Ο πρωθυπουργός του διχασμού

Ο πρωθυπουργός του διχασμού

Του Σάββα Αναστασιάδη

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ελλάδα ζει μια ιστορική συγκυρία. Η πρωτόγνωρη οικονομική κρίση και οι συνέπειές της από το 2010, που προκάλεσε μεγάλες δυσκολίες στην ελληνική κοινωνία, θα ήταν αρκετή από μόνη της για να δικαιολογήσει την αρχική διαπίστωση.

Η προσπάθεια για την αντιμετώπισή της ένωσε μέχρι και τους δύο κορυφαίους, αντίπαλους  πολιτικούς σχηματισμούς της μεταπολίτευσης, τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, στο πλαίσιο του πνεύματος εθνικής ενότητας και συναίνεσης στα βασικά που απαιτούνταν ώστε να κρατηθεί όρθια η χώρα και να μη χρεοκοπήσει. Εξαίρεση ο ΣΥΡΙΖΑ που θα έσκιζε τα μνημόνια, ο ΣΥΡΙΖΑ που κρυβόταν πίσω από «κινήματα» τύπου «δεν πληρώνω», ο ΣΥΡΙΖΑ που υποκινούσε δήθεν «αγανακτισμένους», ο ΣΥΡΙΖΑ που επέλεγε το διχασμό ως τρόπο επιβίωσης στο ταραγμένο πολιτικό σκηνικό.

Εμείς στη Νέα Δημοκρατία το γνωρίζαμε, το βλέπαμε, το λέγαμε. Τώρα και οι πολίτες βλέπουν ξεκάθαρα ότι ο κ. Τσίπρας εκτός από… εφευρέτης της «κωλοτούμπας» στην πολιτική επιστήμη είναι επίσης συνώνυμος του διχασμού. Αυτής της «πανάρχαιας» μεθόδου επιβίωσης με το όποιο τίμημα, που θρέφει για δεκαετίες ένα κομμάτι της ελληνικής αριστεράς, το  ακολουθεί πιστά ο κ. Τσίπρας που αν και σκληρός μνημονιακός περιφέρεται μασκαρεμένος με τη μάσκα του Ευρωπαίου κομουνιστή.

Τον τελευταίο μήνα τρία γεγονότα ανέδειξαν αυτό που γνώριζαν αλλά δεν ήθελαν να πιστέψουν πολλοί.

Πρώτα ήταν το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων. Αντί ο πρωθυπουργός της χώρας να επιδιώξει τη διαμόρφωση εθνικού μετώπου, καλώντας σε συνεργασία τους πολιτικούς αρχηγούς, επέλεξε να χρησιμοποιήσει το ευαίσθητο εθνικό θέμα για μικροκομματικό ίδιον όφελος. Από την πρώτη μέρα καλούσε την αξιωματική αντιπολίτευση να τοποθετηθεί, θαρρείς και αυτό είναι το φλέγον στη συγκεκριμένη περίπτωση. Το έκανε μάλιστα με μια εμμονή την ώρα που η κυβέρνησή του είχε και έχει ακόμη δύο εκ διαμέτρου αντίθετες θέσεις. Το έκανε σε μία προσπάθεια να παγιδεύσει τη Νέα Δημοκρατία αλλά και να καλύψει τη δική του ενδοτικότητα. Έπεσε έξω στους υπολογισμούς του.

Μετά ήρθε το θέμα της Novartis. Δεν υπάρχει κανένας δισταγμός: όποιος έχει συμμετοχή στη διασπατάληση δημοσίου χρήματος να «πληρώσει». Όμως, πολιτικά αξιολογώντας τα γεγονότα, είναι ξεκάθαρο ότι ο Τσίπρας δημοσιοποίησε το σκάνδαλο Novartis με μεθόδευση και με σκοπό αποκλειστικά να πλήξει την αξιωματική αντιπολίτευση και να διχάσει την κοινωνία. Αφού έδειξε απόλυτη περιφρόνηση στις πατριωτικές ανησυχίες του Ελληνικού λαού, πανικοβλημένος από τη λαϊκή αντίδραση στο θέμα της Μακεδονίας,  επιχειρεί να συκοφαντήσει τους πολιτικούς του αντιπάλους.  Στη συζήτηση που έγινε στη Βουλή αποκαλύφθηκε το σαθρό του πράγματος.

Ακολούθησαν τα ελληνοτουρκικά, με το θερμό επεισόδιο στα Ίμια. Οι φραστικές απειλές των Τούρκων για την κυριαρχία του Αιγαίου, η παρενόχληση στην κυπριακή ΑΟΖ, η παρέμβαση της Ευρώπης και το κάλεσμα Ερντογάν προς τους Τούρκους να είναι σε ετοιμότητα για επιστράτευση. Και σε αυτή την περίπτωση ο κ. Τσίπρας επιλέγει να λειτουργεί ως λατινοαμερικάνος ολιγάρχης. Διχάζει την κοινωνία, αντί έστω αυτή την ώρα να επιδιώκει την πολιτική και κοινωνική  ομοψυχία.

Η προσπάθεια της κυβέρνησης να χωρίζει τους Έλληνες σε καλούς και κακούς δεν πρέπει να περάσει. Όλοι εμείς που πιστεύουμε στην πραγματική  δημοκρατία, οφείλουμε να εργαστούμε σκληρά για την αποτροπή του επιδιωκόμενου διχασμού της ελληνικής κοινωνίας. Ας μην επιτρέψουμε να επικρατήσει η αριστερά του διχασμού. Ας μην κάνουμε το χατίρι του κ. Τσίπρα και της παρέας του.