταρα τους μεθυσμένους…
9.Πιστεύετε ότι η Αριστερά αποτυπώνεται πια σε ένα πολιτικό κόμμα;
Εσείς μπορείτε να ορίσετε πια την Αριστερά; Εγώ μιλάω μόνο για τον χώρο της Αριστεράς. Αυτό είναι το δικό της πρόβλημα πια. Αυτήν τη στιγμή αν η Αριστερά είχε μια πρόταση, θα έπαιρνε τα πράγματα και θα τα πήγαινε περίπατο. Αν είχε ένα σχέδιο. Δίνει πια μόνιμα ραντεβού με το μέλλον, αλλά το μέλλον δεν είναι ποτέ εκεί.
10.Έχετε σκεφτεί ποτέ να ασχοληθείτε με την πολιτική;
Το είχα σκεφτεί. Τα πρωτοσέλιδα όμως έχουν αγωνιστεί πολύ για να δημιουργήσουν μια συγκεκριμένη πολιτική γενιά και τα καταφέρανε. Αυτό έγινε και μια μορφή τέχνης στο τέλος. Φανταστείτε ότι η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα που η λέξη ¨κουλτούρα¨ είναι βρισιά. Με την Αριστερά του σήμερα… γελάει κάθε σύστημα μαζί της. Ακόμα και αυτή η προσέγγιση που γίνεται σήμερα δεν είναι από ιδεολογία, είναι από αγανάκτηση, από οργή. Αλλά ούτε αυτό δείχνουν να το καταλαβαίνουν. Η Αριστερά πρέπει να σταματήσει να κάνει πρόβες στο ράφτη για τα καινούργια κουστουμάκια που θα φορέσει.
Τμήμα Ειδήσεων Radio1d.gr
