Οι τράπεζες υπονομεύουν τον εξωδικαστικό

Ένας χρόνος κοντεύει να κλείσει από την έναρξη της λειτουργίας του εξωδικαστικού μηχανισμού ρύθμισης οφειλών των επιχειρήσεων και τα επίσημα στοιχεία κάνουν λόγο για 23 μόλις αιτήσεις που έχουν γίνει δεκτές. Αυτός ο αριθμός απέχει πολύς από τις χιλιάδες ρυθμίσεις που υπόσχονταν το υπουργείο στην τρόικα με σκοπό να πάρουν ανάσα οι επιχειρήσεις και να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους.

Ο ένας λόγος που αποδείχθηκε φιάσκο ο εξωδικαστικός ήταν φυσικά η ίδια η φύση του, καθώς προαπαιτούμενο ήταν η αναγνώριση της οφειλής με όλες τις παράνομες και καταχρηστικές χρεώσεις των τραπεζών. Η έλλειψη της εκκαθάρισης οφειλής, η γραφειοκρατία και οι υπόλοιπες στρεβλώσεις είχαν επισημανθεί από τον πρόεδρο του Συλλόγου Δανειοληπτών και Προστασίας Καταναλωτών Β. Ελλάδος κ. Χαράλαμπο Περβανά, όταν κλήθηκε από τη Βουλή των Ελλήνων να τοποθετηθεί επί του θέματος. Τότε ο κ. Περβανάς είχε σαφώς προβλέψει πως ο εξωδικαστικός πρόκειται να αποτύχει.

Πλέον, ο εξωδικαστικός αποτελεί ανέκδοτο και το υπουργείο υπόσχεται γενικά και αόριστα μείωση της γραφειοκρατίας και βελτιώσεις. Την ίδια στιγμή αποδεικνύεται ότι οι τράπεζες από την πρώτη μέρα λειτουργίας της πλατφόρμας του προβληματικού εξωδικαστικού μηχανισμού ρύθμισης οφειλών των επιχειρήσεων, τον υπονόμευαν και τον σαμπόταραν, καθώς δεν επιθυμούν να επεμβαίνει κανείς μεταξύ αυτών και των δανειοληπτών και να έχουν αυτές το μαχαίρι και το πεπόνι. Με αφορμή, την τεράστια γραφειοκρατία που απαιτεί ο εξωδικαστικός, οι τράπεζες προέτρεπαν τους ενδιαφερόμενους επιχειρηματίες να μην υποβάλλουν αίτηση για να ρυθμίσουν εξωδικαστικά τα χρέη τους, αλλά να ξεκινήσουν απευθείας συζητήσεις με τις τράπεζες. Πρόκειται φυσικά για κίνηση – παγίδα καθώς, αν ο οφειλέτης χρωστά, όπως γίνεται συνήθως, σε περισσότερους από έναν πιστωτές, ωφελείται περισσότερο από την ένταξή του στην ομπρέλα προστασίας του εξωδικαστικού συμβιβασμού σε σχέση με τις διμερείς συμφωνίες.

Γίνεται, λοιπόν, φανερό ότι οι τράπεζες ποτέ δεν ήθελαν την ύπαρξη ενός εξωδικαστικού μηχανισμού, αλλά ήθελαν να έχουν οι ίδιες τον πλήρη έλεγχο των κινήσεων. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ έφτιαξε τον εξωδικαστικό για να βγει από τη μνημονιακή υποχρέωση, αλλά τον έκανε με τέτοιο τρόπο που ήταν αδύνατο να λειτουργήσει. Οι μόνοι που δεν ήθελαν να λειτουργήσει ο εξωδικαστικός ήταν οι τραπεζίτες. Η κυβέρνηση, λοιπόν, έφτιαξε έναν εξωδικαστικό που δεν υπήρχε περίπτωση ποτέ να λειτουργήσει, ακριβώς όπως επιθυμούσαν οι τράπεζες.

Για άλλη μια φορά, λοιπόν, το πολιτικό σύστημα κάνει τα πάντα για τις τράπεζες και οδηγεί τους πολίτες σε πλήρη οικονομική εξαθλίωση. Το 48% του πληθυσμού, δηλαδή 5 εκατομμύρια άτομα, ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, που είναι 382 ευρώ τον μήνα και από αυτό το 48% υπάρχουν 1,5 εκατομμύρια άτομα που ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας, δηλαδή κάτω από 182 ευρώ τον μήνα. Παράλληλα, με μισθό μόλις 383 ευρώ μεικτά καλείται να ζήσει σχεδόν ένας στους τρεις εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, καθώς απασχολείται με ευέλικτες μορφές εργασίας. Αυτούς τους ανθρώπους η κυβέρνηση και οι τράπεζες αποκαλούν στρατηγικούς κακοπληρωτές και μπαταχτσήδες, επειδή επιλέγουν με τα ελάχιστα χρήματα που διαθέτουν να αγοράσουν φαγητό, αντί να πληρώσουν τη δόση του δανείου…