Ο Ευάγγελος Ζάππας και το λάβαρο του Λάμπρου Κατσώνη

Γράφει ο γενικός γραμματέας της Χρυσής Αυγής Νίκος Μιχαλολιάκος:

Την Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2018 μία μεγάλη συγκέντρωση έλαβε χώρα σε κεντρική αίθουσα των Αθηνών, η οποία ευρίσκεται παραπλεύρως του Ζαππείου Μεγάρου. Και η συγκέντρωση αυτή ήταν μια μεγάλη απάντηση σε όλους αυτούς, που πολεμούν ύπουλα την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ παριστάνοντας τους … “φίλους”. Τα ίχνη της Ιστορίας είναι παρόντα σε τόπο και χρόνο και τα ίχνη αυτά αναζητώντας οδηγούμαι στο να αναφερθώ σε κάποια χαρακτηριστικά σημάδια, τα οποία μας δείχνουν και την πορεία, που χρέος μας είναι να ακολουθήσουμε.

Όλοι οι Έλληνες γνωρίζουν τον χώρο του Ζαππείου Μεγάρου στο κέντρο των Αθηνών και γνωρίζουν επίσης ότι υπήρξε ο δωρητής του, ένας μεγάλος Εθνικός Ευεργέτης. Υπήρξε, όμως, και πολλά άλλα πολύ σημαντικότερα. Ο Ευάγγελος Ζάππας γεννήθηκε το 1800 στο χωριό Λάμποβο, το οποίο ευρίσκεται κοντά στο Αργυρόκαστρο στην πάντοτε Ελληνική Βόρειο Ήπειρο, την οποία ένα αντεθνικό καθεστώς πότε φιλευλεύθερο και πότε αριστερό, θέλει να λησμονήσουμε!

Ο Ευάγγελος Ζάππας βρέθηκε από την πρώτη στιγμή του 1821 στην πρώτη γραμμή του αγώνα και ήταν υπασπιστής του Αχιλλέα του νεότερου Ελληνισμού, του Μάρκου Μπότσαρη. Μετά τον θάνατό του πολέμησε με τον Κωνσταντίνο Μπότσαρη, τον Ζέρβα, τον Πανουργιά και σύμφωνα με ορισμένες πηγές με τον Καραϊσκάκη και τον Κολοκοτρώνη. Τιμήθηκε με τον βαθμό του Ταξιάρχου, αλλά όταν στην ελεύθερη Ελλάδα το 1831 του προσφέρθηκαν εθνικά κτήματα, τα αρνήθηκε και ξενιτεύτηκε στην Ρουμανία, όπου δημιούργησε μία τεράστια περιουσία.

Ο Ευάγγελος Ζάππας πέθανε το 1865 στην Ρουμανία και ζήτησε με την διαθήκη του: «Μετά τον θάνατο μου η ταφή μου να γίνει εις την παρ’ εμού κτισμένην εκκλησίαν του Μπροστθενίου… Και μετά τέσσερα χρόνια να ξεπαραχώσουν τα κόκκαλα μου και ξαναπαραχώσουν την μεν κεφαλήν μου εις την αυλήν ή εμπροστά του καταστήματος των Ολυμπίων εις τας Αθήνας, τα δε οστά μου εις την αυλήν του εν Λαμποβω σχολείου».

Το λείψανο της κεφαλής του εντοιχίστηκε στον αριστερό τοίχο του Περιστυλίου του Μεγάρου το 1888.

Έτσι, λοιπόν, όποιος περνά έξω από το Ζάππειο ας θυμάται πως το κτίριο αυτό είναι έργο όχι απλά κάποιου πλούσιου, που ευεργέτησε την χώρα, αλλά ενός αγωνιστή που πολέμησε στο Μεσολόγγι, που έδωσε μάχες δίπλα στον Μάρκο Μπότσαρη, τον Κολοκοτρώνη, τον Καραϊσκάκη. Είναι αυτό πιο σημαντικό από το χρήμα των διαφόρων “ευεργετών”, από τους οποίους πολλοί λεηλάτησαν στην πραγματικότητα την χώρα.

Πρίγκιπας της Μάνης και Ιππότης της Ρωσσίας!

Στις αρχές Δεκεμβρίου είχαμε την επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα στην Μόσχα για την οποία διαβάσαμε: “Ο Έλληνας πρωθυπουργός κατέθεσε στεφάνι στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη στον κήπο του Αλεξάνδρου ενώ ο Βλαντιμίρ Πούτιν δώρισε στον Έλληνα πρωθυπουργό αντίγραφο από το λάβαρο του Λάμπρου Κατσώνη.”

Έχοντας παραλάβει το λάβαρο του Λάμπρου Κατσώνη λοιπόν, για το οποίο θα μιλήσουμε στην συνέχεια, ο Αλέξης Τσίπρας επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου λίγες ημέρες μετά έγινε ο στρατηγικός διάλογος μεταξύ Ελλάδος και ΗΠΑ μεταξύ του Αμερικανού υπουργού εξωτερικών Μάικ Πομπέο και του Έλληνα υπουργού Γεωργίου Κατρούγκαλου.

Ο Πομπέο χαιρέτησε την συμφωνία των Πρεσπών, δηλώνοντας ότι αποτελεί ανάχωμα στις κακόβουλες επιδιώξεις της Ρωσίας στα Βαλκάνια, ενώ τόνισε ότι υπάρχει ιστορική πρόοδος των σχέσεων μεταξύ ΗΠΑ και Ελλάδος. Έπρεπε, λοιπόν, να κυβερνήσει η αριστερά για να έχουμε “ιστορική πρόοδο” στις σχέσεις με τις ΗΠΑ! Πώς γίνεται τώρα να φωνάζεις μέχρι χθες το σύνθημα “Αμερικάνοι φονιάδες των λαών” και να είσαι θαυμαστής του Τσε Γκεβάρα και ταυτόχρονα πολιτικός φίλος του Ντόναλντ Τραμπ μπορεί να ερμηνευτεί με μία μόνο λέξη: αριβίστες!

Ποιος ήταν όμως ο Λάμπρος Κατσώνης; Και τι συμβόλιζε το λάβαρό του; Ήταν μία τρίχρωμη σημαία με δύο σπαθιά και επάνω την φράση: “Πρίγκιπας της Μάνης και ελευθερωτής της Ελλάδος” και ο Λάμπρος Κατσώνης υπήρξε μια ξεχωριστή φυσιογνωμία της Ελληνικής Ιστορίας.

Ενάντια στο ψευτορωμαίικο

Σε ηλικία μόλις 18 ετών κατετάγη εθελοντής στο ναυτικό της Αυτοκρατορικής Ρωσίας. Συμμετείχε στον Ρωσοτουρκικό πόλεμο και τα Ορλωφικά, ενώ όταν οι Ρώσοι υπέγραψαν τον Ιανουάριο του 1792 ανακωχή με τους Τούρκους, ο Λάμπρος Κατσώνης με τον στόλο του από καταδρομικά πλοία συνέχισε να πολεμά και διακήρυξε: “Εάν η Αικατερίνη υπέγραψε ειρήνη με τους Τούρκους, εγώ δεν υπέγραψα ακόμη την δική μου”. Σύμφωνα μάλιστα με τα ρωσικά αρχεία σε έγγραφο του 1789 αναφέρεται: “Ο Λάμπρος Κατσώνης έχει σκοπό, ξεσηκώνοντας τον Ελληνικό λαό σε εξέγερση, να αποκαταστήσει την Ελληνική Βασιλεία”.

Χωρίς την βοήθεια της Ρωσίας και έχοντας βάση του το Πόρτο Κάγιο στην Ελεύθερη Μάνη, ο Λάμπρος Κατσώνης συνέχισε τον πόλεμο κατά των Τούρκων μέχρι και τον Ιούνιο του 1792 όταν ο Τουρκικός στόλος μαζί με τον Γαλλικό τον πολιόρκησε στην Μάνη απ’ όπου αναγκάστηκε να καταφύγει στην Πάργα και μετά στην Ρωσία, όπου εγκαταστάθηκε στην Κριμαία, σε ένα κτήμα που του χάρισε η Αυτοκράτειρα Αικατερίνη και το οποίο ονόμασε Λιβαδιά εις ανάμνηση της πατρίδας του στη Ρούμελη απ’ όπου έφυγε καταδιωκόμενος στα 1769.

Αυτός ήταν ο Λάμπρος Κατσώνης και αυτή η ιστορία για το Λάβαρό του. Μία ιστορία βαριά και ένας συμβολισμός ξεχωριστός πίσω από το γεγονός ότι δόθηκε σαν δώρο από τον Ρώσο πρόεδρο στον Έλληνα πρωθυπουργό.

Ιχνηλατώντας, λοιπόν, τα βήματα της Ιστορίας και ποθώντας την Ελλάδα που θα έλθει ενάντια στο ψευτορωμαΐκο, τα βήματα του πρωτοπαλίκαρου του Μάρκου Μπότσαρη και του απροσκύνητου επαναστάτη “πρίγκιπα της Μάνης” Λάμπρου Κατσώνη, συνεχίζουμε έναν Αγώνα σκληρό – μα υπέροχο – εναντίον όλων.

Νικόλαος Γ. Μιχαλολιάκος
Γενικός Γραμματέας Λαϊκού Συνδέσμου – Χρυσή Αυγή