Γιάννης Φλερύ

Είναι το απόλυτο παράδειγμα ταλαντούχου καλλιτέχνη που έχτισε μόνος του μια σπουδαία καριέρα η οποία είχε διάρκεια έως τα βαθιά του γεράματα. Το καλλιτεχνικό του όνομα ήταν Γιάννης Φλερύ. Ήταν ο Γιάννης Παπαντωνόπουλος που γεννήθηκε στην Πάτρα το 1914 σε μια εποχή που δεν ευνοούσε σπουδές και καριέρα χορευτή για κάποιον νέο που η οικογένεια του ήθελε να τον δει νομικό.
Το πάθος του όμως τον φέρνει να συμμετέχει σε κάποια παράσταση οπερέτας στο θέατρο «Ριάλτο», με υποτυπώδεις γνώσεις χορού. Με μεγάλο ταλέντο όμως και πείσμα! Όταν αργότερα έρχεται στην Ελλάδα ο Κώστας Νίκολας, ένας σπουδαίος δάσκαλος χορού, ο Φλερύ παίρνει οργανωμένη εκπαίδευση και αρχίζει να χορεύει στην ομάδα του δασκάλου του.
Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, αναγκάζει τον νεαρό χορευτή να αφήσει τις πουέντ και να πάρει το όπλο για το Αλβανικό μέτωπο. Με την κατάκτηση της χώρας από τους Γερμανούς, ο Φλερύ συμμετέχει στην Αντίσταση μέσω του ΕΑΜ, ακολουθώντας τις δύσκολες ώρες που πέρασε η συντεχνία του θεάτρου μαζί με όλον τον Ελληνικό Λαό. Σε προοδευτική πολιτική θέση, στάθηκε σε όλα τα υπόλοιπα χρόνια της γεμάτης καλλιτεχνικά ζωής του. Με την απελευθέρωση αρχίζει να δουλεύει ξανά. Το 1946, εμφανίζεται στο καμπαρέ «Μαϊάμι». Εκεί τον βλέπει η Εντίθ Πιάφ που βρίσκεται στην Ελλάδα για λίγες μέρες. Ενθουσιάζεται μαζί του και τον καλεί για συνεργασία στο Παρίσι, μαζί με την παρτενέρ του, την υπέροχη Λίντα Άλμα. Μένει εκεί επτά χρόνια και συνεργάζεται με σπουδαίους δημιουργούς. Ανάμεσα τους οι Υβ Μοντάν και Σάρλ Αζναβούρ. Η φλόγα της δημιουργίας τον καίει. Ο χορευτής δημιουργεί την προσωπικότητα του χορογράφου και ο Φλερύ φεύγει για τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου παίρνει μαθήματα χορογραφίας στη Μητροπολιτική Όπερα της Νέας Υόρκης. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα το 1952, διαγράφει μια σπουδαία καριέρα στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση.
Ήταν εκείνος ο πολύπλευρος δημιουργός που με εξαιρετική άνεση περνούσε από τη χορογραφία για μια επιθεώρηση στο «Ακροπόλ», με τον Αυλωνίτη και τη Βασιλειάδου, στην Οπερέτα και από εκεί, στις ταινίες του Δαλιανίδη, για να συνεχίσει στη Λυρική Σκηνή, να επιστρέψει σε έναν θίασο περιοδείας, να χορογραφήσει στο Εθνικό Θέατρο, το ΚΘΒΕ και το Αμφιθέατρο, σε εμβληματικούς χώρους όπως είναι αυτός του θεάτρου της Επιδαύρου.
Είχα τη χαρά να συνεργασθώ πολλές φορές μαζί του και σε διαφορετικά είδη θεάματος. Ήταν θαυμαστός, ο τρόπος που χορογραφούσε τους ηθοποιούς και πόσο όχι απλώς τους βοηθούσε να φαντάζουν δεινοί χορευτές, αλλά και να έχουν αυτοπεποίθηση γι’ αυτό που κάνουν. Είτε συνεργαζόμασταν σε μια επιθεώρηση στο θέατρο «Μινώα», είτε στην Επίδαυρο με την «Ειρήνη» του Αριστοφάνη και σκηνοθεσία του Σπύρου Ευαγγελάτου, είτε σε ένα εορταστικό τηλεοπτικό πρόγραμμα, τρία πράγματα ξεχώριζε κανείς στις χορογραφίες του. Καλό γούστο, φαντασία και μαστοριά.
Ο Γιάννης Φλερύ, δεν ήταν απλώς ένας σπουδαίος της εποχής του. Ήταν ένας δημιουργός που την ξεπέρασε. Είναι παράδειγμα για όποιον νέο σήμερα έχει όνειρα. Σε μια εποχή όπου δεν υπήρχε τίποτα και κανείς που θα μπορούσε να ανοίξει πόρτες και να δείξει δρόμους, πέτυχε να κάνει μια διαδρομή διεθνή.
Ήταν σεμνός άνθρωπος και δεν μιλούσε ποτέ για τις επιτυχίες του. Σου έδινε την εντύπωση ενός ταπεινού θεράποντα της τέχνης του. Στη συνεργασία πάνω όμως και βλέποντας το τελικό αποτέλεσμα, καταλάβαινες πως αυτός ο καλόκαρδος χορογράφος είναι σπουδαία υπόθεση.
Μας λείπουν πολλά στη χώρα μας και ιδιαίτερα ένα σοβαρό επίπεδο καλλιτεχνικών σπουδών. Είναι πολλά όμως αυτά που μπορούμε να κάνουμε. Όπως αυτά που πέτυχε ο Φλερύ, που από την ξηρασία της χορευτικής μας σκηνής του 1946, βρέθηκε στο πλάι της Εντίθ Πιάφ και από εκεί σε πολλές και μεγάλες σκηνές του κόσμου.

*Μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ και βουλευτής της Περιφέρειας Αττικής

(ΠΗΓΗ : ΕΦΗΜ.ΑΥΓΗ http://www.avgi.gr/article/10812/8702394/giannes-phlery)