Προγράμματα αντί για εργασία

ΦΩΤΟ: ΑΡΧΕΙΟΥ

Η ανεργία καλπάζει. Μπορεί η κυβέρνηση να διαδίδει ότι η ανεργία από το 27% έπεσε στο 23%, αλλά, όπως δείχνουν όλες οι αναλύσεις, ως εργασία μεταφράζει μέχρι και την απασχόληση δύο ωρών την εβδομάδα. Κι αυτό το θεωρεί καταπολέμηση της ανεργίας. Ευτυχώς που υπάρχει το Ινστιτούτο Γερμανικής Οικονομίας της Κολωνίας που λέει, βάσει έρευνας, ότι η φτώχεια αυξήθηκε στην Ελλάδα κατά 40% στα χρόνια της κρίσης. Γιατί αλλιώς, μπορεί να προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι ήρθε η ανάπτυξη, αλλά φταίμε εμείς επειδή δεν την βλέπουμε.

Ο Έλληνας πολίτης είναι απογοητευμένος. Τους έκλεψαν τη δουλειά, του έκλεψαν το όνειρο, του έκλεψαν το μέλλον, του έκλεψαν τη ζωή και την αξιοπρέπεια. Και για αντάλλαγμα του δίνουν υποσχέσεις για το 2018 και μετά. Υποσχέσεις για μερική απομείωση του χρέους το 2060. Όταν ο μισός υπάρχων σήμερα ελληνικός πληθυσμός, θα έχει αποδημήσει εις Κύριον.

Αλλά κάποια στιγμή αυτό θα πρέπει να σταματήσει. Είναι λογικό να πάσχουμε ακόμα από τις παρενέργειες του σοκ. Του σοκ από την σωτηρία που μας υπόσχονται όλες οι κυβερνήσεις ότι θα καταπολεμήσουν, αλλά δεν σωτηρία δεν έρχεται. Όποιες σωτηρίες μας υποσχέθηκε το πολιτικό σύστημα με διάφορα πιασάρικα συνθήματα που ο ελληνικός λαός κατάπιες αμάσητα και ψήφισε τα «Λεφτά υπάρχουν», «Ζάππειο Ι και ΙΙ» και φυσικά την «Πρώτη φορά Αριστερά», με το περίφημο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» και με τις… φρούδες ελπίδες. Αλλά πλέον δεν υπάρχει δικαιολογία για άλλα λάθη. Το μεγαλύτερο λάθος είναι η παγωμάρα, η απουσία αντίδρασης, η σιωπή. Αυτή η σιωπηρή πλειοψηφία που έχει χάσει το χαμόγελό της, αλλά δεν αντιδρά. Προτιμά να κάθεται στον καναπέ του σπιτιού και να βρίζει τους πολιτικούς που την πρόδωσαν, αλλά δεν ξεμυτίζει από τον σπίτι. Δεν σηκώνεται από τον καναπέ, να κλείσει το χαζοκούτι και να βγει στον δρόμο. Να διαμαρτυρηθεί. Να ζητήσει πίσω αυτά που βίαια της πήραν και να μην αναζητά νέους θαυματοποιούς, που με ένα μαγικό ραβδάκι θα κάνουν τα πάντα όπως πριν. Τίποτα δεν πρόκειται να γίνει όπως πριν. Αυτό πρέπει να το ξεχάσουμε. Όλα θα μείνουν ως έχουν όσο κανείς δεν αντιστέκεται. Όσο δεν σηκώνει το κεφάλι στον καθημερινό του εξευτελισμό. Όσο δεν συνειδητοποιεί ότι τελικά για τον καθένα από εμάς ισχύει ότι το μόνο που έχουμε να χάσουμε είναι οι αλυσίδες μας.

Κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να γίνει. Γιατί τα στοιχεία από την αγορά εργασίας είναι θλιβερά. Σύμφωνα με αυτά, 175.000 άνεργοι δεν έχουν βρει δουλειά εδώ και 5 χρόνια. Αλλά κυβέρνηση και θεσμοί, ενώ αναγνωρίζουν  την κατάσταση, παρουσιάζουν μέτρα – ασπιρίνες που δεν προσφέρουν δουλειά, αλλά απασχόληση. Μέτρα που θα δίνουν περισσότερα επιδόματα σε περισσότερους. Και πώς θα γίνει αυτό; Φυσικά με νέα δάνεια. Το μεγαλεπίβολο σχέδιο της κυβέρνησης αφορά στη δημιουργία 350.000 νέων θέσεων εργασίας την τριετία 2018-2020. με δανειοδότηση από την Παγκόσμια Τράπεζα με ποσό 3 δισ. ευρώ, το ύψος του επιτοκίου της τράπεζας να ορίζεται στα 5,5%!

Το πρόγραμμα προβλέπει τη δημιουργία 100.000 έως 150.000 θέσεων εργασίας το χρόνο από τις οποίες οι 50.000 – 75.000 θα καλυφθούν από ωφελούμενους των νέων προγραμμάτων κοινωφελούς εργασίας. Άλλες 50-75.000 θέσεις εργασίας θα κατανεμηθούν σε ανέργους ηλικίας 22 – 29 ετών με πολύ υψηλά προσόντα προκειμένου να σταματήσει το «brain drain» καθώς και σε ανέργους άνω των 55 ετών. Δηλαδή και οι νέοι επιστήμονες θα αμείβονται με ψίχουλα. Και νομίζουν ότι έτσι θα τους κρατήσουν στην Ελλάδα. Μέρος του σχεδίου είναι η κατάρτιση των ανέργων ώστε να αποκτήσουν δεξιότητες για να βρουν δουλειά όταν έρθει η ανάπτυξη. Δηλαδή θα εκπαιδεύουν επαγγελματίες σε άλλη δουλειά από αυτή που γνωρίζουν. Τι χρειάζεται μια εταιρεία; Καθαρίστριες; Καθαρίστρια θα δουλέψεις κι ας έχεις σπουδάσει πολιτικές επιστήμες. Αλλιώς, θα παραμείνεις στην ανεργία. Το πρόγραμμα για την ανάσχεση της ανεργίας των νέων πιθανότατα θα τρέξει με επιδοτούμενες θέσεις εργασίας. Δηλαδή για τα ξένα funds που θα «επενδύσουν» στην Ελλάδα, το μισθολογικό κόστος θα είναι μηδαμινό. Θα δανειζόμαστε ως χώρα από την ΕΚΤ και θα πληρώνουμε νέα δάνεια, για να έχουν φτηνά εργατικά χέρια οι «επενδυτές».

Όλα αυτά όμως είναι απλά μία χειραγώγηση του εργασιακού δυναμικού μιας ολόκληρης χώρας, ανάλογα με τις ανάγκες των επενδυτών. Αν είσαι δικηγόρος, γιατρός, πυρηνικός επιστήμονας που δεν μπορεί να βρει δουλειά, αυτό δεν ενδιαφέρει κανέναν. Και δυστυχώς, δεν ενδιαφέρει τη χώρα που ξόδεψε χρήματα για να σε μορφώσει. Οι επενδυτές χρειάζονται φτηνά εργατικά χέρια, επιδοτούμενα, οπότε θα κάνεις ό,τι σουτ δίνουν. Αλλιώς θα μείνεις άνεργος και θα πεινάσεις. Κι αυτό θα το βαφτίσουν ανάπτυξη και μείωση της ανεργίας.

Γι αυτό λοιπόν πρέπει να ξεπεράσουμε το σοκ από τις συνταγές σωτηρίας που μας σέρβιρε το πολιτικό σύστημα και να βγούμε στους δρόμους. Γιατί ο καθένας έχει δικαίωμα να μορφωθεί και κάνει το επάγγελμα που θέλει και σπούδασε. Και κανένας δεν έχει το δικαίωμα να του στερεί αυτή τη δυνατότητα.