Ο ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ

 

Κυρίες και κύριοι,

 

Θέλουμε από το βήμα να καταγγείλουμε τη σημερινή διαδικασία στη βουλή, που έρχεται να αποδείξει τη συμπαιγνία, για να παίζετε -όσο γίνεται καλύτερα σε αυτά τα πλαίσια- το δικομματικό παιχνίδι και μάλιστα με θέματα άσχετα και με τη συζήτηση της συνταγματικής αναθεώρησης, δυστυχώς, με τη συμβολή αυτή τη φορά και του προέδρου της βουλής.

Παίρνετε μεγάλο κατήφορο, κύριοι της κυβέρνησης, προειδοποιούμε γι’ αυτή τη κατάσταση, έχει πρώτη ευθύνη το κυβερνητικό κόμμα, έχει τεράστια επίσης η αξιωματική αντιπολίτευση, που αποδέχεται αυτή την απαράδεκτη διαδικασία. Και βέβαια εδώ δεν πρόκειται για τα λεπτά, να προσθέσουμε το χρόνο που μιλάει ο καθένας, αλλά για την ίδια τη διαδικασία, η οποία διακόπτεται απαράδεκτα, γιατί όλα αυτά, οι απαντήσεις του κ. Τσίπρα στον κ. Μητσοτάκη, οι ανταπαντήσεις, οι δευτερολογίες και τριτολογίες κατά τη διάρκεια της διαδικασίας -και το ίδιο να επαναλαμβάνεται στη συνέχεια- διακόπτουν τη συζήτηση. Ενώ, θα μπορούσε πολύ καλά ο κ. πρωθυπουργός να μαζέψει όσα λέει ο κ. Μητσοτάκης, όσα λέει η κ. Γεννηματά, όσα λέει το ΚΚΕ, όσα λένε τα άλλα πολιτικά κόμματα, να κάνει τη δευτερολογία του ολοκληρωμένα απαντώντας σε όλους αν θέλει ή σε έναν, ή σε δύο, ή σε τρεις, να απαντήσουν και οι υπόλοιποι όσοι θέλουν και βεβαίως να κάνει την τριτολογία στο τέλος, να κλείσει την συγκεκριμένη συζήτηση για το συγκεκριμένο θέμα που συζητάμε.

Δεν ακολουθήθηκε αυτή η διαδικασία, θεωρούμε ότι έγινε με σκοπιμότητα και με συμφωνία από κάποια επιτελεία πριν και βεβαίως έρχονται εδώ πέρα διάφορες πληροφορίες που κυκλοφορούσαν από το πρωί σήμερα κ. πρόεδρε της βουλής, ότι υπάρχει τέτοια σκοπιμότητα για να φτάσουμε εφτά η ώρα το βράδυ, που υποτίθεται κάπως θα έκλεινε η διαδικασία και ακόμα να έχουν μιλήσει τρεις και τέσσερις φορές ο κ. Τσίπρας και ο κ. Μητσοτάκης και λίγο μετά η κα Γεννηματά.

 

Κυρίες και κύριοι.

 

Από την πρώτη στιγμή το ΚΚΕ έχει επισημάνει, ότι η συγκεκριμένη συνταγματική αναθεώρηση, υπηρετεί δύο αλληλένδετους στόχους:

Από τη μια μεριά προωθεί ανάγκες του σημερινού σάπιου αστικού πολιτικού συστήματος, προκειμένου αυτό να εξασφαλίσει απρόσκοπτα την κυριαρχία του.

Από την άλλη, υπηρετεί κομματικές σκοπιμότητες, προεκλογικού χαρακτήρα, προκειμένου να στηθεί ξαναλέμε αυτός ο κάλπικος διπολικός καβγάς, ανάμεσα κυρίως στο ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ, αλλά και για να εμφανιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ ότι κάτι προχωράει από τις τόσες προεκλογικές διακηρύξεις του, που οι περισσότερες μένουν στα συρτάρια, προσπαθώντας να χρυσώσει το χάπι της μεγάλης κατηφόρας του. Και επαναλαμβάνω ένα μικρό δείγμα αυτού ήταν η σημερινή διαδικασία, η συζήτηση παρωδία.

Άλλωστε, πλέον, όλοι ξέρουμε ότι όλα αυτά τα διπολικά-δικομματικά παιχνίδια είναι μέρος του αστικού πολιτικού συστήματος, που υπηρετείτε προκειμένου να εγκλωβίζεται η λαϊκή δυσαρέσκεια και να μετατοπίζεται, πότε στον ένα πόλο, πότε στον άλλο, με τις φτερουγίτσες ανάλογα, στο όνομα κάθε φορά του «μικρότερου κακού». Το οποίο, βέβαια στην πορεία των πραγμάτων, εξελίσσεται σε ίδιο ή και μεγαλύτερο κακό.

 

Κύριοι της κυβέρνησης,

 

Ο πρώτος βασικός στόχος σας είναι να εξασφαλίσετε την κυβερνητική πολιτική σταθερότητα, την «πολιτική συνέχεια», όπως την λέτε εσείς, που σε απλά λόγια όμως σημαίνει, να μη διαταράσσεται η εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής από την εκάστοτε πολιτική συγκυρία.

Όπως είναι για παράδειγμα, η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας ή από την πίεση ακόμα περισσότερο που μπορεί να ασκήσει ο λαϊκός παράγοντας σε μια δεδομένη στιγμή.

Και μάλιστα στο σημείο αυτό κάνετε και μια ακόμα δήλωση μετάνοιας, από τις πολλές που έχετε κάνει όλα αυτά τα χρόνια.

Μετά τις δηλώσεις μετάνοιας προς τις τρόικες, προς τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, προς το γερμανικό κατεστημένο, προς την Μέρκελ και τους συνοδοιπόρους της, σαν κι αυτή που είδαμε προχθές, με τις γονυκλισίες σας στο συνέδριο του SPD, της αμαρτωλής γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας, της ίδιας που δολοφόνησε τη Ρόζα Λούξενμπουργκ, που την αναφέρατε σήμερα κ. Τσίπρα.

Μετά από όλα αυτά, κάνετε και μια ακόμη δήλωση μετανοίας για τη στάση σας το 2014, κατά τη διάρκεια της προεδρικής εκλογής, γιατί προφανώς εκ των υστέρων την κρίνετε ως αρνητική, με βάση, τουλάχιστον, όσα προτείνετε τώρα, ότι δεν πρέπει η προεδρική εκλογή, να διαταράσσει την κυβερνητική πολιτική σταθερότητα.

Δεύτερος στόχος σας είναι να κάνετε κι εσείς, μετά τους προηγούμενους, μια προσπάθεια αναπαλαίωσης αυτού του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, ένα μακιγιάζ δηλαδή.

Σε μια περίοδο μάλιστα, που αυτή η σαπίλα αναδύεται και φαίνεται όλο και περισσότερο, ανεξάρτητα αν και πόσο ο λαός μας επιλέγει ή αν θέλετε και πιστεύει αυτή τη στιγμή την ανατροπή αυτού του συστήματος.

Κι εσείς, προσφέρετε χείρα βοηθείας, για να «κερδίσει το πολιτικό αυτό σύστημα τη χαμένη του αξιοπιστία», όπως πάλι λέτε, δικά σας λόγια.

Και επειδή αυτοί οι στόχοι προφανώς δεν είναι προοδευτικοί -ίσα ίσα είναι καραμπινάτοι αντιδραστικοί- γι’ αυτό ακριβώς συμπίπτετε σε αυτούς τους στόχους και με τον έτερο πόλο, τη ΝΔ.

Γιατί και η ΝΔ και άλλα κόμματα, μιλάνε για την ανάγκη αυτή, να μη διαταράσσεται η πολιτική «συνέχεια» και «σταθερότητα».

Φυσικά, δεν είναι η πρώτη φορά, που αντιδραστικοί στόχοι, περιβάλλονται με πομπώδη συνθήματα, με μεγαλόστομες διακηρύξεις, όπως, «τομή στη δημοκρατία», «εμβάθυνση της δημοκρατίας», εμφανίζονται ως «πρόοδος», ως «ρήξη» με το πολύ συντηρητικό και φθαρμένο πολιτικό σύστημα.

Πολλές φορές τα πιο αυταρχικά, τα πιο αντιδημοκρατικά, αντιλαϊκά μέτρα, ακόμα και ο ίδιος ο αποκρουστικός ιμπεριαλιστικός πόλεμος, ντύνονται με συνθήματα για τα «ανθρώπινα δικαιώματα» δήθεν, για την «ελευθερία», για την «ειρήνη» και πάει λέγοντας.

Κι εσείς έχετε αποδειχθεί «μανούλες» στο παιχνίδι των λέξεων, διαστρεβλώνοντας τις έννοιες της προόδου και της συντήρησης. Όμως:

– Συντήρηση είναι το να μιλάς για «τα υπερεθνικά κέντρα, που χειραγωγούν τη λαϊκή βούληση», αλλά να μην ακουμπάς καν τα συνταγματικά άρθρα, όπως το άρθρο 28, το άρθρο 80, που κατοχυρώνουν αυτά τα λεγόμενα υπερεθνικά κέντρα και την υπεροχή για παράδειγμα του ευρωενωσιακού δικαίου σε βάρος του ελληνικού δικαίου.

– Συντήρηση είναι να δέχεσαι την παρουσία ξένων στρατιωτικών βάσεων, στρατευμάτων στο ελληνικό έδαφος και να αποδέχεσαι τα αντίστοιχα άρθρα του συντάγματος που την επιτρέπουν.

– Συντήρηση είναι να αναγνωρίζεις τυπικά ορισμένα δικαιώματα στο Σύνταγμα και να τα υπονομεύεις με χίλιους τρόπους, όπως για παράδειγμα είναι το δικαίωμα στην απεργία.

– Συντήρηση είναι να μην ακουμπάς καν αναγκαίους, υπερώριμους εκσυγχρονισμούς, κατοχυρωμένους αλλού εδώ και αιώνες σε άλλες χώρες, όπως είναι ο πλήρης διαχωρισμός κράτους – εκκλησίας και να τους προσπερνάς με ημίμετρα. Και να προσθέτεις μάλιστα και ένα νέο επιχειρηματικό αυτή τη φορά εναγκαλισμό με την εκκλησία, όπως είναι το Ταμείο αξιοποίησης εκκλησιαστικής περιουσίας, στο οποίο εντάσσετε και αμφισβητούμενες εκτάσεις, για να αποσπάσετε αυτή τη φορά τη συναίνεση της εκκλησίας στις, περιορισμένου χαρακτήρα, αλλαγές, τις οποίες προτείνετε.

Όλα αυτά είναι συντήρηση, και πάνω από όλα, συντήρηση είναι το ίδιο το αστικό Σύνταγμα, το οποίο κατοχυρώνει την εξουσία και τις διεθνείς συμμαχίες της κυρίαρχης εκμεταλλεύτριας τάξης.

Το οποίο πλέον, έχετε αναλάβει, όχι μόνο να το υπερασπιστείτε απλώς, αλλά και να το μακιγιάρετε συνεχώς, για να μη φαίνεται ο ταξικός, αντιλαϊκός και ξεπερασμένος χαρακτήρας του.

Και επειδή σας αρέσει η ιστορία, θυμίζουμε ότι το Σύνταγμα, στην αρχική τυπική του μορφή, ήταν καρπός των αστικών επαναστάσεων, στις πιο πολλές περιπτώσεις ένοπλων, με το αίμα του λαού να ρέει ποτάμι.

Ήταν προϊόν πολεμικών αναμετρήσεων, την περίοδο κατά την οποία ο καπιταλισμός και το πολιτικό του σύστημα, ήταν προοδευτικότερο σε σχέση με την φεουδαρχία και η αστική τάξη, ήταν η ανερχόμενη τότε επαναστατική τάξη σε σχέση με τους φεουδάρχες.

Από τη στιγμή, όμως, που η αστική τάξη πήρε όλη την εξουσία στα χέρια της, εδραιώνοντας την δικτατορία της, έχασε οριστικά τον όποιο προοδευτικό ρόλο έπαιζε, έγινε τάξη καταπίεσης με βασικό αντίπαλο την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, που τα συμφέροντά τους αντικειμενικά είναι πιο κοντά σε αυτά της εργατικής, όπως είναι οι αυτοαπασχολούμενοι, οι επαγγελματίες, αγρότες κλπ.

Η αναφορά στο αστικό Σύνταγμα, σε όλες τις χώρες και στη δική μας, για την ισότητα των πολιτών, είναι ψευδεπίγραφη, γιατί είναι μόνο τυπική.

Αφού εξισώνει τον κάτοχο του κεφαλαίου με τον κάτοχο της εργατικής δύναμης.

Γιατί δεν είναι ουσιαστικά και πραγματικά ίσος ο εργάτης, ο φτωχός άνθρωπος, ο μεροκαματιάρης, ο βιοπαλαιστής, με αυτόν που έχει στα χέρια του τον πλούτο, που έχει στην ιδιοκτησία του πολύ μεγάλες επιχειρήσεις, στις οποίες προσλαμβάνει και απολύει, που έχει στα χέρια του Μέσα Ενημέρωσης και άλλους μηχανισμούς, άρα όχι μόνο επηρεάζει, αλλά και χειραγωγεί τη λαϊκή συνείδηση, την ελεύθερη βούληση, όπως λέτε εσείς, που φυσικά μόνο ελεύθερη δεν είναι.

Το ίδιο κάλπικη, τυπική, είναι η λεγόμενη «λαϊκή κυριαρχία», μέσω του γενικού εκλογικού δικαιώματος, γιατί δεν μπορεί να υπάρξει τέτοια στις συνθήκες εκμετάλλευσης, της κυριαρχίας παντού της αντιδραστικής πλέον ιστορικά αστικής ιδεολογίας, μέσα από πολυπλόκαμους τυπικούς και άτυπους μηχανισμούς.

Ο ταξικός χαρακτήρας του συντάγματος φαίνεται και από το γεγονός ότι αυτός ο χαρακτήρας καθορίζει το σύνολο των εξειδικευμένων νόμων και των αξόνων λειτουργίας και δράσης του πολιτικού συστήματος.

Χαρακτηριστική περίπτωση είναι τα πάμπολλα γενικόλογα άρθρα του συντάγματος, που διακηρύσσουν μια σειρά δικαιώματα, τα οποία βέβαια υπονομεύονται στην πράξη με ρήτρες, διάφορα «παραθυράκια», με εξαιρέσεις και φυσικά με εκατοντάδες αντιλαϊκούς νόμους, που εσείς ψηφίζετε.

– Στο Σύνταγμα για παράδειγμα διακηρύσσεται το δικαίωμα στην εργασία. Και η ανεργία είναι στο 20%, ενώ οι 3 στους 10, δηλαδή ένα 30% επιπλέον ακόμα, δουλεύουν με μερική απασχόληση.

– Στο Σύνταγμα διακηρύσσεται το δικαίωμα στην κατοικία. Πόσο όμως αυτό εμποδίζει αυτή η κατοικία να επιβαρύνεται με δυσβάστακτους φόρους, όπως ο ΕΝΦΙΑ ή και να κατάσχεται για χρέη προς τις τράπεζες; Όπως κάνετε κι εσείς με το μπαράζ πλειστηριασμών που έρχεται και με την αναθεώρηση ακόμα και αυτού του περιορισμένου νόμου Κατσέλη.

– Στο Σύνταγμα, επίσης, διακηρύσσεται το δικαίωμα στην απεργία. Και την ίδια στιγμή επιβάλλονται εξαιρέσεις ή θεσπίζονται νόμοι, όπως ο δικός σας νόμος, που χτυπάει το δικαίωμα αυτό στην πράξη, με αποτέλεσμα 9 στις 10 απεργίες να βγαίνουν παράνομες και καταχρηστικές.

Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά;

Γιατί το υπέρτατο δικαίωμα που αναγνωρίζει το Σύνταγμα και συνολικά το σύστημά σας, είναι η καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, δηλαδή τα βάθρα της αστικής εξουσίας.

Και μπροστά σε αυτό, που παρουσιάζεται άλλοτε ως «δημόσιο συμφέρον», άλλοτε ως «δημόσια ασφάλεια», όλα τα άλλα υποχωρούν.

Τέτοιο χαρακτήρα, υποκριτικό, ψεύτικο, θα έχουν και όποια δικαιώματα προτείνεται από το ΣΥΡΙΖΑ να αναγνωριστούν στο Σύνταγμα, τη στιγμή που και εσείς οι ίδιοι ως κυβέρνηση, αλλά και άλλα κόμματα, θα τα υπονομεύουν στην πράξη.

Ο κ. Τσίπρας για παράδειγμα μίλησε, για το άρθρο που αφορά τις Συλλογικές Συμβάσεις, την ίδια στιγμή που η κυβέρνησή του ψήφισε νόμο που προβλέπει ότι ο κατώτατος μισθός, θα ορίζεται με απόφαση του υπουργού κι όχι με συλλογικές διαπραγματεύσεις.

Πρόσθεσε, μάλιστα ο κ. Τσίπρας ότι, με βάση το θεσμό αυτό, οι «κοινωνικοί εταίροι» θα αποφασίζουν για τους μισθούς λόγου χάρη, λες και δεν υπάρχουν αντεργατικοί νόμοι που καθορίζουν τα πάντα.

Το ζήτημα όμως δεν σταματά εδώ. Και μόνο ο όρος «κοινωνικός εταιρισμός» δείχνει τι κόμμα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και ποια είναι η πολιτική του.

Πολλές φορές, βέβαια, επειδή το Σύνταγμα, έρχεται συνήθως εκ των υστέρων, να προσαρμοστεί σε ανάγκες του συστήματος και να δώσει νομιμότητα σε ό,τι ήδη έχει εμφανισθεί, υπήρξαν περιπτώσεις που τυπικά παραβιάστηκε το Σύνταγμα, πετάχτηκε στον «κάλαθο των αχρήστων», για να στηριχθεί μια επιλογή που δεν είχε κατοχυρωθεί ακόμη συνταγματικά.

Αναφέρομαι, για παράδειγμα, στην περίπτωση που τα ΝΑΤΟϊκά στρατεύματα περνούσαν πολλές φορές μέσα από ελληνικό έδαφος για να πολεμήσουν κατά της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, χωρίς να έχει προηγηθεί ούτε καν έγκριση της βουλής με βάση τα προβλεπόμενα.

Και σε πολλές άλλες ακόμα περιπτώσεις.

Δεν είναι λίγες οι φορές που η πλειοψηφία της βουλής υιοθέτησε επιλογές που ήταν στα όρια της συνταγματικής νομιμότητας ή και σε αντίθεση με άρθρα του Συντάγματος.

Ακόμα και σε κραυγαλέες τέτοιες περιπτώσεις, η κυβερνητική πλειοψηφία, με την ψήφο της έσβηνε κάθε τέτοια ή παρόμοια αυθαιρεσία.

 

Κυρίες και κύριοι,

 

Ας πάμε τώρα λίγο στις επιμέρους προτάσεις και της κυβέρνησης και άλλων κομμάτων:

Ο ΣΥΡΙΖΑ, με βάση και την πείρα από το 2012 και μετά, αλλά με βάση και την ευρωπαϊκή πείρα, επιδιώκει την θωράκιση του πολιτικού συστήματος και με κυβερνήσεις συνεργασίας, όσο το δυνατόν αδιαπέραστες από την λαϊκή αγανάκτηση και διεκδίκηση μόνο και μόνο για να συνεχίσει την ίδια αντιλαϊκή πολιτική.

Επιδιώκει να προλάβει πιθανούς τριγμούς και ρωγμές, κυρίως από την προοπτική ανόδου της ταξικής πάλης, που μπορεί να δημιουργήσει αστάθεια σε αυτό το σύστημα.

Μια τέτοια «αστάθεια» βέβαια, είναι θεμιτή και δημιουργική, συμβάλει να ανοίγει ο δρόμος για αλλαγές και ανατροπές σε όφελος των πολλών, των λαϊκών συμφερόντων.

Γι’ αυτό το λόγο, άλλωστε, στο επίκεντρο του προβληματισμού όλων των άλλων κομμάτων είναι το άρθρο για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, έτσι ώστε να μη χρησιμοποιείται για να διαλύεται η κυβέρνηση και η βουλή.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προβλέπει μόνο τη δυνατότητα εκλογής του ΠτΔ από το λαό, αλλά και άσχετα από τον τρόπο εκλογής, προβλέπει την ισχυροποίηση του θεσμού με διεύρυνση των αρμοδιοτήτων της Προεδρίας της Δημοκρατίας.

Επίσης, για να εμποδίσει πρόωρες εκλογές προτείνει η ψήφος δυσπιστίας να μην οδηγεί σε πτώση της κυβέρνησης, αλλά να λειτουργεί αυτή με τέτοιο τρόπο ώστε να δώσει τη δυνατότητα να συνεχιστεί η διακυβέρνηση με κυβέρνηση που έχασε την πλειοψηφία.

Το πιο εντυπωσιακό είναι μάλιστα ότι αυτό εμφανίζεται ως παράδειγμα δημοκρατίας! Έλεος, δηλαδή!

Στην πραγματικότητα πρόκειται για συμπληρωματικά μέτρα θωράκισης του συστήματος, αφού ήδη υπάρχουν ένα σωρό άρθρα, που έχουν στόχο την καταστολή, την αποτροπή με κάθε τρόπο, στο να μπορέσει η πραγματική πλειοψηφία, ο λαϊκός παράγοντας, να βάλει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις.

Αφορά για παράδειγμα, το άρθρο 48 και την κατάσταση πολιορκίας, ένα άρθρο βέβαια, που υπάρχει στο ελληνικό Σύνταγμα από το 1833 με ειδική μορφή και επαναλαμβάνεται σε όλα τα αστικά Συντάγματα, έκτοτε.

Βέβαια, ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλα κόμματα, δεν συναντιούνται μόνο σε αυτό, στην προσπάθεια διευθέτησης των μεταξύ τους διαφορών για να μην κλονίζεται η κυβερνητική σταθερότητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλα κόμματα με τις κατά καιρούς θέσεις και τοποθετήσεις τους, συναντώνται και στην προσπάθεια αναστήλωσης του όποιου κλονισμένου κύρους αυτού του πολιτικού συστήματος, ακόμα και του αστικού κοινοβουλίου, που το έχετε απαξιώσει έτσι κι αλλιώς στα μάτια του λαού, εξαιτίας κυρίως των αντιλαϊκών πολιτικών σας, των εκατοντάδων μνημονιακών νόμων που έχετε ψηφίσει. Απαξίωση βέβαια που έχει βέβαια και διαφορετικές αφετηρίες, με τις οποίες ξέρετε πάρα πολύ καλά εδώ μέσα και ο ελληνικός λαός που μας ακούει, ότι είμαστε κάθετα αντίθετοι.

Γνωρίζετε όλοι σας σε αυτή την αίθουσα, ότι το ΚΚΕ είναι ο πιο συνεπής πολέμιος των διαφόρων αντιδραστικών, ακροδεξιών, φασιστικών πράξεων απαξίωσής του από σκοταδιστικές δυνάμεις.

Την ίδια στιγμή όμως καταγγέλλουμε ότι είναι βούτυρο στο ψωμί τέτοιων δυνάμεων, η πρεμούρα σας και μέσω της συνταγματικής αναθεώρησης, να εμφανίσετε ηθικοποιημένο και εξυγιασμένο το φθαρμένο αυτό σύστημα.

Όμως, παίζετε αυτό τον επικίνδυνο ρόλο, γιατί ο στόχος σας είναι άλλος.

Θέλετε κυρίως, να προλάβετε, τις όποιες σημερινές ή αυριανές δεν έχει σημασία πότε, ρωγμές μπορεί να επιφέρει στην σταθερότητα του συστήματος το ανερχόμενο εργατικό λαϊκό κίνημα και μια αντίστοιχη ριζοσπαστικοποίηση συνειδήσεων, που θα ανοίγει δρόμο πραγματικά προς τα εμπρός, προς την πραγματική και όχι επίπλαστη σαν τη δική σας πρόοδο.

Μαζί φυσικά με αυτήν την προσπάθεια, εξελίσσεται όλη αυτή η αποπροσανατολιστική και επικίνδυνη θεωρία, ότι δήθεν για την κρίση στην Ελλάδα δε φταίει το ίδιο καπιταλιστικό σύστημα, αλλά η λειτουργία του εγχώριου πολιτικού συστήματος, λες και η κρίση είναι μόνον ελληνικό φαινόμενο.

Βεβαίως όλοι αυτοί οι φωστήρες, που έχουν αναλάβει μάλιστα και την εξυγίανση του συστήματος, θα πρέπει να αναζητήσουν άλλους λόγους και αιτίες, όταν χτυπήσει μια νέα κρίση, κάτι το οποίο όχι μόνο δεν είναι απίθανο, αλλά ήδη προβλέπεται από μια σειρά σοβαρά επιτελεία οικονομικών μελετών και ερευνών.

Στην επιχείρηση «ηθικοποίησης» του συστήματος, εντάσσεται και το υπερώριμο αίτημα για την κατάργηση του άρθρου 86, που αφορά την ευθύνη υπουργών, καθώς δεν μπορεί να υπάρξει σήμερα ούτε ένας λογικός άνθρωπος που να μην ζητά να μην έχουν διαφορετική μεταχείριση οι υπουργοί από τους απλούς ανθρώπους του λαού μας, στην περίπτωση που κάποιοι από αυτούς τους υπουργούς βαρύνονται με υποψία ή διαπιστωμένο αδίκημα.

Βεβαίως, από ό,τι βλέπουμε, κι εδώ καταφεύγετε σε ημίμετρα.

Γιατί, από ό,τι φαίνεται -με βάση τα όσα έχετε πει- τον τελικό λόγο θα τον έχει πάλι η βουλή και η εκάστοτε κυβερνητική πλειοψηφία, με κάποιες μικροαλλαγές.

Η θέση που εμείς έχουμε επανειλημμένα διατυπώσει, είναι να φύγουν όλα, μα όλα, τα εμπόδια για να προχωρά η έρευνα ή η δίωξη για τον συγκεκριμένο υπουργό, όπως σε όλες τις περιπτώσεις των υπολοίπων συμπολιτών μας.

Όπως, επίσης, δε βγάζετε κιχ για το διορισμό της ηγεσίας των ανωτέρων δικαστηρίων από την εκάστοτε κυβέρνηση.

Γιατί να διορίζεται η δικαιοσύνη; Για να την χειραγωγείτε περισσότερο και καλύτερα εσείς οι ίδιοι, οι εκάστοτε κυβερνώντες.

Στα ίδια πλαίσια, εντάσσονται και άλλες σκέψεις για τα προνόμια βουλευτών, που χρησιμοποιείτε παραπλανητικά, ως δήθεν εργαλείο καταπολέμησης της διαφθοράς.

Εδώ βρίσκεται επίσης μεγάλη κοροϊδία σε βάρος του λαού μας.

Η διαφθορά ανθεί μέσα στην ίδια την καπιταλιστική αγορά, η ανταγωνιστικότητα περικλείει μέσα της εξαγορές, εκβιασμούς, κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας, μίζες, φωτογραφικούς διαγωνισμούς, φθάνει ως και τις μαφιόζικες δολοφονίες.

Δεν είναι τυχαίο ότι σε ένα κράτος μπορεί κάτι να θεωρείται νόμιμο και το ίδιο σε άλλο μη νόμιμο. Άρα δεν υπάρχει στο αστικό σύστημα ένα ενιαίο μέτρο ηθικής και νομιμότητας.

Ο κ. Τσίπρας, μιλώντας στην κοινοβουλευτική του ομάδα, έβαλε ένα ρητορικό ερώτημα, που συσχετίστηκε με τις θητείες των βουλευτών. Αυτό το ερώτημα έχει να κάνει με το αν η βουλευτική ιδιότητα είναι επάγγελμα ή προσφορά. Σήμερα την προσφορά την είπε λειτούργημα.

Λες και η προσφορά, το λειτούργημα τέλος πάντων, του βουλευτή είναι κάτι αυτοτελές και δε σχετίζεται με το περιεχόμενο, με το αν ψηφίζει νόμους που γκρεμίζουν μισθούς, γκρεμίζουν συντάξεις, αν δίνει την συγκατάθεσή του σε νέες πολεμικές στρατιωτικές βάσεις στη χώρα μας, αν συμφωνεί με την εγκατάσταση πυρηνικών, για παράδειγμα, αν συμφωνεί σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σε πόλεμο αύριο.

Τότε και οι ναζιστές, οι φασίστες βουλευτές, με βάση την πρωθυπουργική ρήση, θα έπρεπε να επαίρονται από την σκοπιά τους για την δική τους προσφορά! Για το δικό τους ναζιστικό λειτούργημα.

Όσον αφορά στην ασυλία των βουλευτών, υπάρχει ήδη η πείρα που έχει δοκιμάσει το ΚΚΕ στην πλάτη του, με την καταδίκη για παράδειγμα του ευρωβουλευτή μας, του Σωτήρη Ζαριανόπουλου, στη Θεσσαλονίκη, γιατί αποκάλεσε ναζιστική την εγκληματική οργάνωση της ΧΑ.

Για μας είναι καθαρό ότι η άρση ασυλίας δεν πρέπει να χρησιμοποιηθεί ή να χρησιμοποιείται για την δίωξη της πολιτικής δράσης του βουλευτή.

Σε αυτά τα πλαίσια, ο ΣΥΡΙΖΑ βαφτίζει και τα δημοψηφίσματα που προτείνει “άμεση δημοκρατία”, σαν “συμμετοχική δημοκρατία”, αν και δεν έχει ακόμα στεγνώσει το μελάνι, ούτε είναι μακριά μας το καλοκαίρι του 2015, όταν χρησιμοποίησε το δημοψήφισμα, κάνοντας σκόπιμα τα στραβά μάτια για το πώς τα λαϊκά δημοψηφίσματα γίνονται όπλο της κυρίαρχης πολιτικής κατά κανόνα και πώς τα ΟΧΙ γίνονται ΝΑΙ εν μια νυκτί.

Και αυτό μη νομίζετε ότι αφορά μόνο την Ελλάδα.

Αφορά και άλλες χώρες, όπως είναι η Γαλλία ή η Ιρλανδία, όπου και εκεί τα ζήσαμε, δημοψηφίσματα που δεν ήταν αρεστά, ανατράπηκαν στην πορεία, μέσα από εκβιασμούς και πιέσεις.

Δεν μας κάνει πλέον εντύπωση. Άλλωστε ξέρουμε ότι έχει πολύ καλούς δασκάλους ο κ. Τσίπρας!

Από κει και πέρα φυσικά, δεν λείπουν και οι διάφορες αντιπαραθέσεις μεταξύ των κομμάτων, για να συντηρούν, όπως είπαμε αυτό τον κάλπικο διπολικό καβγά, να κρύβουν τη σύγκλισή τους σε μεγάλα και κρίσιμα ζητήματα, αλλά και σε ζητήματα της συνταγματικής αναθεώρησης.

Το κάθε κόμμα και ο ΣΥΡΙΖΑ, με διαφορετικό τρόπο, παίρνει υπόψη το βάρος π.χ. ιστορικών παραδόσεων ή την μεγάλη γοητεία που ασκούν ορισμένοι αστικοί εκσυγχρονισμοί, που δεν θίγουν όμως τα συμφέροντα του συστήματος.

Για να δούμε ορισμένα από αυτά.

Η ΝΔ λόγου χάρη, φοβάται τον υπερώριμο εκσυγχρονισμό του διαχωρισμού του κράτους από την Εκκλησία. Τον φοβάται όμως και ο ΣΥΡΙΖΑ, φέρνοντας ένα μεσοβέζικο υποκριτικό άρθρο, για «διακριτούς ρόλους» λέει. Όμως ο χωρισμός της εκκλησίας από το κράτος είναι πραγματικά ώριμος και δεν έχει βέβαια καμία σχέση αυτό με τη θρησκευτική πίστη, με τα θρησκευτικά πιστεύω, το αντίθετο μάλιστα, ούτε πλήττει το λαϊκό κλήρο, τους ιερείς για την απρόσκοπτη τέλεση των τελετουργικών διαδικασιών, των θρησκευτικών τους καθηκόντων, με αξιοπρεπείς μισθούς, με δικαιώματα εργασιακά και μια σειρά τέτοια ζητήματα κυρίως για να ζήσουν τις οικογένειές τους. Το αντίθετο συμβαίνει σήμερα με την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ.

Άλλο: Η ΝΔ και άλλα κόμματα είναι πιο ξεκάθαρη στη θέση για ιδιωτικά ΑΕΙ, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται αντιστεκόμενος, την ίδια στιγμή, όμως, με βάση τις γενικότερες κατευθύνσεις της ΕΕ, τα μέτρα του υπουργείου παιδείας, τους νόμους της αγοράς, η ιδιωτική παιδεία έχει εξαπλωθεί, έχει γιγαντωθεί, ενώ τα πανεπιστήμια λειτουργούν ως ιδιωτικά ιδρύματα της αγοράς στην πράξη.

Κρατά λοιπόν και ένα άρθρο, κάνοντας βέβαια στη πράξη άλλα, μόνο και μόνο για να περνάει αυτό τον πλαστό διαχωρισμό «πρόοδος» από τη μια μεριά, που είναι υποτίθεται ο ΣΥΡΙΖΑ, «συντήρηση» που είναι η ΝΔ κλπ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται να επιλέγει ένα αναλογικότερο -από το σημερινό-εκλογικό σύστημα και όχι βέβαια την γνήσια απλή αναλογική, με μια γενική διατύπωση μάλιστα που μπορεί να τροποποιείται ανάλογα και κατά περίσταση. Κάνετε υποχώρηση ακόμα κι από αυτό που είχατε ψηφίσει πριν 2 χρόνια, αφού λέτε ότι 10% των εδρών -30 έδρες δηλαδή- θα μπορεί να μη διανέμεται αναλογικά, αλλά να δίνεται προφανώς μπόνους στο πρώτο κόμμα. Άλλη μια μεγαλοπρεπής κωλοτούμπα.

Η ΝΔ υποστηρίζει κατά βάση το υπάρχον εκλογικό σύστημα. Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ εκτιμά ότι τέλειωσαν οι αυτοδύναμες κυβερνήσεις, η δε ΝΔ ελπίζει ότι υπάρχει κάποια ελπίδα ακόμα για μια τέτοια αυτοδύναμη κυβέρνηση δικιά της.

Επίσης, ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να εναρμονίσει καλύτερα ορισμένα άρθρα που αφορούν στην ενέργεια, το νερό, τις Ανεξάρτητες Αρχές, με τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στην ελληνική οικονομία.

Πίσω όμως από το δημόσιο έλεγχο στα δίκτυα, υποκρύπτεται, όχι η αντινεοφιλελεύθερη ατζέντα όπως λέτε, αλλά η πρόθεση να προχωρήσει πιο γρήγορα η απελευθέρωση σε αυτούς τους τομείς, με το Δημόσιο να παίζει το ρόλο του «τροχονόμου» των επιχειρηματικών συμφερόντων.

Τέτοιες διαφορές φυσικά και υπάρχουν μεταξύ σας, δεν ανατρέπουν όμως τη μεγάλη στρατηγική ταύτισή σας, την οποία βλέπει περισσότερο σήμερα από ό,τι χτες ο ελληνικός λαός και η οποία δεν αποκλείουμε κάποια στιγμή αργότερα να οδηγήσει σε αυτό το μεγάλο συνασπισμό, όπως έγινε πριν με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.

Ο εναγκαλισμός σας άλλωστε με την αμαρτωλή -το ξαναλέμε- γερμανική σοσιαλδημοκρατία, η οποία έχει πολύ μεγάλη πείρα σε τέτοιους είδους συνεργασίες και μεγάλους συνασπισμούς, αυτό ακριβώς δείχνει.

 

Κυρίες και κύριοι,

 

Το ΚΚΕ, με βάση τις θέσεις του, θα πάρει μέρος στη διαδικασία της συνταγματικής αναθεώρησης.

Άλλωστε από το Σύνταγμα του 1975 και στις αναθεωρήσεις που ακολούθησαν, συγκεντρώναμε πάντα την προσοχή μας, είτε στην κατάργηση, είτε στην θετική τροποποίηση άρθρων που αφορούσαν π.χ. συνδικαλιστικές  ελευθερίες, κατάργηση αντιδημοκρατικών άρθρων κλπ.

Είτε θέταμε ζητήματα που δεν πρόβλεπε η κυβερνητική πρόταση, όπως π.χ. την διεκδίκηση της απλής αναλογικής, παλαιότερα θα θυμάστε την καθιέρωση ως επίσημης γλώσσας της δημοτικής, τον πλήρη διαχωρισμό του κράτους από την Εκκλησία διαχρονικά κλπ.

Αυτό θα κάνουμε και τώρα. Προτείνοντας αλλαγές συγκεκριμένες σε μια σειρά άρθρα.

Αναφέρω ενδεικτικά μόνο σήμερα.

– Το άρθρο 48, περί κατάστασης πολιορκίας», που στοχοποιεί τον ονομαζόμενο «εσωτερικό εχθρό», δηλαδή το εργατικό – λαϊκό κίνημα και κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες (όπως π.χ. μια πολεμική εμπλοκή που δεν αποκλείεται και βέβαια αρκετοί μέσα εδώ, που χαμογελάνε ή χαζογελάνε εδώ κάποιοι κύριοι και κυρίες θα τη ζήσουν στο πετσί τους), αναστέλλει μια σειρά δικαιώματα, όπως είναι της απεργίας, του συνεταιρίζεσθαι, της ελευθερίας του Τύπου, δίνει τη δυνατότητα ακόμα και για τη συγκρότηση έκτακτων δικαστηρίων.

– Τα άρθρα 28 και 80, που αφορούν επίσης την εκχώρηση αρμοδιοτήτων σε διακρατικές ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και ερμηνεύουν το Σύνταγμα υπό το πρίσμα και την αίρεση του ευρωενωσιακού δικαίου.

– Το άρθρο 27 που αφορά την παρουσία ξένων στρατιωτικών δυνάμεων και βάσεων στην Ελλάδα.

– Το άρθρο 107, που αφορά την προστασία του ξένου και εφοπλιστικού κεφαλαίου στην Ελλάδα.

– Τη διεύρυνση του δικαιώματος στην απεργία, άλλο άρθρο, κ.ο.κ.

Έχει νόημα η αξιοποίηση των όποιων νόμων λιγοστεύουν τα νομικά εμπόδια στη συνδικαλιστική και πολιτική δράση, χωρίς βεβαίως να παραγνωρίζουμε ότι η ελευθερία δράσης περιορίζεται έως και καταργείται, από την άσκηση της εργοδοτικής βίας, από τις δυνάμεις της καταστολής και άλλα σχετικά.

Γνωρίζουμε, φυσικά, πάρα πολύ καλά και τα στενά όρια αυτής εδώ της δημοκρατίας, της αστικής δημοκρατίας, όσον αφορά το λαό μας, το εργατικό – λαϊκό κίνημα, τα συμφέροντά του, αλλά και την ευρυχωρία της σε κάποιες άλλες περιπτώσεις.

Η αστική δημοκρατία, βλέπετε, χωρά -όπως έχει δείξει όλη η ιστορία και της πατρίδας μας, αλλά και όλης της ανθρωπότητας- και τον κοινοβουλευτισμό και την προσωρινή άρση ή τον περιορισμό του κοινοβουλευτισμού και το φασιστικό του κλαδί.

Όπως, επίσης, γνωρίζουμε ότι το εργατικό, το λαϊκό κίνημα, μπορεί και πρέπει με τη δράση του να καθιστά όλους τους αντιλαϊκούς νόμους ανενεργούς.

Το κράτος αυτό, το αστικό κράτος δεν ηθικοποιείται, δεν γίνεται προοδευτικό ούτε ουδέτερο ταξικά. Έτσι είναι και το Σύνταγμά του.

Το αστικό κράτος και το Σύνταγμά του αλλάζει ριζικά, ανατρέπεται σε ριζοσπαστική, προοδευτική, λαϊκή κατεύθυνση με την μαζική, εργατική, λαϊκή συνειδητή δράση.

Όταν περνά ο λαός στην κοινωνία της πραγματικής ισότητας που εξαλείφει, όχι μόνο την ταξική εκμετάλλευση, αλλά στην πορεία της καταργεί και κάθε μορφής αντίθεση που κληρονομεί από τον καπιταλισμό.