Σε ποιους ανήκουν άραγε οι ελληνικές τράπεζες;

ΦΩΤΟ: ΑΡΧΕΙΟΥ

Αν ρίξει κανείς μια πιο προσεκτική ματιά στα λόγια του προέδρου της Τράπεζας Πειραιώς, Μιχάλη Σάλλα, όταν ανακοίνωνε τη παραίτησή του, θα δει ότι από πίσω τους κρύβεται μια νέα πραγματικότητα. Τι ακριβώς είπε στα υπόλοιπα μέλη του ΔΣ της τράπεζας; Ότι αποχωρεί γιατί «μετά και την τελευταία ανακεφαλαιοποίηση, διαμορφώνεται για το τραπεζικό σύστημα ένα νέο εταιρικό και οικονομικό περιβάλλον». Και τι εννοεί; Ότι πλέον καμιά ελληνική τράπεζα δεν ανήκει σε ελληνικά χέρια και πλέον τα αφεντικά τους, που δεν είναι άλλα από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) έχουν σκοπό να ρίξουν και τα τελευταία προσχήματα και να διορίσουν ανθρώπους της αρεσκείας τους. Ανθρώπους που, όπως έχει γραφτεί από πολλούς γνώστες ανθρώπων και καταστάσεων – αν κρίνει κανείς και από τα 2 στελέχη που διορίστηκαν στην Εθνική Τράπεζα – έχουν ειδίκευση, όχι στο στήσιμο ή την παλινόρθωση τραπεζών, αλλά στη διάλυσή τους.

Και αυτή η πραγματικότητα επαναφέρει στην επιφάνεια κάτι που είχε τελειώσει εδώ και καιρό και που πολύ εντέχνως τα κόμματα έκρυψαν με πολλή επιμέλεια από τη κοινή γνώμη.

Ότι στην ουσία η χώρα δεν ελέγχει το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Γιατί πολύ απλά, η διοίκηση των ελληνικών τραπεζών από την ίδια τη χώρα έχει εκχωρηθεί στους δανειστές από τις κυβερνήσεις Βενιζέλου και Παπαδήμου με την υπογραφή του δεύτερου μνημονίου. Κάτι το οποίο γνώριζαν όλοι οι πολιτικοί μας φυσικά, αλλά το έκρυβαν για να μην ξεσηκωθεί ο ελληνικός λαός. Και το γνώριζε από τότε και η παρούσα κυβέρνηση, η οποία όμως, αν και ως αντιπολίτευση είχε πει πολλά και είχε αποκαλύψει πολύ περισσότερα, αυτό το μέγιστο θέμα απέφυγε να το θίξει, να το σχολιάσει, να το καυτηριάσει ή να το καταγγείλει. Απλά όλοι περίμεναν και μεθόδευαν τις εξελίξεις. Να φτάσει δηλαδή το ελληνικό τραπεζικό σύστημα σε μια κατάσταση από την οποία δεν θα υπάρχει σωτηρία. Αλλά για να γίνει αυτό έπρεπε να βρεθεί ένας αποδιοπομπαίος τράγος. Κάποιος στον οποίο να ρίξουν το φταίξιμο για τη κακή κατάσταση των ελληνικών τραπεζών. Αυτός φυσικά δεν θα ήταν ούτε οι μεγαλοεπιχειρηματίες, οι μεγαλοεκδότες, οι μεγαλοκαναλάρχες, τα κομματικά και τραπεζικά στελέχη που κανόνιζαν μεταξύ τους να μοιράζουν και να μοιράζονται θαλασσοδάνεια ύψους πολλών εκατομμυρίων ευρώ. Έπρεπε να βρεθεί κάποιος αδύναμος. Και δεν ήταν άλλος από τους νέους άνεργους. Αυτοί δηλαδή που είχαν πάρει δάνεια τις καλές εποχές και έχασαν τη δουλειά τους με αποτέλεσμα να μην μπορούν πλέον να εξυπηρετήσουν τα δάνειά τους. Οι δανειολήπτες λοιπόν με τακ κόκκινα δάνεια ήταν οι αποδιοπομπαίοι τράγοι. Σ’αυτούς έριξαν την ευθύνη για τις μαύρες τρύπες στα ταμεία των τραπεζών τόσο οι τραπεζίτες, όσο και οι κυβερνήσεις, οι δανειστές και τα ΜΜΕ.

Φταίνε λοιπόν οι δανειολήπτες για τη κατάσταση των τραπεζών και την με μαθηματική ακρίβεια πώλησή τους στις ξένες τράπεζες και όχι η συμφωνία με το μνημόνιο 2 που παρέδωσε τη διοίκηση των ελληνικών τραπεζών στους ξένους. Και το έκαναν πολύ έξυπνα οι Βενιζέλος και Παπαδήμος το παιχνίδι καθώς, στην τελευταία «αναδιάρθρωση» του χρέους μετέτρεψαν απλά ομόλογα σε ενυπόθηκα δάνεια! Δάνεια με υποθήκη της περιουσία του Ελληνικού κράτους! Πρόκειται για πράξη από την οποία πηγάζει και η υποχρέωση για αποκρατικοποιήσεις, κατά πολλούς «εκποίηση», της περιουσίας του κράτους.

Έτσι λοιπόν, εντελώς μυστικά, παρέδωσαν τις ελληνικές τράπεζες στους ξένους και για να μην το πάρει χαμπάρι κανείς έστησαν όλοι μαζί αυτή τη θεατρική παράσταση και θυσιάζουν τους δανειολήπτες, τα σπίτια τους, την ακίνητη περιουσία τους και τις ενυπόθηκες μικρομεσαίες επιχειρήσεις, μόνο και μόνο για να καλύψουν τις πράξεις τους.