Κύριο μέλημα του λαού, η καθημερινή επιβίωση

ΦΩΤΟ: ΑΡΧΕΙΟΥ

Τα σόου και οι θεατρικές παραστάσεις των πολιτικών στη Βουλή, πλέον δεν απασχολούν κανέναν σκεπτόμενο πολίτη. Οι βρισιές που ανταλλάσουν οι πολιτικοί μας από βήματος της Βουλής ή από τα κομματικά τους έδρανα, αφήνουν πλέον αδιάφορους τους πολίτες, κυρίως επειδή έχουν πολύ σοβαρότερα ζητήματα να ασχοληθούν. Όταν κάποιος αγωνιά και παλεύει καθημερινά να ζήσει την οικογένειά του, να βρει λίγο φαγητό να βάλει στο τραπέζι, και παράλληλα να προσπαθήσει να σώσει το σπίτι του από τις αδηφάγες τράπεζες, τότε, δεν έχει κανέναν λόγο να κάθεται και να παρακολουθεί τις κακοστημένες θεατρικές παραστάσεις που δίνονται στη Βουλή, με πρωταγωνιστές όλους αυτούς που ζουν πλουσιοπάροχα εις βάρος του λαού, που ξεχνούν να καταθέσουν πόθεν έσχες, που ξεχνούν να δηλώσουν σπίτια και μετρητά, που βγάζουν κρυφά τα λεφτά τους στο εξωτερικό και που δήθεν μιλούν εξ ονόματος του λαού. Καμία σχέση δεν έχουν όλοι αυτοί με το λαό, τον οποίο παραπλάνησαν και του είπαν ψέματα για να κερδίσουν την ψήφο τους. Καμία σχέση δεν έχουν όλοι αυτοί με το λαό και με τους δανειολήπτες με κόκκινα δάνεια που κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια και τις επιχειρήσεις τους από τους τραπεζίτες και τα ξένα κοράκια με νόμους που όλοι αυτοί ψήφισαν, ή πολύ έντεχνα, άφησαν να ψηφιστούν. Καμία σχέση δεν έχουν με το λαό όλοι αυτοί που δεν βρήκαν, στα τόσα χρόνια της οικονομικής κρίσης, ούτε μια κουβέντα να αρθρώσουν υπέρ των δανειοληπτών με κόκκινα δάνεια. Ούτε μια κουβέντα για τις παρανομίες των τραπεζών. Ούτε μια κουβέντα για τη δωρεάν νομική βοήθεια. Ούτε μια κουβέντα για τα απροστάτευτα σπίτια. Ούτε μια κουβέντα για τα θαλασσοδάνεια. Ούτε μια κουβέντα για τους τραπεζίτες που είναι οι πραγματικοί υπεύθυνοι για την κατάσταση που βρέθηκε σήμερα το τραπεζικό σύστημα.
Οι πολιτικοί λένε ότι μιλάνε εκ μέρους του λαού και ισχυρίζονται ότι γνωρίζουν τι θέλει ο κόσμος. Όμως, επειδή ο λαός δεν μιλάει, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν έχει άποψη. Πολλοί άνθρωποι πλέον δεν αντιδρούν γιατί πολύ απλά βαρέθηκαν. Κουράστηκαν να ασχολούνται με τα ίδια, με προβλήματα και καταστάσεις που στην ουσία δεν αξίζουν το χρόνο και την ενέργειά τους γιατί δεν αλλάζουν πραγματικά όσο κι αν προσπαθεί κανείς και όσα κι αν λέει. Οπότε, ίσως είναι καλύτερα να επικεντρωθούν σε κάτι που έχει μεγαλύτερη σημασία: το πώς να επιβιώσουν όσο καλύτερα μπορούν σε έναν κόσμο που μόνοι μας καταστρέφουμε. Άλλωστε, είναι ευρέως αναγνωρισμένο ότι το κυριότερο πρόβλημα παγκοσμίως σήμερα είναι η έλλειψη (ποιοτικής) πολιτικής ηγεσίας. Η Ευρωπαϊκή Ένωση – όπως έχει εξελιχθεί με την ατελείωτη γραφειοκρατία, τις ατέρμονες συζητήσεις, τους περιττούς αξιωματούχους και την αδυναμία ουσιαστικής δράσης – δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες των πολιτών. Μας λένε δεν υπάρχει χώρος για εφησυχασμό όταν δεν γίνονται καν ενέργειες που θα επιφέρουν ουσιώδεις και αισθητές αλλαγές στις ζωές εκατομμύριων που ευελπιστούν πως μια Ένωση κρατών μελών θα κάνει τα πράγματα καλύτερα. Δεν είναι μόνο η τρομοκρατία, η μεταναστευτική κρίση, το οικονομικό πρόβλημα, και η έλλειψη ασφάλειας που ανησυχούν πλέον τους πολίτες. Είναι το ότι το μέλλον για όλους εμφανίζεται ζοφερό και δημιουργεί σύννεφα φόβου που όλες οι άλλες «κακές» δυνάμεις βρίσκουν εύκολο να εκμεταλλευτούν. Όταν τίποτα δεν αλλάζει πραγματικά, στο τέλος αυτό που ίσως θα πρέπει να αναρωτηθούμε είναι γιατί αποδεχόμαστε και αποδεικνύουμε συνεχώς πως τέτοιοι «ηγέτες» μας αξίζουν.
Η έκθεση του ΟΟΣΑ το δείχνει με απόλυτα νούμερα. Δείχνει ότι μόλις το 13% των Ελλήνων εμπιστεύεται το θεσμό της κυβέρνησης. Προσέξτε. Όχι τη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ όπως κάποιοι έσπευσαν να αναφωνήσουν πανηγυρικά. Οι Έλληνες πολίτες δεν εμπιστεύονται τον θεσμό της κυβέρνησης. Δηλαδή τις ελληνικές κυβερνήσεις γενικά. Όποιες και να’ναι αυτές. Συγκεκριμένα, η Ελλάδα είναι μέσα στις τέσσερις χώρες όπου καταγράφηκε το ισχυρότερο πλήγμα στην εμπιστοσύνη των πολιτών προς την κυβέρνηση, σύμφωνα με την έκθεση του ΟΟΣΑ που δόθηκε σήμερα στη δημοσιότητα. Εκτός από τη χώρα μας, μεγαλύτερη απώλεια εμπιστοσύνης καταγράφεται στη Χιλή, τη Σλοβενία και τη Φινλανδία.
Συνολικά, στο σύνολο των κρατών μελών του ΟΟΣΑ, το ποσοστό των πολιτών που εκφράζουν εμπιστοσύνη στις κυβερνήσεις τους μειώθηκε στο 42% κατά μέσο όρο το 2016 από 45% δέκα χρόνια πριν, το 2007.
Δεν πρέπει να προκαλεί καμιά απορία που το 13% των Ελλήνων δεν εμπιστεύεται το θεσμό της κυβέρνησης. Και θα λέγαμε ότι το 13% είναι πάρα πολύ μικρό ποσοστό. Γιατί μετά από τόσες υποσχέσεις που δέχτηκε ο ελληνικός λαός από τη μεταπολίτευση και μετά, το μόνο που είδε, το μόνο που διαπίστωσε, ήταν ότι η οποία βελτίωση του βιοτικού του επιπέδου, ήταν πλασματική. Γινόταν με δανεικά που έπαιρναν οι κυβερνήσεις όλων αυτών των ετών, γνωρίζοντας πάρα πολύ καλά ότι υποθήκευαν τις επόμενες γενιές και το μέλλον τους. Αλλά, ενώ το γνώριζαν πολύ καλά, συνέχιζαν να το κάνουν και να εγκληματούν εις βάρος των επόμενων γενιών και του μέλλοντος της χώρας. Γιατί πολύ απλά, κάποιοι θησαύρισαν από αυτή την τακτική. Από τα συνεχή ψέματα για ανάπτυξη και έξοδο από το τούνελ, ενώ την ίδια στιγμή έπαιρναν τεράστιες μίζες, πολλών εκατομμυρίων, που τα έβγαζαν σε μυστικούς λογαριασμούς τους σε τράπεζες του εξωτερικού. Μαύρο χρήμα και αφορολόγητο. Κι ύστερα θέλουν και εμπιστοσύνη όλοι αυτοί που μας οδήγησαν εδώ που βρισκόμαστε, αλλά και οι συνεχιστές τους που εμφανίζονται σαν αυτόκλητοι μεσίες.