Η Χαρά Κεφαλίδου, βουλευτής Δράμας της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, μίλησε σήμερα στην Ειδική Συνεδρίαση της Ολομέλειας της Βουλής για την Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου

Η Χαρά Κεφαλίδου, βουλευτής Δράμας της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, μίλησε σήμερα στην Ειδική Συνεδρίαση της Ολομέλειας της Βουλής για την Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου.

“Κυρίες και κύριοι Συνάδελφοι,

Ως ποντιακής καταγωγής βουλευτής, άλλη μια φορά επιλέχθηκα να μιλήσω σήμερα τιμώντας την ημέρα μνήμης της γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού.

Θα ήθελα σήμερα να εκφραστούμε με έναν διαφορετικό τρόπο πέρα από τυπικότητες και κενολογίες.
Θα ήθελα τούτη την ημέρα μνήμης, να μιλήσουν για τον Ποντιακό Ελληνισμό μη Πόντιοι συνάδελφοι.
Θα ήθελα να ακούσω τον πόνο για τον ξεριζωμό και τον χαμό των παππούδων μου, από άλλους συμπατριώτες μου. Θα είχε περισσότερο ενδιαφέρον και ιδιαίτερη αξία η ομιλία για την μέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ποντίων να ακουστεί από χείλη Κρητικού, Στερεο-ελλαδίτη, Πελοποννήσιου, Θρακιώτη συναδέλφου. Όλοι μας αν κοιτάξουμε στον περίγυρό μας, έχουμε ποντιακής καταγωγής φίλους, γνωστούς, συναδέλφους, γείτονες.

Θα ήθελα να ακούσω για εμάς από τους άλλους τους συμπατριώτες μου που αγκάλιασαν τον Ποντιακό Ελληνισμό, συγχρωτίστηκαν, συνεργάστηκαν, ενώθηκαν μαζί μας.

Θα ήταν μια πραγματική εθνική άσκηση, ενάντια στη λήθη.

Όποιο δάχτυλο και να κόψεις πονάει το ίδιο!

Ο εθνικός σπαραγμός για τις κοινωνίες που νιώθουν τη συνδετική δύναμη του έθνους, την αίσθηση της κοινής τους ιστορίας, της κοινής τους πορείας, της κοινής τους μοίρας, είναι ένας και κοινός για όλους μας, είτε πρόκειται για τον Ελληνισμό του Πόντου, είτε για τον πληθυσμό των Καλαβρύτων, είτε για τους Κύπριους αδελφούς μας, είτε για τη σφαγή στο Δίστομο, είτε για τη Μικρασιατική Καταστροφή, είτε για αυτό που συμβαίνει στην Παλαιστίνη σήμερα.

Το να διατηρείς τη συλλογική μνήμη για το κάθε ασήκωτο εθνικό πλήγμα, όπως αυτό που δέχτηκε ο Ελληνισμός στον Πόντο, στις αρχές του 20ου αιώνα, είναι καθήκον κάθε πολιτείας αλλά και κάθε Έλληνα πολίτη.

Υποχρέωση του καθένα μας, να γνωρίζει και να μεταλαμπαδεύει στα παιδιά του και στα παιδιά των παιδιών του, αυτό που κάποιοι ακόμα και σήμερα θεωρούν «ατύχημα της ιστορίας».

Τον ξεριζωμό ενός ολόκληρου λαού με ασύλληπτα μέσα.

Πριν από 99 χρόνια, στις 19 Μαΐου του 1919, έκλεινε με τραγικό τρόπο ο αφανισμός του Ελληνισμού στον Πόντο.

Εξοντώθηκε ένα σημαντικό κομμάτι του Ελληνισμού που μετά τη διάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ζούσε στα βόρεια της Μικράς Ασίας, στην περιοχή του Πόντου. Ένα κομμάτι μας, που μετά την Άλωση της Τραπεζούντας το 1461 από τους Οθωμανούς, εξακολούθησε να κρατά ζωντανή τη γλώσσα, το φρόνημα, την ελληνική συνείδηση παρότι ζούσε αποκομμένο από τον εθνικό κορμό.

Εκεί μακριά στη χώρα των Κόλχων από τον 8ο π.Χ. αιώνα, η Τραπεζούντα η Ελληνίδα πόλις του Ξενοφώντα στο έργο Κύρου Ανάβασις.

Εκεί μακριά η Κερασούντα και η Σαμψούντα, η Σινώπη, η Αργυρούπολη πόλεις που έσφυζαν από το ελληνικό στοιχείο. Στις αρχές του 20ου αιώνα οι Έλληνες του Πόντου έφταναν τους 700.000. Στην πορεία του χρόνου κατάφεραν να συνυπάρξουν ειρηνικά με τους Τούρκους, και κυριάρχησαν στην οικονομική και πνευματική ζωή. Το 1860 στον Πόντο υπήρχαν 100 σχολεία, το 1919 έφτασαν τα 1.401, ανάμεσά τους και το περίφημο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας. Εκτός από σχολεία, διέθεταν τυπογραφεία, περιοδικά, εφημερίδες, λέσχες, θέατρα.

Και όμως ήταν αυτοί ακριβώς οι πρόγονοί μας – αυτοί που σφράγισαν με την παρουσία τους τούς τόπους αυτούς επί χιλιετίες – που σφαγιάστηκαν, ξεριζώθηκαν, εξοντώθηκαν με τους πιο απάνθρωπους τρόπους επειδή ήταν Έλληνες και ήταν Χριστιανοί.

Τιμούμε σήμερα ως Ημέρα Μνήμης τις χιλιάδες ζωές που χάθηκαν.

Τιμούμε το διωγμό των σκέψεων, των εθίμων των παμπάλαιων παραδόσεων.

Αυτή είναι η γενοκτονία. Ο βίαιος αφανισμός ενός ολόκληρου λαού με σφαγές και εκτοπισμούς από το κίνημα των Νεότουρκων.

Η εξολόθρευσή του έγινε, όχι για κάτι που έκαναν αλλά για αυτό που ήταν. Πράξη απόλυτης φρίκης, σε έναν “πολιτισμένο κόσμο” που επέτρεψε να γίνει ένα απαράγραπτο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Κάθε γενοκτονία εγγράφεται στο ποινικό μητρώο της ανθρωπότητας. Ντροπιάζει ολόκληρο τον πολιτισμένο κόσμο που δεν κατάφερε να αποτρέψει άλλη μια καταστροφή.

Ο κύριος Υπουργός (κ. Π. Κουρουμπλής) μίλησε για το 1928 και είχε απόλυτο δίκιο. Αυτή η Βουλή πέρασε μέσα από πολλά μίση και πάθη για να καταφέρει να αναγνωρίσει, με καθυστέρηση, το 1994, και με εισήγηση του τότε Πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου, τη 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης του Ποντιακού Ελληνισμού.

Επιτρέψτε μου, όμως, να σας πω: Κάντε και μια αυτοκριτική, κύριε Υπουργέ, για όσα ακούγονται σε αυτήν τη Βουλή τα τελευταία τρία χρόνια.

Η διεκδίκηση της αναγνώρισης της γενοκτονίας είναι διεκδίκηση διασφάλισης της ειρήνης.

Τιμούμε τη γενοκτονία των Ποντίων, όπως τιμούμε τη μνήμη κάθε μαύρης σελίδας της ιστορίας μας. Έστω και τυπικά, έστω και ελλιπώς όσο υπάρχει αυτή η ημέρα και κάθε ημέρα μνήμης να μας θυμίζει το παρελθόν μας, κερδίζουμε την ελπίδα να μην επιτρέψουμε ποτέ ξανά, ποτέ σε κανέναν να προκαλέσει τόσο πόνο, τόση οδύνη, τόση καταστροφή στον τόπο μας.

Σας ευχαριστώ.”