Χρυσή Αυγή ενάντια στους «λογικούς» του λεγόμενου… εθνικού χώρου – Άρθρο του Ν. Γ. Μιχαλολιάκου

Τo απόσπασμα που ακολουθεί είναι από τα προλεγόμενα της πέμπτης εκδόσεως του βιβλίου που έγραψα το 1992 για το Δεύτερο Συνέδριο του Λαϊκού Συνδέσμου. Ένα βιβλίο που περιέχει τις βασικές πολιτικές θέσεις του Κινήματος, στις οποίες και συνεχίζουμε να πιστεύουμε μέχρι και σήμερα.

Στην ανανεωμένη έκδοση, εκτός του βασικού κειμένου, μπορείτε να διαβάσετε και ολόκληρη την ομιλία μου στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, καθώς και μια συνέντευξη για τα 38 χρόνια της Χρυσής Αυγής.

Το Β’ Συνέδριο του Κινήματος, πραγματοποιήθηκε σε κεντρικό ξενοδοχείο των Αθηνών τον Απρίλιο του 1992. Εκεί ορίσαμε την πολιτική μας ταυτότητα και τους στόχους μας, με θέσεις για την εθνική μας ταυτότητα, το πρόβλημα των λαθρομεταναστών, την οικονομία, την νεολαία, τις Ένοπλες Δυνάμεις, την Τέχνη και την Παιδεία.

Η παρούσα, πέμπτη έκδοση αυτού του βιβλίου συμπίπτει  επίσης χρονικά, με τα 38 χρόνια από την πρώτη εμφάνιση της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ με την έκδοση του ομωνύμου περιοδικού (Δεκέμβριος 1980) ο τίτλος του οποίου κατέστη τελικώς και τίτλος του Κινήματός μας…

Επιβάλλεται εδώ μία αναφορά στο χρονικό διάστημα ανάμεσα στον Δεκέμβριο του 1980 μέχρι τον Απρίλιο του 1992 όταν εκδόθηκε για το Β’ Συνέδριο του Κινήματός μας το κείμενο του βιβλίου μου. Ήταν δώδεκα σχεδόν χρόνια γόνιμα από πλευράς ιδεολογικής με πολλά παθήματα που έγιναν μαθήματα και με την διαπίστωση ότι αυτοί οι οποίοι παριστάνουν τους… απόλυτους ιδεολόγους τις περισσότερες φορές δυστυχώς είναι φοβισμένα ανθρωπάκια, που φοβούνται να αναμετρηθούν με την σκληρή πραγματικότητα και βολεύονται θαυμάσια “φιλολογούντες” μέσα σε τέσσερις τοίχους.

Τα πρόσωπα γράφουν την Ιστορία και όχι οι κανόνες της «λογικής»

«Όταν το 1992 εγράφετο το κείμενο, το οποίο αποτελεί και το κύριο μέρος αυτού του βιβλίου, κανένας μας δεν φανταζόταν ότι στα χρόνια που θα ερχόντουσαν η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ με ιδέες καθαρές και πνεύμα ασυμβίβαστο και απροσκύνητο θα ήταν δυνατόν να έχει μία θέση στην πολιτική ζωή της χώρας. Μία πολιτική ζωή κυριολεκτικώς διεφθαρμένη και σάπια και μία χώρα η οποία συνεχώς παρακμάζει χωρίς να υπάρχει ουσιαστική αντίδραση από τις δυνάμεις οι οποίες αποτελούν το πολιτικό κατεστημένο από το ένα άκρο έως το άλλο.

Μοιραία η μνήμη επιστρέφει στο έτος 1992 όταν η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ήταν ένα Κίνημα χωρίς την λαϊκή απήχηση, την οποία σήμερα έχει, αλλά με ιδέες γόνιμες, οι οποίες υπήρχαν και υπάρχουν σε ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων, αλλά οι οποίες δεν ήταν δυνατόν ακόμη τότε να εκφραστούν πολιτικά. Ίσως δεν θα ήταν δυνατόν να εκφραστούν και ποτέ εάν δεν υπήρχε η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ γιατί είναι μεγάλο ψέμα ότι οι συνθήκες και οι περιστάσεις καθορίζουν τα πράγματα. Εάν πιστέψουμε κάτι τέτοιο τότε παραλείπουμε τον πλέον σημαντικό παράγοντα της Ιστορίας, τα ΠΡΟΣΩΠΑ! Γιατί με πρόσωπα γράφεται η Ιστορία και όχι κάτω από τους νόμους των κοινωνιολόγων είτε φιλελεύθερων, είτε μαρξιστών. Και όσοι πιστεύουν ότι η Ιστορία γράφεται με κανόνες και με την “λογική” αρκεί να μελετήσουν την Ιστορία για να αλλάξουν γνώμη….

Είχαμε, λοιπόν, τότε στα 1992 όταν έλαβε χώρα το δεύτερο συνέδριο του Κινήματός μας να αντιμετωπίσουμε πρώτα απ’ όλα τους “λογικούς” του λεγόμενου (κακώς!) εθνικού χώρου. Όλους αυτούς, οι οποίοι θεωρώντας την ιδεολογία περιττή πολυτέλεια την έβαζαν στην άκρη και έκαναν άθλιους συμβιβασμούς συνεργαζόμενοι πότε με τον έναν και πότε με τον άλλον πολιτικό ενός άθλιου, διεφθαρμένου και αντεθνικού κατεστημένου. Όλοι αυτοί με περισσή σοφία μας κουνούσαν συγκαταβατικά το κεφάλι και μας έλεγαν ότι δεν θα κάνουμε τίποτε γιατί είμαστε “ακραίοι”, γιατί είμαστε αγνοί, εννοώντας με την δική τους οπτική των πραγμάτων ούτε λίγο, ούτε πολύ ότι ήμασταν σχεδόν βλάκες, ενώ αυτοί έξυπνοι…

Είμασταν, λοιπόν, εμείς για όλους αυτούς “καμένα χαρτιά”. Μόνο που τα “καμένα χαρτιά” θέριεψαν και έγιναν φλόγες που απλώθηκαν σε ολόκληρη την χώρα, ενώ αυτοί έσβησαν και έγιναν στάχτη που σκόρπισε ο αγέρας στους πέντε ανέμους.

Η απόφαση της δημιουργίας ενός νέου πολιτικού Κινήματος

Για να επιστρέψω όμως στα 1992 και πριν αναφερθώ στο περιεχόμενο του βιβλίου “Για μια μεγάλη Ελλάδα σε μια ελεύθερη Ευρώπη”, θα τονίσω πως εκείνην την ωραία και σκληρή εποχή της αθωότητος υπήρχαν ανάμεσά μας άνθρωποι, που σήμερα δεν είναι μαζί μας.

Άλλοι κουράστηκαν, άλλοι πρόδωσαν, άλλοι φοβήθηκαν, άλλοι λιποτάκτησαν, αλλά γόνιμο το Κίνημα της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ σαν χώρα σε κατάσταση πολέμου, η οποία συνεχώς καλεί νέες κλάσεις είχε και έχει την δύναμη να ανανεώνεται και έτσι πολλοί από τους σημερινούς αγωνιστές και τις αγωνίστριες της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ πήραν την θέση των παλαιών που δεν φάνηκαν αρκετά δυνατοί για να αντέξουν στον πανδαμάτορα χρόνο.

Το συνέδριο αυτό του Λαϊκού Συνδέσμου, ήταν ένα σημείο σημαντικό και κομβικό για το Κίνημά μας, ήταν η συλλογική απόφαση μιας ομάδος νέων ανθρώπων να δημιουργήσουν ένα νέο πολιτικό κίνημα στην Ελλάδα, εντελώς νέο και ενάντια σε ό,τι σάπιο, παλαιό και διεφθαρμένο υπήρχε μέχρι τότε και υπάρχει δυστυχώς μέχρι σήμερα.

Ενάντια στην τυραννία του χρήματος και των αγορών

Και επειδή σήμερα στο επίκεντρο της πολιτικής ζωής ευρίσκεται η οικονομική κρίση πραγματικά σαν πρωτοπορία ιδεολογική και πολιτική η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ μέσα από το κείμενό μου αυτό τόνιζε ότι η έννοια του κεφαλαίου σαν χρυσός, τραπεζογραμμάτια, μετοχές κλπ είναι έννοια πλασματική, δόλια και απατηλή, η οποία δεν έχει σχέση με την πραγματική οικονομία. Καθόλου τυχαία η αναφορά αυτή εκείνην την περίοδον, περίοδον κατά την οποίαν είχε ήδη καταρρεύσει η Σοβιετική Ένωση και το πνεύμα της παγκοσμιοποίησης είχε αρχίσει να απλώνεται σε ολόκληρο τον κόσμο.

Ο μεγάλος Ρώσσος συγγραφέας Αλέξανδρος Σολζενίτσιν, σχολιάζοντας την προσπάθεια της Ρωσσίας να βρει τον χαρακτήρα της μετά τον μπολσεβικισμό, έγραφε εμπνευσμένα: “Ας μην αφήσουμε το κέρδος να εξελιχθεί σε κοινωνική μάστιγα”.

Δυστυχώς επιβεβαιώθηκε και το κέρδος εξελίχθηκε σε κοινωνική μάστιγα και ήδη σήμερα στα 2018 η τυραννία του χρήματος έχει απλωθεί σε ολόκληρο τον κόσμο σαν μία δύναμη ανεξέλεγκτη, η οποία καταστρέφει τον πολιτισμό και τον άνθρωπο. Εις ό,τι αφορά την Πατρίδα μας είχαμε το θάρρος, τότε στα 1992, να πούμε ότι η οικονομία της ήταν μία οικονομία δευτερογενής, που φτιάχτηκε επιπόλαια και πρόκειται να καταρρεύσει. Πράγμα το οποίο και συνέβη στα επόμενα χρόνια…»