Πάνου Σκουρολιάκος: τι κάνουμε με τον πολιτισμό;
Του Πάνου Σκουρολιάκου *
Οι καθ’ ύλην αρμόδιοι κρατικοί και κυβερνητικοί παράγοντες έχουν ταυτόχρονα να επιλύσουν θέματα στρεβλώσεων, κακών χειρισμών της καθημερινότητας ή του παρελθόντος, να επιλύσουν προβλήματα που έχουν να κάνουν με τον ανθρώπινο παράγοντα, έως ζητήματα που αφορούν την ασφάλεια των έργων τέχνης, την καλλιτεχνική παιδεία και τις καινοτόμες ιδέες που πρέπει να υλοποιούνται σε εποχές που οι νέες ιδέες και οι τεχνολογίες παίζουν αποφασιστικό ρόλο στην καθημερινή ζωή και την εξέλιξη των πάντων.
Δυστυχώς η μεγάλη πλειονότητα των καλλιτεχνών – δημιουργών αντιμετωπίζονται από τις κυβερνήσεις ωσάν αλλόκοτα πλάσματα που μπορούν να τραφούν από το χειροκρότημα και έναν καλό λόγο. Για τα προς το ζην θα πρέπει να κάνουν μια άλλη δουλειά, «κανονική», ιδιαιτέρως οι νέοι και πρωτοεμφανιζόμενοι.
Παρατηρούμε πως οι δυσμενείς εργασιακές και άλλες κοινωνικές ρυθμίσεις δοκιμάζονται πρωτίστως στους χώρους εργασίας των καλλιτεχνών. Το αναιμικό και σε πολλές περιπτώσεις ανύπαρκτο συνδικαλιστικό κίνημα καταρρέει σαν χάρτινος πύργος στην πρώτη εργοδοτική επίθεση.
Υπάρχει μια υπερπληθώρα ηθοποιών που έρχονται ως επαγγελματίες από ποικίλες αφετηρίες. Διεκδικούν «μια θέση στον ήλιο», πρόσωπα που πέρασαν από σημαντικές σχολές, κακές σχολές, «ελεύθερα θεατρικά εργαστήρια», από τον χώρο του μόντελινγκ ή ακόμα μη έχοντας καμία προπαρασκευή για τη σκηνή ή την κάμερα.
Όλο αυτό το σύνολο είναι πανεύκολο θύμα. Έτσι χωρίς αντίσταση καταργούνται τα εργασιακά δικαιώματα. Πολύ περισσότερο όταν η απορρύθμιση της εργασίας είναι και κυβερνητική πολιτική, όπως συνέβη το 2013 με τη συγκυβέρνηση Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ, όταν καταργήθηκαν οι συμβάσεις των ηθοποιών σε αγαστή συνεργασία με την εργοδοτική ΠΕΕΘ.
Η παρούσα κυβέρνηση αποκατέστησε τις συμβάσεις στα κρατικά θέατρα και προχωρά και για την επαναφορά των συμβάσεων στο ελεύθερο – ιδιωτικό θέατρο. Σε άλλες περιοχές δημιουργών, όπως οι εικαστικοί για παράδειγμα, η σύνταξη είναι ένα όνειρο που δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί ποτέ.
Ο πολιτισμός μπορεί να είναι ένα μέσο παραγωγής πλούτου. Απαιτεί όμως και γενναίες επενδύσεις και πρόνοια για το ανθρώπινο – δημιουργικό στοιχείο. Πολλά είναι τα θέματα που έχει να αντιμετωπίσει η ηγεσία του καθ’ ύλην αρμόδιου υπουργείου όσον αφορά τα θέματα του πολιτισμού. Μικρές και μεγάλες εκκρεμότητες και αδικίες του παρελθόντος. Σημαντικά θέματα καθημερινής διαχείρισης και λειτουργίας των δομών του χώρου. Μουσεία, εποπτευόμενοι φορείς, αρχαιολογικό έργο, το βιβλίο, ο κινηματογράφος, ορχήστρες, θέατρα κ.λπ.
Ταυτόχρονα θα πρέπει η πολιτική ηγεσία, πέρα από τη λειτουργική εξέλιξη όλου αυτού του πεδίου, να προτείνει τη δημιουργία νέων θεσμών, να καταθέσει νέες προτάσεις και να τις υλοποιήσει επιτυχώς ακολουθώντας τις τρέχουσες τεχνολογικές και άλλες εξελίξεις που μπορούν να είναι εξαιρετικά χρήσιμες για την παραγωγή και διαχείριση του πολιτισμού.
Απαραίτητη είναι η ξεχωριστή πρόνοια για τα παιδιά και τους νέους. Και ακόμα η σύνδεση του πολιτισμού με τον αθλητισμό μέσω των ενδεδειγμένων προς τούτο δράσεων.
Αν πάει κάτι μπροστά όλο αυτό το σύστημα, είναι οι θεσμοί που οργανώθηκαν στο παρελθόν και που στην εποχή τους ήσαν καινοτόμοι και παραγωγικοί. Πολιτικές ηγεσίες έχουν συνδέσει το όνομά τους με κάποιους από αυτούς. Όπως η Μελίνα Μερκούρη με τα ΔΗΠΕΘΕ.
Ωστόσο, αν κάποιοι θεσμοί έχουν κλείσει τον κύκλο τους, αν στις σημερινές συνθήκες (καλλιτεχνικές, διοικητικές, οικονομικές κ.λπ.) δεν μπορούν να λειτουργήσουν, οι πολίτες περιμένουν από τις πολιτικές ηγεσίες τις νέες προτάσεις. Τους νέους θεσμούς. Το εισιτήριο για την αυριανή, καλύτερη -ευελπιστούμε- ημέρα.
Το διάστημα που διανύουμε έως τον Σεπτέμβριο του 2019 είναι σύντομο. Πολλά έχουν να γίνουν και όλοι εργαζόμαστε ώστε να είναι σημαντικά, χρήσιμα και επ’ ωφελεία της κοινωνίας, που τόσο έχει ταλαιπωρηθεί από την εποχή των Μνημονίων, την οποία οριστικά έχουμε αφήσει πίσω.
* Ο Πάνος Σκουρολιάκος είναι μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ και βουλευτής Περιφέρειας Αττικής
(ΠΗΓΗ : http://www.avgi.gr/article/10812/9184740/ti-kanoume-me-ton-politismo- )
